Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxiiij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Dina, Iacobs dochter, wort van Sichem geschendt. II. Het versoeck van Hemor ende Sichem aen Iacobs sonen. III. Simeon ende Levi vermoorden Hemor ende Sichem met hare borgers.

I.1

MAer Dina Leas dochter: ⁺ die sy Iacob gebaert hadde, ginck uyt om te sien de dochteren van dien lande.

+ Gen. 30,21.

2

Doe die sach Sichem, Hemors soon des Heviters, die des lants een heere was; nam hyse, ende besliepse, ende schendese.

3

Ende sijn herte hinck aen haer; ende hadde de jonge dochter lief, ende sprack vriendelijck met haer.

4

Ende Sichem sprack tot sijnen vader Hemor: Neemt my dese dochter ten wijve.

5

Ende Iacob vernam, dat sijne dochter Dina geschendt was, ende sijne sonen waren met het vee op ’t velt: ende Iacob sweegh, tot dat sy quamen.

II.6

DOe ginck Hemor, Sichems vader, uyt tot Iacob, om met hem te spreken.

7

Ondertusschen quamen de sonen Iacobs van ’t velt: ende als sy ’t hoorden, verdroot het den mannen, ende wierden seer toornigh, dat hy een dwaesheyt aen Israël begaen, ende Iacobs dochter beslapen hadde; want alsoo en soude ’t niet zijn.

8

Doe sprack Hemor met hen, seggende: Mijnes soons Sichems herte heeft een verlangen nae uwe dochter: Lieve, geeftse hem ten wijve.

9

Maeckt vrientschap met ons: geeft ons uwe dochteren, ende neemt ghy onse dochteren.

10

Ende woont by ons: het lant sal u open zijn; woont ende handelt, ende gewint daer in.

11

Ende Sichem sprack tot haren vader, ende broederen: Laet my genade by u vinden; wat ghy my segt, dat wil ick geven.

12

Eyscht vry van my de bruyt-schat ende geschenck, ick wil ’t geven als ghy ’t eyscht; geeft my slechts de jonge dochter ten wijve.

13

Doe antwoordden Iacobs sonen aen Sichem, ende sijnen vader Hemor, bedriegelijck; om dat haer suster Dina geschendt was:

14

Ende seyden tot hen: Wy en konnen dat niet doen, dat wy onse suster eenen onbesneden man geven: Want dat ware ons eene schande.

15

Doch, dan willen wy u te wille zijn, soo ghy ons gelijck wordet, ende al wat manlijck onder u is, besneden worde.

16

Dan willen wy onse dochteren u geven, ende uwe dochteren ons nemen, ende by u woonen, ende een volck zijn.

17

Maer soo ghy niet toe-staet, u te besnijden, soo willen wy onse dochteren nemen, ende daer van trecken.

18

Dese woorden bevielen Hemor ende sijnen sone wel.

19

Ende de jongelinck en vertoogh niet sulcx te doen; want hy hadde lust tot Iacobs dochter: ende hy was heerlijck gehouden, boven alle in sijnes vaders huys.

20

Doe quamen sy nu, Hemor ende sijn soon Sichem, onder de stadts-poorte;

[fol. 16r]

ende spraken met de borgeren van hare stadt, seggende:

21

Dese lieden zijn vreedsaem by ons, ende willen in ’t land woonen ende handelen; Soo is nu het lant wijt genoech voor haer: wy willen ons hare dochteren tot wijven nemen, ende hen onse dochteren geven.

22

Maer dan willen sy ons te wille zijn, dat sy by ons woonen, ende een volck met ons worden: wanneer wy al, wat manlijck onder ons is, besnijden, gelijck als sy besneden zijn.

23

Haer vee ende goederen, ende al wat sy hebben, sal ons zijn, als wy hen slechts te wille worden, dat sy by ons woonen.

24

Ende sy hoorden nae Hemor ende Sichem sijnen sone, alle die te sijner stadt-poorte uyt ende in-gingen: ende besneden al wat manlijck was, dat te sijner stadt uyt ende in-ginck. ⁺

+ Gen. 23,10.

III.25

ENde ten derden dage, als ’t hen smertede, namen de twee sonen Iacobs, ⁺ Simeon ende Levi, broeders van Dina, een yegelijck sijn sweert, ende gingen in de stadt stoutelijck, ende doodden al wat manlijck was.

+ Gen. 49.5, 6. Jud. 9,2.

26

Ende doodden oock Hemor, ende sijnen sone Sichem, met de scherpte des sweerts: ende namen [hare suster] Dina uyt Sichems huys, ende gingen daer van.

27

Doe quamen de sonen Iacobs over de verslagene, ende plunderden de stadt: om dat sy hare suster geschendt hadden.

28

Ende namen hare schapen, runderen, ezelen, ende wat in de stadt ende op den velde was:

29

Ende alle hare have, alle kinderen ende wijven namen sy gevangen; ende plunderden al wat binnens huys was.

30

Ende Iacob sprack tot Simeon ende Levi: Ghy hebt my ongeluck aen-gerecht, dat ick stincke voor de in-woonders des lants, de Cananiten, ende Pheresiten; ende ick ben een kleynen hoop: Wanneer sy hen nu versamelen over my, soo sullen sy my slaen; alsoo worde ick verdelgt met mijnen huyse.

31

Maer sy antwoordden: Souden sy dan [met] onse suster, als [met] eene hoere handelen?