Leven van Lutgart (1899)

meer over deze tekst

Leven van Lutgart

(1899)–anoniem Lutgart, Leven van

Vorige Volgende


XVIII. Van din dat ene nonne sach ene vlamme virs ut hare kele varen. Tin tiden dat in derre wise Lutgart, die magt van hogen prise, Bi der gewelt van onsen Here 5960 Verloesset was van haren sere Dat si int herte binnen droch, Bidin dat si tevollen gnoch +Versekert was van haren sange, Daer si tevoren hadden lange 5965 Geweset omme also ververt, Began si al te Gode wert So vaste kiren haren sin, Dat daer en mochte niwent in Geduren, dat hare it mesquam; 5970 Want tirst dat sijt daerin vernam, So moste het ut verdreven sijn. Aldos so hilt die maget tijn Din Godes dinst getrowelike; Van goeden wille was si rike; 5975 Weder si dede, of sanc, of las, Har herte aldoes met Gode was. Dat was geproevet an din stonden Met ongevensden oreconden, Dire ic u een vertrekken sal, 5980 Welt mi verleenen Got geval
[p. 61]
Daertoe, die alles heft gewelt, Dat gi wel gerne horen selt, Dis wanic, sonder al verdrit, Die Gode minnet ende ontssit; 5985 Want hets on bispel harde schone Daer Got, die coninc van den trone, Vertogde met al oppenbare Hoe wel gename dat hem ware Lutgarden lesen ende singen 5990 Ende oc in gheesteliken dingen Har andre wesen, als ic nu Met staden sal betogen u. +Op enen dach die vrowe goet T Aiwires in die kerke stoet 5995 Mettin ijonfrowen, daer si songen Met stemmen vri ende onbedwongen Genendechlik al sonder mide Die salmodië van den tide, Die was te horne wel bequame; 6000 Want suver ende sonder blame Vor op te hemele wert die lut Van dire; oc stont die Godes brut, Lutgart, aldner mettin ijonfrowen Die hertelic met goeder trowen 6005 Aldaer volbrachte sonder wanc Der suter salmodiën sanc. Si sanc met harde blider stemmen; Din suten lut si dede clemmen Opwert so hoge, dat hi saen 6010 Eerlic van Gode wart ontfaen Daerboven in din paradise. Nu hort in welkerhande wise Dat wart tin tiden ondervonden: Mettin ijonfrowen, die daer stonden 6015 Ende alle waren int gevoch Van haren sange melde gnoch, Daer si volbrachten dat getide, So stont dwers over banderside Dar iegen dar Lutgart, die fine, 6020 In harre staien1 plach te sine, Ene andre vrowe wel gedegen, Die wel hars selves conde plegen +In karitateliken dingen Ende oc so wel te pointe bringen 6025 Din Godes wille in haren daden, Dat si was wert der Gods genaden Die hi gesparen nit ne can Noch ane wijf, noch ane man Daer hise wel bestadet sit. 6030 Mar wildi weten wat geschit Es derre nonnen, die ic u Aldos gepriset hebbe nu? Si stont gekirt also dat si Die maget edel ende vri, 6035 Lutgarden, wale mochte schowen. Och stont si also na der vrowen Dat si wel sach al dat si dede; Si sach se singen ende mede Versuchten, ende op hare wangen 6040 Die trane al even dikke hangen Die groet ut haren ogen vloten, Nochtan dat sise hilt besloten. Dat teeken was van groter minnen Die si gevulde int herte binnen 6045 So stark, dat sise nit ne coste Bedekke; want si saen begonste Harselven togen oppenbare Der vrowen, die daer stont bi hare Ende oc aldaer dis sanges plach. 