Lust en Gratie. Jaargang 16

[p. 89]

Barbara Beckers
Kozmo en ik

Als ik in de spiegel kijk, zie ik mijn zusje Kozmo, als ik mijn ogen sluit, droom ik haar daden. In de tijd dat zij nog leefde, registreerde ik alles: wat ze deed, waar en met wie. 's Avonds laat vertelde ze me verhalen over vraag en aanbod, schuld en boete, oorzaak en gevolg. Ik luisterde, geloofde en sloeg op.

Kozmo sliep met de buurjongen en de bibliothecaris, deelde de lakens met dichters en winterschilders, bevredigde Jezus en alle apostelen, verleidde en betoverde haar lerares Engels. Kozmo verkende haar grenzen en overschreed ze met roodgestifte lippen en opgehouden rok. Ik begreep het niet en vroeg voor de zoveelste keer om uitleg

‘Ik moet volhouden, doorzetten. Ik moet oefenen. Voor straks. Ik weet wat me te wachten staat. Maak je geen zorgen, het komt goed. Ik weet wat ik doe, niet altijd, maar meestal weet ik wat ik doe en ik geniet ervan.’

Ze was niet meer te stoppen. Ik moest haar waarschuwen en vroeg God en het universum mij daarbij te helpen. Misschien ging Kozmo wel te ver, werd het echt gevaarlijk. Misschien dreigde zij haar lichaam te verliezen. Ik was naïef - het had geen zin. Kozmo wás het universum en God lag bij haar in bed.

Kozmo wist alles. Alle grammatica en topografie, alle verhalen en formules zaten in haar hoofd. Ze kende de regels van ieder spel, wist in iedere situatie hoe te handelen en iedereen leek van haar te houden. Kozmo had de wereld in haar macht. Onder haar kleren verborg ze een oogverblindend geheim dat al lang geen geheim meer was - iedereen wist ervan. Haar lippen smaakten naar bloed en wijn, haar a tong was sneller dan ze zou willen.

[p. 90]

Op de dag van haar zeventiende verjaardag was Kozmo ziek. Ze dronk thee. Ze at een beschuitje. Ze lag in haar bed. Alleen. Kozmo's lichaam hield even pauze en alleen haar lerares Engels bracht bloemen en een aai. Verder was er niemand die aan haar dacht. Aan haar geest alleen hadden ze niets. Zo blij als ik was dat Kozmo even rust had, zo saai vond zij een nacht zonder samenzijn. Haar hormonale huishouding trok zich daar niets van aan. Ongesteld is ongesteld. Ziek was ziek.

Als Kozmo ongesteld was, wilde zij haar pijnen delen. Het was te veel voor haar alleen. Ik begreep het en knikte. Kom maar Kozmo, breng je bloed maar hier.

Wie iets over Kozmo wilde weten, vroeg het aan mij want het was mijn zusje en ik kende haar agenda uit mijn hoofd. Ik dacht Kozmo, ik ademde Kozmo, ik droomde altijd alleen over haar.

Een nachtmerrie: Kozmo ligt in een groot eikenhouten bed dat midden in een spierwitte slaapkamer staat. Aan het voeteneinde een ladder en een emmer. Naast Kozmo ligt een grote winterschilder met verf in zijn haar. Ze hebben de deur en alle ramen dichtgespijkerd - het beest met de twee ruggen wenst niet gestoord te worden. Dan begint Kozmo te lachen, maar niet omdat ze het leuk vindt. De zware schilder is te zwaar voor haar. Ze krijgt het benauwd. Te zwaar. Kozmo breekt.

Ik schrok wakker met de sporen van snot en tranen die mijn gezicht nat en plakkerig maakten. En daar was Kozmo al, Kozmo-wakker, Kozmo-overdag. Ze zei: ‘Ik heb mijn schildertje de deur gewezen. Gek werd ik van hem.’

Kozmo stierf op de zonnige dag na haar verjaardag. We lagen samen in het gras op de grootste badhanddoek die we hadden. Dit was geluk. Ik lag naast mijn zusje en keek naar haar. Kozmo sloot haar ogen en

[p. 91]

opende haar rode mond. Ze strekte haar armen en spreidde haar benen. Ze had de grootste minnaar, beste minnaar eindelijk gevonden. Ze bedreef de liefde met de zon. Hier had ze zeventien jaar op gewacht. De buurjongen en de dichters waren niet meer dan een oefening geweest. Kozmo was vanmorgen wakker geworden met het besef dat dit de grote dag zou worden. Vandaag zou haar lichaam krijgen waar het al die jaren zo naar had verlangd. Ik lag naast haar en zag alles. Kozmo's brandwonden bezorgden haar helse pijnen en mijn ijskoude schrik bleek niet genoeg de vurige liefde te blussen. Na een voorspel van zeventien jaar, na te zijn bevredigd door licht en warmte, was ze bereid te sterven. Kozmo bedreef de liefde met de zon en dat was haar fataal.

Ik ken mijn zusje, ik ken haar leven, liefde en streven. Nu ben ik alleen, ben ik niemand. Ik ken mijn zusje, maar wie ik zelfben is mij een raadsel. Zonder Kozmo ben ik nergens, besta ik niet.

Tijdens de landelijke Finale Kunstbende 1999 won Barbara Beckers met het verhaal ‘Kozmo en ik’ de eerste prijs in de categorie Taal.