Lutherse Bijbel (1648)

Het iiij. Capittel.

Heeft ses deelen: I. Moses derde; II. Vierde; III. Ende vijfde weygeringe. IV. Mosis gehoorsaemheyt. V. Mosis gevaer, van wegen de nae-gelatene besnijdinge sijnes soons. VI. Gespraeck Mosis ende Aarons.

II.1

MOse antwoordde, ende sprack: Siet! sy en sullen my niet gelooven, noch mijne stemme hooren; maer sy sullen seggen: De HEERE en is u niet verscheenen.

2

De HEERE sprack tot hem: Wat is ’t, dat ghy in uwe hant hebt? hy sprack: Een staf.

3

Hy sprack: Werpt hem van u op d’aerde. Ende hy wierp hem van sich; doe wiert hy tot eene slange: ende Mose vloodt voor haer.

4

Maer de HEERE sprack tot hem: Streckt uwe hant uyt, ende grijptse by den steert. Doe streckte hy sijne hant uyt, ende hieltse; ende sy wiert tot eenen staf in sijne hant.

5

Daerom sullen sy gelooven, dat u verscheenen zy de HEERE, de Godt harer vaderen, de Godt Abrahams, de Godt Isaacs, ende de Godt Iacobs.

6

Ende de HEERE sprack voorder tot hem: Steeckt nu uwe hant in uwen boesem. Ende hy stackse in sijnen boesem, ende trockse uyt; siet, doe was sy melaets, als sneeuw.

7

Ende Hy sprack: Doetse wederom in den boesem. Ende hy dedese wederom in den boesem: ende trockse uyt; siet, doe wiert sy weder gelijck sijn [ander] vleesch.

8

Wanneer sy u nu niet en sullen gelooven, noch uwe stemme hooren by ’t eerste teecken; soo sullen sy doch uwe stemme gelooven by ’t ander teecken.

9

Maer in dien sy dese twee teeckenen niet en sullen gelooven, noch uwe stemme hooren; soo neemt van ’t water uyt den stroom, ende giet ’et op ’t drooge lant: so sal het selve water, dat ghy uyt den

[fol. 25v]

stroom genomen hebt, ⁺ bloet worden op ’t drooge lant.

+ Exod. 7,19.

II.10

MOse sprack tot den HEERE: Och mijn Heere! ick ben oyt ende oyt niet wel ter tale geweest, van dien tijt af, dat Ghy met uwen knecht gesproken hebt: want ick hebbe een sware sprake, ende een sware tonge.

11

De HEERE sprack tot hem: ⁺ Wie heeft den mensche den mont geschapen? ofte wie heeft den stommen, of dooven, of sienden, of blinden gemaeckt? hebbe’ Ick ’t niet gedaen, de HEERE?

+ Psal. 94,9.

12

Soo gaet nu henen; ⁺ Ick wil met uwen monde zijn, ende u leeren,wat ghy seggen sult.

+ Matth. 10,19. Marc. 13,11. Luc. 12,12.

III.13

MAer Mose sprack: Mijn Heere, sendt wien Ghy senden wilt!

14

Doe wiert de HEERE seer toornigh over Mose, ⁺ ende sprack: Weet Ick dan niet, dat u broeder Aaron, uyt den stamme Levi, wel ter tale is? ende siet! hy sal uyt-gaen u te gemoete; ende wannneer hy u siet, soo sal hy hem van herten verheugen.

+ Sir. 45,7.

15

Ghy sult tot hem spreken, ⁺ ende de woorden in sijnen mont leggen: ende Ick wil met uwen ende sijnen monde zijn; ende u-lieden leeren, wat ghy doen sult.

+ Exod. 7,16.

16

Ende hy sal voor u tot den volcke spreken: ⁺ hy sal uw’ mont zijn, ende ghy sult sijn Godt zijn.

+ Exod. 7,1.

17

Ende desen staf neemt in uwe hant, daer mede ghy die teeckenen doen sult.

IV.18

MOse ginck henen, ende quam weder tot Iethro sijnen schoon-vader, ende sprack tot hem: Lieve! laet my gaen, dat ick wederom tot mijne broederen kome, die in Egypten zijn; ende sie, of sy noch leven. Iethro sprack tot hem: Gaet henen met vrede!

19

Oock sprack de HEERE tot hem in Midian: Gaet henen, ende treckt weder in Egypten: ⁺ want alle de lieden zijn doot, die nae u leven stonden.

+ Matth. 2,20.

20

Alsoo nam Mose sijne vrouwe, ende sijne sonen; en voerdese op eenen esel, ende toogh weder in Egypten-lant: ende nam den staf Godts in sijne hant.

21

Ende de HEERE sprack tot Mose: Siet toe, wanneer ghy wederom in Egypten komt, dat ghy alle de wonderen doet voor Pharao, die Ick u in uwe hant gegeven hebbe: maer Ick wil sijn herte verstocken, dat hy ’t volck niet en sal laten.

22

Ende sult tot hem seggen: Soo seyt de HEERE; Israël is mijn eerst-geboren soon.

23

Ende Ick gebiede u, ⁺ dat ghy mijnen sone trecken laet, dat hy my diene: indien ghy dat weygeren sult, soo wil Ick uwen eerst-geborenen sone dooden.

+ Exod. 11.4, 5.

V.24

ENde als hy onder wegen in de herberge was, quam hem de HEERE tegen, ende wilde hem dooden.

25

Doe nam Zipora eenen steen, ende besneedt haren sone de voor-huyt, ende roerde hem sijne voeten aen, ende sprack: ☜Ghy zijt my een ^a bloet-bruydegom☞!

a Bloet-bruydegom) Dat is, sy wiert toornigh ende sprack: ’t Kost bloet, dat ghy mijn man zijt, ende moet mijn kint besnijden: dat sy ongeern dede, als ’t welck eene schande was onder de Heydenen: maer ’t beduydt het volck des Wets, ’t welck geern wilde Godt hebben; maer ’t wil het kruys niet lijden, noch den ouden Adam besnijden laten, tot dat ’et doen moet.

26

Doe liet Hy van hem af; maer sy sprack ^a Bloet-bruydegom! om der besnijdinge wille.

a Bloet-bruydegom) Dat is, sy wiert toornigh ende sprack: ’t Kost bloet, dat ghy mijn man zijt, ende moet mijn kint besnijden: dat sy ongeern dede, als ’t welck eene schande was onder de Heydenen: maer ’t beduydt het volck des Wets, ’t welck geern wilde Godt hebben; maer ’t wil het kruys niet lijden, noch den ouden Adam besnijden laten, tot dat ’et doen moet.

VI.27

ENde de HEERE sprack tot Aaron: Gaet henen Mose te gemoete, inde woestijne. Ende hy ginck henen, ende ontmoette hem aen den bergh Godts; ende hy kuste hem.

28

Ende Mose seyde tot Aaron alle de woorden des HEEREN, die hem gesonden hadde; ende alle de teeckenen, die Hy hem bevolen hadde.

29

Ende sy gingen henen, ende versamelden alle de Outste van de kinderen Israëls.

30

Ende Aaron sprack alle de woorden, die de HEERE met Mose gesproken hadde; ende hy dede de teeckenen voor den volcke.

31

Ende het volck geloofde. Ende doe sy hoorden, dat de HEERE de kinderen Israëls besocht, ende hare ellende aengesien hadde, neygden sy haer, ende aenbaden.