6050 Want daer si op Lutgarden sach, Die so van minnen stont onsteken Dat se van buten al besweken +Die sinne, die met harre cracht Cume hare gaven selke macht, 6055 Dat si op hare voete conde Gestaen, so sach ut haren monde Die nonne vligen enen schijn So clar, dat al dat korekijn Daeraf verlichtte, daer die nonnen 6060 In stonden, alse van der sonnen Die schijnt te somertide clar. Mar nit ne hevet lange aldar Die schijn gemerret, die so groet Lutgarden uten monde schoet; 6065 Want alse en schijn van enen vire Die hoge opschietet, ende schire Te niwte weder es vergaen, So hevet oc die schijn gedaen; Hi schoet op hoge met gewoude 6070 Alse of hi al verbernen soude Die kerke ende al din closter oc. Oc sach si dat die vorst ontploec Daer hi schoet ut met hastechheiden. Dos voer hi op al sonder beiden, 6075 So dat hi quam wel hastelike Daerboven in dat hemelrike Daer sijs nemmeer ne mochte schowen. Mar doe der werdeliker vrowen Dat was getoget daer si stoet, 6080 Wart hare onttempert so die moet Van vresen, die hare overquam Van wondre dat si daer vernam, +Dis si en hadde noit eer Gesin aldaer no mijn no meer 6085 Tevoren op negeenen tijt, Dat si gaf enen groten krijt Ende oc ter erden neder sanc, Warbi verlettet bleef die sanc;
[p. 62]
Want die ijonfrowen altesamen 6090 Te hare wert geronnen quamen Omme ondervinden wat het ware Dat se brachtt hadde in selken vare. Mar die ijonfrowe, die daer sat Van groter vreesen also mat 6095 Ende oc van herten so besweken Dat si ne conde nit gespreken, En gaf antwerde meer no min. Dat quam bidis dat so har sin Gemesset hadde sire cracht, 6100 Dat si welna was in ommacht Gesonken daer ter selver stede Ende oc ut haren sinne mede Altoe welna gevaren was Van vreesen, eer si dis genas. 6105 Mar Godes maget goedertiren, Die wiste allene in wat maniren Dat was geschit ende oc die sake Daer si was omme togemake; Si es gegaen met goeden staden 6110 Ter nonnen wert; want hare baden Die andren vrowen, die daer stonden Ende ondervinden nit ne conden +Wat hare warr, dat si vername Din commer ende die mesquame 6115 Daer si so sere af was verssaget. Doe nam die welgerakde maget Die vrowe lise bi der hant Ende es gegangen dor den pant Inwert met hare al moetgemeene1 6120 Daer sise spreken wilde alleene Om weder haren sin verbouden; Ende alse quamen daer si wouden Tegader spreken die ijonfrowen, So sprac hare an met goeder trowen 6125 Lutgart, die magt, in derre wise Ende seide: ‘Got van paradise Mote u gehelpech, vrowe, sijn! An u gelaet es wale in schijn Dat gi verladen sijt wel sware 6130 Van enen commerliken vare Die sere onttempert uwen moet; Mar segget nu, ijonfrowe goet, Wat u mescomt; met goeden staden Masschin salikker toe geraden. 6135 Ic sal u helpen of ic can; Nu segget mi die saken dan Waer af gi doget dese pine; Ic weet noch salke medicine Die nutte wesen sal dar iegen.’ 6140 Dos sprac die maget wel gedegen; Mar die ijonfrowe, die al noch Van vresen makde en groet gecroch1, +Si sat van vresen so verswart, Dat si ne conde nit en wart 6145 Gespreken noch betogen nit Waraf dat hare was geschit Noch hoe die vrese hare anequam. Mar doe die maget dat vernam, Sprac si aldos te hare wert 6150 Ende seide: ‘Vrowe mijn, nu hoert; Die saken, die gi hebt vernomen, Die sijn van Godes halven comen, Dat seggic u wel over waer; Nu laett gesinken uwen vaer 6155 Ende achterlaett u beven dan. Ic sal u seggen watter an Te merkene es, dat gi din schijn Sagt vligen uten monde mijn, Aldaer wi beedegader stonden 6160 Ende ons dis sanges onderwonden Ter Godes eren mettin vrowen, Die plagen oc te goeder trowen Dis selves ende sonder mide Ons holpen singen dat getide. 6165 Nu hort na mi, ijonfrowe goet: Die allen sinen wille doet, Dats Got, die vader goedertiren, Ende alle saken plegt bekiren So dat si comen tonsen baten 6170 Op dat wijs hem gewerden laten, Hi hevet u die dinc vertoget Daer gi din vaer nu ave doet, +Nit omme dat dat u van din Soude ongemakes it geschin 6175 Ochte iwent u mescomen sonde, Mar omme dat dat hi u woude Vertogen, vrowe, al oppenbare Hoe groet die cracht van minnen ware, Die mi so binnen hadde ontsteken, 6180 Dat si din schijn dede utebreken Daer ic tin sange was gestaen. Oc es, ijonfrowe, in din mijn waen Dat Got, die here es over al Ende ewelike wesen sal, 6185 Vertogede u mettesen schine Dat hi van u begert te sine Geminnet met gerechter trowen, So dat die schijn, din gi beschowen Noch nit ne cont al sonder vaer, 6190 U herte oc make binnen clar Ende oc ter minnen so gedegen, Dat ghire mogt voertane plegen Getrowelic in uwen tide.
