Lutherse Bijbel (1648)

Het xlviij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Ioseph besoeckt met sijne beyde sonen sijnen krancken vader. II. Iacob neemt Iosephs sonen aen voor sijn eygen, ende segentse. III. Iacob maeckt een begin van sijn testament, ende geeft aen Ioseph een stuck lants voor uyt.

I.1

DAer nae wiert Ioseph geseyt: Siet, uwe vader is kranck. Ende hy nam met hem sijne beyde sonen, Manasse, ende Ephraim.

II.2

DOe wiert ’t Iacob aen-geseyt: Siet, uwe soon Ioseph komt tot u. Ende Israël maeckte hem sterck, ende settede hem in ’t bedde:

3

Ende sprack tot Ioseph: ⁺ De Almachtighe Godt verscheen my te Lus, ⁺ in’t lant Canaan; ende segende my:

+ Gen. 17,1.

+ Gen. 35,6.

4

Ende sprack tot my: ⁺ Siet, ick wil u wassen laten ende vermeerderen; ende wil u tot eenen hoop volcx maken; ende wil dit lant tot eygen geven uwen zade nae u eeuwiglijck.

+ Gen. 28,3. cap. 35,11.

5

Soo sullen nu uwe twee sonen Ephraim ende Manasse, die u geboren zijn in Egypten, ⁺ eer ick hier in gekomen ben tot u, mijn zijn, gelijck als Ruben ende Simeon:

+ Gen. 41,50. cap. 46,20.

6

Maer die ghy nae hen teelt, die sullen uwe zijn; ende genoemt worden, als hare broederen, in haer erf-deel.

7

Ende als ick uyt Mesopotamien quam, ⁺ sterf my Rahel in ’t lant Canaan op den wegh, doe ’t noch een velt weges was nae Ephrath toe: ende ick begroefse aldaer aen den wegh nae Ephrath; die nu Beth-lehem heet.

+ Gen. 35,19.

8

Ende Israël sagh Iosephs sonen, ende sprack: Wie zijn die?

9

Ioseph antwoordde sijnen vader: Het zijn mijne sonen, die my Godt hier gegeven heeft. Hy sprack: Brengtse hier tot my, dat ickse segene.

10

(Want Israëls oogen waren doncker geworden van ouderdom, [ende] hy en konde niet [wel] sien.) Ende hy brachtse tot hem; maer hy kustese, ende omhelsdese,

11

Ende sprack tot Ioseph: Siet, ick hebbe u aengesicht gesien; dat ick niet gedacht hadde: ende siet, Godt heeft my oock u zaet laten sien.

12

Ende Ioseph namse van sijnen schoot, ende neygde hem ter aerden tegen sijn aengesichte.

13

Doe namse Ioseph beyde, Ephraim in sijne rechter-hant, tegen Israëls slincker-hant; ende Manasse in sijne slincker-hant, tegen Israëls rechter-hant: ende brachtse tot hem.

14

Maer Israël streckte sijne rechter-hant uyt, ende leydese op Ephraims des jongsten hooft; ende sijne slincker-hant op Manasses hooft: ende dede wetende alsoo met sijne handen; want Manasse was de eerst-geboren.

15

Ende hy segende Ioseph, ⁺ ende sprack: ☜Die Godt, ⁺ voor den welcken mijne vaderen, Abraham ende Isaac, gewandelt hebben; Die Godt, die my mijn leef-dage gevoedet heeft, tot op desen dag;

+ Ebr. 11,21.

+ Christus mittendus, Deus esse hic significatur.

[fol. 23r]

16

Die Engel, ⁺ die my verlost heeft van allen quade, die segene dese jongers, dat sy nae mijnen, ende nae mijner vaderen, Abrahams ende Isaacs naem genoemt worden; dat sy wassen ende vele worden op aerden☞.

+ Gen. 31,42. cap. 32,1.

17

Maer doe Ioseph sagh, dat sijn vader de rechter-hant op Ephraims hooft leyde; behaegde ’t hem qualijck: ende vattede sijnes vaders hant, dat hyse van Ephraims hooft op Manasses hooft keerde.

18

Ende sprack tot hem: Niet alsoo, mijn vader: dese is de eerst-geboren, legt uwe rechter-hant op sijn hooft.

19

Maer sijn vader weygerde’t, ende sprack: Ick wete ’t [wel] mijn soon; Ick wete ’t [wel.] Dese sal oock een volck worden, ende sal groot zijn: maer sijn jongste broeder sal grooter worden dan hy, ⁺ ende sijn zaet sal een groot volck worden.

+ Ruth. 4.11, 12.

20

Alsoo segende hyse in dien dage, ende sprack: Wie in Israël wil yemant segenen, die segge: ⁺ Godt sette u, gelijck Ephraim ende Manasse: ende settede [alsoo] Ephraim voor Manasse.

+ Jer. 31,20.

III.21

ENde Israël sprack tot Ioseph: Siet, ick sterve; ende Godt sal met u-lieden zijn, ende sal u weder brengen in het lant uwer vaderen:

22

Ick hebbe u een ^{a *} stuck lants gegeven buyten uwe broederen; dat ick met mijnen ⁺ sweerde ende boge uyt de hant der Amoriten genomen hebbe.

a Stuck) Heet in ’t Ebreeusch Sichem: ende de selve stadt meent hy alhier.

* Jos. 13,7. cap. 16,1. cap. 17,1.

+ Jos. 24,8.