Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Hoe Iacob boden aen Esau gesonden heeft. II. Wat Iacob in sijner vreese van wegen Esaus komste gedaen. III. Iacob worstelt met den Sone Gods, ende dewijle hy over-wint, soo wordt hy Israël genoemt.

I.3

MAer Iacob schickte boden voor hem henen tot sijnen broeder Esau, in ’t lant Seïr, in de lant-streke Edoms.

[fol. 15r]

4

Ende beval hen, ende sprack: Alsoo segt mijnen heere Esau: uwe knecht Iacob laet u seggen; ick ben tot nu toe by Laban langh uyt-geweest.

5

Ende hebbe runderen ende ezelen, schapen, knechten ende maechden: ende hebbe uyt-gesonden u mijnen heere aen te seggen, op dat ick genade voor uwe oogen vonde.

6

De boden quamen weder tot Iacob, seggende: Wy quamen by uwen broeder Esau; ende hy treckt u oock te gemoet, met vier-hondert mannen.

II.7

DOe vreesde Iacob seer, ende hem wiert bange: ende verdeelde dat volck dat by hem was, ende de schapen, ende de runderen, ende de kemelen, in twee heyren.

8

Ende sprack: Soo Esau komt op ’t eene heyr, ende slaet het; soo sal het overgeblevene ontkomen.

9

Voorder sprack Iacob: ⁺ Godt mijns vaders Abrahams, ende Godt mijns vaders Isaacs, HEERE, die ghy tot my geseyt hebt: treckt weder in u lant, ende tot uwe maechschap; ick wil u wel doen:

+ Gen. 31,13. Psal. 27,8.

10

☜ Ick ben te geringh aller barmhertigheyt ende aller trouwe, die ghy aen uwen knecht gedaen hebt ☞: want ick en hadde niet meer dan desen staf, doe ick over desen Iordane ginck; ende nu ben ick twee heyren geworden.

11

Reddet my van de hant mijnes broeders, van de hant Esaus: want ick vreese voor hem, ⁺ dat hy niet en kome, ende slae my, de moeder met de kinderen.

+ Os. 10,14

12

Ghy hebt immers geseyt: ⁺ Ick wil u wel doen; ende u zaet maken als het zant aen de zee, dat men niet tellen en kan, van wegen de menichte.

+ Gen. 28.13, 14.

13

Endy hy bleef dien nacht daer; ende nam van ’t gene dat hy voor-handen hadde, geschenck voor sijnen broeder Esau:

14

Twee-hondert geyten, twintigh bocken twee-hondert schapen, twintich rammen:

15

Ende dertich soogende kemelinnen, met hare veulens; veertich koeyen, ende tien varren; twintich ezelinnen, met tien veulens:

16

Ende dedese onder de handen sijner knechten, elcke kudde by-sonder; ende sprack tot hen: Gaet voor my henen, ende laet ruymte tusschen d’ eene kudde nae de andere.

17

Ende geboot den eersten, seggende: Wanneer u mijn broeder Esau ontmoet, ende u vraegt; wien hoort ghy toe? ende, waer wilt ghy henen? ende wiens is ’t, dat [ghy] voor u [drijft]?

18

Soo sult ghy seggen: Het hoort uwen knecht Iacob toe; die sendt geschenck sijnen heere Esau, ende treckt ons achter nae.

19

Alsoo geboot hy oock den tweeden, ende den derden, ende allen die de kudden nae-gingen, seggende: Als ick u geseyt hebbe, soo segt tot Esau, wanneer ghy hem ontmoet.

20

Ende segt oock: Siet, uwe knecht Iacob is achter ons: want hy dachte; ick wil hem versoenen met dit geschenck, dat voor my henen gaet; daer nae wil ick hem sien; misschien sal hy my aennemen.

21

Alsoo ginck dat geschenck voor hem henen: Maer hy bleef dien selven nacht by ’t heyr.

22

Ende stont op in dien selven nacht, ende nam sijne twee wijven, ende sijne twee dienst-maechden, ende sijne elf kinderen, ende toogh aen ’t veyr Iabok.

23

Namse, ende voerdese over ’t water: dat over quam, wat hy hadde.

III.24

ENde bleef alleen: ^a doe worstelde een man met hem, tot dat de dageraet aen-brack.

a Worstelde) in ’t Ebreeusch komt worstelen van stof, als wanneer twee met malkanderen worstelen, dat ’t stof sich verheft, ende dick om hen wort: ende luydet soo vele, het stoft een man met hem, dat is, eene heftige worstelinge was het: dat sal niemant verstaen, als d’ ondervindinge.

25

Ende doe hy sach, dat hy hem niet en overmochte; roerde hy het gewrichte sijner heupe aen: ende het gewrichte sijner heupe wiert over dat worstelen met hem verwrongen.

26

Ende hy sprack: Laet my gaen; want de dageraet breeckt aen. Maer hy antwoordde: Ick en late u niet, ghy segent my dan.

27

Hy sprack: Hoe heet ghy? Hy antwoordde: Iacob.

28

Hy sprack: Ghy en sult niet meer Iacob heeten, maer ^b Israel; want ghy hebt met Godt, ende met menschen gekampt, ende hebt boven gelegen.

b Israël) Israël komt van Sarah, dat heet kampen ofte overweldigen: daer van oock Sar een Vorst ofte Heere; ende Sarah eene Vorstinne ofte Vrouwe heet; ende Israël, een Vorst ofte kamper Godts; dat is, die met Godt worstelt ende over-wint: ’t welck geschiet door ’t geloof, die soo vast aen Godts Woort hout, tot dat hy Godts toorn over-wint, ende verkrijgt tot eenen genadigen Vader.

29

Ende Iacob vraegde hem, ende sprack: Segt doch, hoe heet ghy? Maer hy sprack: waerom vraegt ghy, hoe ick heet? Ende hy segende hem aldaer.

30

Ende Iacob hiet die stede, ^c Pnïel: want ick hebbe Godt van aengesichte gesien, ende mijne ziele is genesen.

c Pniël) Pniël of Pnüel, heet Godts aengesichte, ofte kennisse: want door ’t geloof in den strijt des kruyces leert men Godt recht kennen ende bevinden; soo heeft ’t dan geen noot meer; soo gaet de Sonne op.

31

Ende als hy door Pnüel quam, ginck hem de Sonne op; ende hy hinckte aen sijne heupe.

32

Daerom en eten de kinderen Israëls geen span-aderen aen ’t gewrichte der heupe, tot op den dagh van heden: Daerom, dat de span-ader aen ’t gewrichte der heupe Iacobs geroert wiert.