Lust en Gratie. Jaargang 16

[p. 102]

Y. Né

Licht

Het is een oude september en
naamloos. Klank is blad dat zal
vallen, steen die argeloos zegt
ieder water slaat tegen de tand,
naamloos gonzen in de struiken

Als dan dieren in mijn mond op
staan, de stugge tong speelt met
hun gedraaf uit mijn keel, plukt
iemand een reeks uit de roos van
signalen, veelmondig en heel

Het is een oude september en
naamloos. We murmelen gelijk
op tot we gieren, rollen als noten
over het zand en zamelen als
bijen de klompjes te zeggen

Eerst en vergeten gesprek
draagt ons weg uit de kudde,
maakt los van het veld dat ons
zwaar houdt. Een baan langs
de mensen, de zon danst terug

We rijmen op schrik en verwarring,
de spiegel beslaat, het water is
hard en het is pas september.
We bepraten de stenen, ritmeren
onszelf, de mannen, het wild

[p. 103]

 

Ongeteld en vergeten gesprek.

 

Een woord maakt een hoek met

 

wat is en zijn schaduw ontwaakt.

 

Kijk nu hoe de gezichten bewegen,

 

zijn we gemaskerd of naakt

 

 

 

We tellen een groene september

 

al keren sprekers de eiken hun

 

rug. Ik hoor mij terug in onklare

 

stemmen, maar ik heet voor

 

wie om ontmoeting me noemt

 

 

 

We rapen stenen en leggen

 

ze weer, en een ander water

 

spoelt langs. Het is een vergeten

 

gesprek, we staan in het donker.

 

Wat moest ons spreken gelijken -

 

 

 

Het is september, jonge maan, haar

 

scherpe tong in de avond en tuk op

 

vogelgelijkende taal. Want gisteren

 

is dicht. Dit elke dag overkomt ons -

 

Zie ik mij in jouw, jouw en jouw licht

[p. 104]