Lutherse Bijbel (1648)

Het vj. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Brand-offer. II. Spijs-offer. III. Sond-offer.

I.8

ENde de HEERE sprack met Mose, seggende:

9

Gebiedt Aaron, ende sijnen sonen, seggende: Dit is de wet des brand-offers. Het brand-offer sal branden op den Altaer den gantschen nacht tot aen den morgen; maer ’t sal alleen des Altaers vyer daer op branden.

10

Ende de Priester sal sijnen linnen rock aen-trecken, ende de linnen onder-kleederen aen sijn lijf: ende sal de assche op-nemen, dewelcke het vyer des brand-offers op den Altaer gemaeckt heeft; ende sal die nevens den Altaer schudden.

11

Ende hy sal sijne kleederen daer nae uyt-trecken, ende andere kleederen aen-trecken: ⁺ ende de assche uyt-dragen tot buyten ’t leger, aen een reyne plaetse.

+ Lev. 4,12.

12

Het vyer op den Altaer sal branden, ende nimmermeer uyt-gebluscht worden; de Priester sal alle morgen hout daer op aen-steken, ende boven daer op het brand-offer toe-richten, ende het vet der danck-offeren daer op aen-steken.

13

Eeuwighlijck sal het vyer op den Altaer branden, ende nimmermeer uyt-gebluscht worden.

II.14

ENde dit is de wet des spijs-offers, ⁺ dat Aarons sonen offeren sullen, voor den HEERE op den Altaer.

+ Num. 14,4, etc.

15

Daer sal een heffen sijne hant vol van meel-bloeme des spijs-offers, ende van de olye, ende den gantschen wieroock, die op ’t spijs-offer leyt: ⁺ ende sal ’t aen-steken op den Altaer, ten soeten reucke, eene gedachtenisse den HEERE.

+ Lev. 2,9.

16

Maer het overige sullen Aaron ende sijne sonen verteeren; ende sullen het ongesuert eten, aen de heylige stede, in den Voor-hof der Hutte des Stichts.

17

Sy sullen niets met suer-deegh backen; ⁺ want ’t is haer deel, dat Ick hen gegeven hebbe van mijn offer: het sal hen het aller-heylighste zijn; gelijck als het sond-offer, ende schult-offer.

+ Lev. 2,11.

18

Wat mannelijck is onder de kinderen Aarons, ⁺ sullen dat eten. Dit zy een eeuwigh recht by uwe na-komelingen, aen de offeren des HEEREN; ⁺ niemant en sal die aen-roeren, hy zy dan gewyet.

+ Num. 18.9, 10.

+ Exod. 29,37.

19

Ende de HEERE sprack met Mose, seggende:

20

Dit sal het offer zijn Aarons ende sijner sonen, dat sy den HEERE offeren sullen, aen den dagh sijner salvinge. Het tiende deel Epha van meel-bloeme tot een dagelijcx spijs-offer, d’een helfte des morgens, ende d’ander helfte ’s avonts.

21

In de panne met olye sult ghy ’t maken; ende geroost brengen, ende in gebackene stucken sult ghy sulcx offeren, ten soeten reucke den HEERE.

22

Ende de Priester, die onder sijne sonen aen sijne plaetse gesalft wort, sal sulcx doen. Dit is een eeuwigh recht den HEERE; het sal gantsch verbrandt worden.

23

Want al het spijs-offer eenes Priesters, sal gantsch verbrandt, ende niet gegeten worden.

III.24

ENde de HEERE sprack met Mose, seggende:

25

Spreeckt tot Aaron ende sijne sonen, seggende: ⁺ Dit is de wet des sond-offers. Aen de stede daer ghy ’t brand-offer slachtet, sult ghy oock het sond-offer slachten voor den HEERE: dat is het allerheylighste.

+ Lev. 1.3, 5.

26

De Priester, ⁺die dat sond-offer doet, sal ’t eten aen de heylige stede, in den Voor-hof der Hutte des Stichts.

+ Hos. 4,8.

27

Niemant en sal sijn vleesche aen-roeren, hy zy dan gewyet: ende wie van sijn bloet een kleet besprengt, die sal het besprengde stuck wasschen aen de heylige stede.

28

Ende den aerden pot, daer in ’t gekoockt is, sal men in stucken breken; maer is ’t een koperen pot, so sal men hem schueren, ende met water spoelen.

29

Wat mannelijck is onder de Priesteren, sullen daer van eten: ⁺ want ’t is het allerheylighste.

+ Lev. 2.3, 10.

30

Maer ^a al het sond-offer, ⁺ wiens bloet in de Hutte des Stichts gebracht wort, te versoenen in ’t Heylige, en sal men niet eten; maer met vyer verbranden.

a Al het sond-offer) Hier siet ghy, dat Moses klaerlijck tweederley sond-offer, ofte tweederley gebruyck des sond-offers sett: ’t een, daer men ’t bloet niet en brengt in ’t Heylige om te versoenen; sulcx mochten sy eten: ’t ander, daer men ’t bloet brengt in ’t Heylige om te versoenen; sulcx en moeste men niet eten, maer buyten ’t leger alles verbranden; daer van in ’t 13 cap. aen de Ebr. v. 11. Quorum animalium sanguis, etc. ende hier boven cap. 4,5.

+ Lev. 4,5. Ebr. 13,11.