Lutherse Bijbel (1648)

Het ix. Capittel.

Heeft drie deelen: I. De vijfde plage: pestilentie. II. De seste plage: boose swarte blaren. III. De sevenste plage: hagel.

I.1

DE HEERE sprack tot Mose: ⁺ Gaet in tot Pharao, ende spreeckt tot hem: Alsoo seyt de HEERE, de Godt der Ebreën: Laet mijn volck, datse my dienen!

+ De 5 plage: Pestilentie.

2

Indien ghy dat weygert, ende haer langer op-houdt:

3

Siet, soo sal de hant des HEEREN zijn over u vee op ’t velt, over peerden, over eselen, over kemelen, over ossen, ende over schapen: met eene seer sware pestilentie.

4

Ende de HEERE sal wat bysonders doen, tusschen het vee der Israëliten, ende der Egyptenaren: dat ’er niets en sterve van alles, dat de kinderen Israëls hebben.

5

Ende de HEERE bestemde ee-nen tijt, seggende: Morgen sal de HEERE sulcx op aerden doen!

6

Ende de HEERE dede sulcx des morgens: ⁺ ende doe sterf allerley vee der Egyptenaren; maer van ’t vee der kinderen Israëls en sterf niet een.

+ Psal. 78,50.

7

Ende Pharao sondt daer nae; ende siet, daer was van ’t vee Israëls niet een gestorven. Maer ’t herte Pharaos wiert verstockt, ende hy en liet ’et volck niet.

II.8

DOe sprack de HEERE tot Mose ende Aaron; ⁺ Nemet uwe vuysten vol roet uyt den oven: ende Mose sprenge dat nae den Hemel, voor Pharao:

+ De 6 plage: Boose swarte blaren.

9

Dat ’et over gantsch Egypten-lant stuyve, ende boose swarte bladeren opvaren, beyde aen menschen ende vee, in gantsch Egypten-lant.

10

Ende sy namen roet uyt den oven, ende traden voor Pharao; ende Mose sprengde dat nae den Hemel. Doe voeren op boose swarte bladeren, beyde aen menschen ende vee:

11

Alsoo, dat de toveraers niet en konden voor Mose staen, van wegen de boose bladeren: ⁺ want ’et waren aen de toveraers even soo wel boose bladeren, als aen alle de Egyptenaren.

+ Sap. 17.7, 8.

12

Doch de HEERE verstockte het herte Pharaos, dat hyse niet en hoorde; gelijck dan de HEERE tot Mose geseyt hadde.

13

Doe sprack de HEERE tot Mose; Maeckt u morgen vroegh op, ende treedt voor Pharao, ende spreeckt tot hem: Soo seyt de HEERE, der Ebreën Godt: Laet mijn volck, dat het my diene:

14

Ick wil anders dit mael alle mijne plagen over u selfs senden, over uwe knechten, ende over u volck: dat ghy sult gewaer worden, dat mijns gelijcken niet en is in alle landen.

15

Want Ick wil nu mijne hant uyt-strecken, ende u ende u volck met pestilentie slaen: dat ghy van der aerden sult verdelgt worden.

16

☜Ende trouwens, ⁺ daerom hebbe Ick u verweckt; op dat mijne kracht aen u blijcke, ende mijn Naem verkondigt worde in alle landen☞.

+ Rom. 9,17.

17

Ghy treedt mijn volck noch onder u, ende wilt ’et niet laten!

18

Siet, Ick wil morgen om desen tijt eenen seer grooten hagel regenen laten; desgelijcken in Egypten niet geweest en is, sedert dien tijt, dat ’et gegrondet is, tot nu toe.

19

Ende nu, sendt henen, bewaert u vee, ende alles wat ghy op den velde hebt: want alle menschen ende vee, dat op ’t velt gevonden wordt, ende niet in de huysen versamelt is, als desen hagel op haer valt, die sullen sterven.

20

Wie nu onder de knechten Pharaos des HEEREN woort vreesde; die liet sijne knechten, ende sijn vee, in de huysen vlieden.

21

Maer welcker herten haer niet en

[fol. 26r[28r]]

keerden aen des HEEREN woort; die lieten hare knechten, ende haer vee, op ’t velt.

III.22

DOe sprack de HEERE tot Mose: ⁺ Streckt uwe hant op nae den Hemel, dat ’et hagele over gantsch Egypten-lant: ⁺ over de menschen, over ’t vee, ende over al het kruyt op den velde in Egypten-lant.

+ De 7 plage: Hagel.

+ Psal. 78.47, 48. ende 105.32, 33.

23

Alsoo streckte Mose sijnen staf nae den Hemel: ende de HEERE liet donderen ende hagelen, soo dat ’et vyer op de aerde schoot.

24

Alsoo liet de HEERE hagel regenen over gantsch Egypten-lant, dat hagel ende vyer onder malkanderen voeren, soo grouwelijck, dat diergelijcken in gantsch Egypten-lant noyt geweest en was, sedert dien tijt, dat ’er lieden in geweest zijn.

25

Ende de hagel sloegh in gantsch Egypten-lant, alles wat op den velde was, beyde menschen ende vee: ende sloegh al het kruyt op den velde, ende verbrack alle boomen op ’t velt.

26

[Behalven] alleen in ’t lant Gosen, daer de kinderen Israëls waren, daer en hagelde ’t niet.

27

Doe schickte Pharao henen, ende liet Mose ende Aaron roepen, ende sprack tot hen: Ick hebbe dit mael my versondigt, de HEERE is rechtveerdigh; maer ick, ende mijn volck, zijn godtloose:

28

Doch biddet den HEERE, dat sulck donderen ende hagelen Godts op-houde; soo wil ick u-lieden laten, dat ghy niet langer hier en blijvet.

29

Mose sprack tot hem: Wanneer ick ter stadt uyt kome, soo wil ick mijne handen uyt-breyden tot den HEERE: soo sal de donder op-houden, ende geen hagel meer zijn; op dat ghy gewaer wordt, dat de Aerde des HEEREN is. ⁺

+ Psal. 24,1.

30

Maer ick weet, dat ghy ende uwe knechten, u-lieden noch niet en vreeset voor Godt den HEERE.

31

Alsoo wiert geslagen het vlas, ende de gerste: want de gerste was geschoten, ende het vlas hadde knoppen gekregen.

32

Maer de tarwe ende rogge en wiert niet geslagen: want het was spade-koren.

33

Soo ginck nu Mose van Pharao ter stadt uyt, ende breydde sijne handen tot den HEERE: ende de donder ende hagel hielden op, ende de regen en droop niet [meer] op aerden.

34

Maer doe Pharao sagh, dat de regen, ende donder, ende hagel op-hielden; soo versondigde hy hem voorder: ende verhardde sijn herte, hy, ende sijne knechten.

35

Alsoo wiert Pharaos harte verstockt, ⁺ dat hy de kinderen Israëls niet en liet; ⁺ gelijck dan de HEERE gesproken hadde door Mose.

+ Exod. 4,21.

+ Exod. 9,3.