Lutherse Bijbel (1648)

Het xv. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Godt belooft den Abram eenen sone. II. Hoe Abram de belofte heeft gelooft. III. Hoe Godt de belofte met een verbont heeft bevastight.

I.1

NAe dese geschiedenissen gebeurde ’t, dat tot Abram geschiede het woort des HEEREN in een gesichte, ende sprack: ☜Vreest u niet Abram, ick ben u schilt ende u seer groote loon☞.

2

Maer Abram sprack: Heere HEERE, wat wilt ghy my geven? Ick gae henen sonder kinderen; Ende mijn huys-vooght, dese Elieser van Damasco, heeft eenen sone.

3

Ende Abram sprack voorder: My en hebt ghy geen zaet gegeven, ende siet, de soon mijns gesindes sal mijn erfgenaem zijn.

4

Ende siet, de HEERE sprack tot hem: Hy en sal niet u erfgenaem zijn; maer die van u lichaem komen sal, die sal u erfgenaem zijn.

5

Ende hy hiet hem uyt-gaen, ende seyde: ⁺ Siet nae den Hemel, ende telt de sterren, kont ghyse tellen? Ende seyde tot hem: ☜Alsoo sal u zaet worden.

+ Rom. 4,18. Ebr. 11,12.

II.6

ABram geloofde den HEERE, ⁺ ende dat rekende hy hem ter gerechtigheyt ☞.

+ Rom. 4,3. Gal. 3,6. Iac. 2,23.

7

Ende hy sprack tot hem: Ick ben de HEERE, ⁺ die u van Vr uyt Chaldea geleyt hebbe, dat ick u dit lant te besitten gave.

+ Gen. 11,31. cap. 12,1.

III.8

ABram sprack: Heere HEERE, waer by sal ick ’t mercken, dat ick dit lant besitten sal?

9

Ende hy sprack tot hem: ^a Brengt my een drie-jarige koe, ende een drie-jarige geyte, ende eenen drie-jarigen ram, ende eene tortel-duyve, ende eene jonge duyve.

a Brenght) Offert.

10

Ende hy bracht hem sulcx alles, ende hy deelde het midden van malkanderen, ende leyde een deel tegen ’t ander over; Maer de vogelen en deelde hy niet.

[fol. 6v]

11

Ende dat ^b gevogelte viel op het aes; Maer Abram jaeghdese daer af.

b Gevogelte) Het gevogelte, ende de roockende oven, ende de vyerige brant, beduyden de Egyptenaers, die Abrams kinderen vervolgen souden. Maer Abram joeghse daer van, dat is: Godt verlostese om der belofte wille, den Abram toegeseyt zijnde. Maer dat hy nae der Sonnen ondergangh verschrickt, beduyt: dat Godt sijn zaet een tijt-langh verlaten wilde, datse vervolght wierden; als de Heere selfs hier aenwijst. Alsoo gaet ’t oock allen geloovigen, dat sy verlaten, ende doch verlost worden.

12

Doe nu de Sonne onder-gegaen was, viel eenen diepen slaep op Abram: Ende siet, verschrickinge ende groote duysternis overviel hem.

13

Doe sprack Hy tot Abram: ^* Dat sult ghy weten, dat u zaet sal vreemt zijn in een lant, dat sijn niet en is; daer salmense dwingen te dienen, ende plagen vier-hondert jaer.

* Act. 7,6. Exo. 12,40.

14

Maer ick wil richten dat volck, ’t welck sy dienen moeten. ⁺ Daer na sullen sy uyt-trecken met groot goet.

+ Exo. 12,36.

15

Ende ghy sult varen tot uwe vaderen met vrede, ende in goeden ouderdom begraven worden.

16

Maer sy sullen nae vier mans leven weder hier komen: Want de misdaet der Amoriten en is noch niet volkomen.

17

Als nu de Sonne onder-gegaen ende duyster geworden was, siet, doe roockte eenen oven, ende een vyer-vlamme voer tusschen de stucken henen.

18

Op dien dage maeckte de HEERE een verbont met Abram, ende sprack: Vwen zade wil ick dit lant geven, ⁺ van ’t water Egypti aen, tot aen ’t groote water Phrath:

+ Gen. 12,7. cap. 13,15. cap. 26,4. Deut. 34,4.

19

De Keniten, de Kinisiten, de Kadmoniten,

20

De Hethiten, de Pheresiten, de Reusen,

21

De Amoriten, de Cananiten, de Gergesiten, de Iebusiten.