[p. 63]
Nu sijt terasten ende blide 6195 Ende alles danket onsen Here, Dat radie u; want lof ende eere. Betamet hem ende ewelike In hemele ende in erterike Sal oc betamen, vrowe mijn; 6200 Gebenedijt so mote bi sijn!’ Eer dese tale har inde nam, So wel te rasten weder quam +Der vrowen moet, dat si Lutgarden Began met dankeliken warden 6205 Vertogen dat al sonder beide. Nu hort wat die ijonfrowe seide: ‘Ai, Lutgart, magt utvercoren’, Sprac si, ‘welna haddic verloren Nu terre wilen minen sijn 6210 Van vresen; mar dat ikker in Ben bleven ende weder nu Getrostet wel, dis dankic u Getrowelike al mine macht; Want alle mire sinne cracht 6215 Haddic verloren, maget vri, En haddi nit getrostet mi; Want ic so sware was verladen, Dat mi ne conde nit in staden Gestaen dat mi die andre nonnen 6220 Toespraken; so was ic verwonnen Van groten vare ende ondercomen! Nu hebbedi mi dat benomen Ende al ontcommert minen moet; Dis dankic u, ijoufrowe goet. 6225 Oc manic u bi karitaten Die Got so heft an u gelaten Verschinen, vrowe goet van prise, Dat si in mengerhande wise Vertoget hare ende oppenbart, 6230 Ende oc van binnen so verclart Dat het van buten wale schinet, Dat gi vor mi te Gode pinet +Met uwer beden, maget rene, Dat hi die gracie mi verleene, 6235 Dat ic hir mote also geleven Dat mi ten inde si gegeven, Als ic dit leven laten sal Ende es vergangen dat getal Van minen dagen, die noch duren, 6240 (Dat dikke werdet mi te suren) Dat grote licht van ginder boven Daer alle sante Gode loven.’ - ‘Dat salic harde gerne doen; Op dat u mach mijn orison 6245 In staden staen, ijonfrowe mijn, So willies u declechtech sijn,’ Lutgart, die maget, weder sprac. ‘Nu gaet ende houdet u gemac; Die Godes cracht si met ons beeden!’ 6250 Mettesen warden sijn gescheeden Van een die vrowen an din tide, Vro beidegader ende blide; Want die ijonfrowe, die din vaer Gedoget hadde, wart aldaer 6255 Getrostet overmids den warden Die si verhorde van Lutgarden, So dat sijs sider emmermere Gedanket hevet onsen Here Met goeder herten sonder wanc. 6260 Oc wiste sijs so groten danc Lutgarden sent in allen stonden, Dat si wel vaste bleef gebonden +Met harre minnen sent altoes Ende oc int herte so vercoes 6265 Die maget edel ende fijn Sent dat si sach din claren schijn Hem so vertogen boven hare, Dat beide stille ende oppenbare Sent emmermeer al hare leven 6270 Si hare es onderdanech bleven.	5961 l. hadde. - 5976 l. altoes. + f.107r^o. 5984 l. ontsit. 6036 l. Oc. - 6045 l. conste. 6046 l. bedekken. - 6084 l. min. + f.107v^o. 1 d. i. stade, plaats. Vgl. Plant. ‘moete oft staey, wijle’ en den ndl. geslachtsnaam Van der Staay naast Van der Stad. Vgl. Mnl. Wdb. op moete. + f.108r^o. + f.108v^o. + f.109r^o. 6108 l. tongemake + f.109v^o. 1 d. i. één van zin of gemoed, eensgezind, eendrachtig. Een aardig, tot heden uit het Mnl. niet opgeteekend, woord: vgl. mnl. montgemene en ndl. handgemeen. Het komt ook elders in dit gedicht voor b.v. 11, 2317, 8685. 1 d. i. gesteen, gekerm, van crochen (Mnl. Wdb. 3, 2112. Gecroch was tot heden uit het Mnl. niet opgeteekend. - 6149 l. voert. - 6172 l. doget. + f.110r^o. + f.110v^o. 6209 l. sin. + f.111r^o. + f.111v^o. + f.112r^o.

Vorige Volgende