Lutherse Bijbel (1648)

Het xij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Hoe Abram van Godt sonderlingh beroepen, ende hem de belofte van geestelijcke ende lichamelijcke weldaden is gedaen worden. II. Hoe Abram gehoorsaem geweest, ende van d’eene plaetse tot d’andere is gereyst, daer hem dan de Heere een tweeden-mael is verschenen. III. Wat hem in Egypten van Pharao is ontmoet om sijns wijfs wille.

I.1

ENde de HEERE sprack tot Abram: ⁺ Gaet uyt u Vader-lant, ende van uwe maeghschap, ende uyt uwes Vaders huys, in een lant dat ick u wijsen wil.

+ Act. 7,2. Ebr. 11,8.

2

Ende ick wil u tot een groot volck maken, ⁺ ende wil u segenen, ende u eenen grooten naem maken, ende sult een segen zijn:

+ Gen. 13,16. cap. 26.3, 4.

3

Ick wil segenen, ⁺ die u segenen; ende vervloecken, die u vervloecken. ☜Ende in u sullen gesegent worden alle geslachten op aerden☞.

+ Gen. 18,18. cap. 22,18. cap. 26,4. c. 28,4. Act. 3,25. Gal. 3,16.

II.4

DOe tooch Abram uyt, gelijck als de HEERE tot hem geseyt hadde, ende Lot tooch met hem. Maer Abram was vijf-en-tseventigh jaer out, doen hy uyt Haran tooch.

5

Alsoo nam Abram sijn wijf Sarai, ende Lot sijns broeders sone, met alle hare have, die sy gewonnen hadden, ende zielen die sy geteelt hadden in Haran, ende togen uyt om te reysen in ’t lant Canaan.

6

Ende als sy nu in dat selve lant gekomen waren, tooch Abram door, tot aen de stede Sichem, ende aen den Hage More: want de Cananiten woonden te dier-tijt in ’t lant.

7

Doe verscheen de HEERE Abram, ende sprack: Vwen zade wil ick dit lant geven. Ende hy bouwde aldaer den HEERE eenen Altaer, die hem verschenen was.

8

Daer nae brack hy op van daer aen eenen bergh, die lach tegen ’t Oosten der stadt Beth-El, ende sloegh sijne hutte op, dat hy Beth-El tegen ’t Westen, ende Ai tegen ’t Oosten hadde, ende bouwde aldaer den HEERE eenen Al-

[fol. 5v]

taer, ende predikte van den name des HEEREN.

9

Daer nae weeck Abram voorder, ende tooch uyt tegen ’t Suyden.

III.10

MAer daer quam een dieren tijt in ’t lant. Doe tooch Abram af in Egypten, dat hy hem aldaer als een vreemdelinck onthielde; want den dieren tijt was groot in ’t lant.

11

Ende doe hy nae by Egypten quam, seyde hy tot sijnen wijve Sarai: Siet, ick weet, dat ghy een schoon wijf van aengesichte zijt;

12

Als u nu de Egyptenaers sullen sien, soo sullen sy seggen: Dat is sijn wijf; ende sullen my dooden, ende u behouden.

13

Lieve, ⁺ soo segt doch, dat ghy mijn suster zijt: op dat het my dies te beter gae om uwent wille, ende mijne ziele by ’t leven blijve, om uwent wille.

+ Gen. 20,12.

14

Als nu Abram in Egypten quam, sagen de Egyptenaers dat wijf, dat sy seer schoon was.

15

Ende de Vorsten Pharaos sagense, ende presense voor hem. Doe wiert sy in Pharaos huys gebracht.

16

Ende hy dede Abram goet, om harent wille: ende hy hadde schapen, runderen, ezelen, knechten ende maeghden, ezelinnen ende kemelen.

17

Maer de HEERE plaegde Pharao met groote plagen, ⁺ ende sijn huys, om Sarai Abrams wijfs wille.

+ Psa. 105,14.

18

Doe riep Pharao Abram tot hem, ende sprack tot hem: Waerom hebt ghy my dat gedaen? Waerom en seyd’ ghy ’t my niet, dat ’t u wijf was?

19

Waerom seyd’ ghy dan, dat het u suster was? Derhalven ickse my tot eenen wijve nemen woude. Ende nu siet, daer hebt ghy u wijf; neemtse, ende treckt henen.

20

Ende Pharao beval sijnen lieden over hem, dat sy hem geleyden souden, ende sijn wijf, ende alles wat hy hadde.