Lust en Gratie. Jaargang 17

[p. 109]

Maria Barnas

De dood en de honden

Hoor je de vogels?
Ze zingen dat de dood een vriend is
om de tuin te leiden met een melodie

De zon van vijven legt zilver
op de huizen en aan een open raam
een streep licht op een voorhoofd

slaapwit. De straten rollen zich om
een bedroevende hond. Hij is dood
Het land van reigers huivert

Een vrouw likt honing van een lepel
De zoete stad bolt op en krimpt
in de palm van haar hand

Ze vraagt: ‘Hond ben je nu gelukkig?’

Hond: ‘Vraag het de mensen.’

Vrouw: ‘Die met de gebroken enkels?
Of die met de zilveren heup
Of het kind met het elastiek om de tanden
Of die met de kronen om het hoofd
die doornen in mijn oog moet ik raad vragen?’

Hond: ‘Laat me met rust
Ik hoor vogels liegen’

[p. 110]

2 X 1

Hoe moet ik gaan liggen in het bed
van een woedende man?
Ik heb hem zo gemaakt

Ik vroeg hem dingen en ik hield niet op
de dingen te vragen die van elk bestaan
een versleten vloerkleed maken

Vergeef me ik ben moe
Ik weet niet altijd wat ik doe. Hier.

Ga je weg?
Wil je dat ik ga?

Maar voordat je gaat. Wat bedoelde je precies
met Fuck jou duizend jaar?

[p. 111]

1 X 2

‘Trek je toch niet alles aan’ zeg je

Ik zie een grotere man voor mij
met een ligbad en meloen in de tuin aan zee

Hij schenkt witte wolken
in mijn glas blauwe lucht

IJsblokjes rinkelen in het landschap

En de dag is een tafel van twee. Precies
en zo overzichtelijk

dat ik een lied wil zingen
Ik kan niet zingen

De man zegt ‘Trek je toch niet alles aan’

Dan mis ik jou zo:
ik zal je nooit laten gaan