Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 74]

Annet Schaap

Zevenbeer

Zo stil is het.
Zo stil is het.
Ik lig naast Zevenbeer in bed.
Net sliep ik nog, maar nu niet meer.
‘Het is zover,’ zegt Zevenbeer.

‘Vannacht zijn ze gegaan,’ zegt hij,
‘Terwijl je sliep. Ik zei het nog:
Nooit slapen, maar je deed het toch.
Nu is hier niemand meer dan wij.’

Mama heeft het bed verschoond,
Witte lakens, witte slopen.
Pappa heeft je ingestopt,
Is de treden afgelopen.
Hou je beide ogen open,
Zet er kleine stokjes tussen,
Zet je tanden in het kussen,
Anders word je morgen wakker
In een huis waar niemand woont.

Het is nietwaar.
Het is niet waar.
Ze zijn niet weg, zo lijkt het maar.
En anders komen ze wel weer.
‘O dacht je dat?’ zegt Zevenbeer.

‘Ze deden zachtjes, maar ik rook
ze bij de voordeur, alletwee.
Ze namen alle meubels mee.’
‘En Lapje?’ vraag ik, ‘Lapje ook?’

Het is zo stil.
Het is zo stil.
Ik wil hard gillen, maar mijn gil
Is zachtjes als ik het probeer.
‘Probeer maar niet,’ zegt Zevenbeer.

Zevenbeer heeft glazen ogen
En een harde buik, hij zegt:
‘Je wist het toch, ooit gaan ze echt.
Ze houden niet van jou, ze logen.’

[p. 75]

Mama heeft het bed verschoond,
Witte lakens, witte slopen.
Pappa heeft je ingestopt,
Is de treden afgelopen.
Hou je beide ogen open,
Zet er kleine stokjes tussen,
Bijt je wakker in het kussen,
Bijt je wakker tot de morgen
In een huis waar niemand woont.

Zo stil is het.
Zo stil is het.
Ik huil niet, maarzo lijkt het net.
Nu is er voortaan niemand meer.
‘Behalve ik,’ zegt Zevenbeer.

[p. 76]

Zoen

Ze weet wat er nu komt:

Nu komt er een zoen.

Ze staart naar de vloer

Naar de neus van zijn schoen,

Die ver weg lijkt, omdat hij zo lang is.

Zijn wang is geschoren,

Zijn mond ruikt naar rook.

Zijn handen doen dingen,

Dus haar handen ook.

Maar wel beverig, net of ze bang is.

Ze denkt aan de film die ze zag op tv,

Hoe dat meisje het dee.

Zo moet ze het ook doen:

Haar ogen halfdicht.

Ze had nog gelachen,

Gezegd: geen gezicht.

Met die tongen, dat leek haar zo vies.

Maar zo hoorde het wel, volgens Wies.

Nu proeft ze er zelf een

En hij die van haar.

Haar spuug en het zijne

loopt nu door elkaar.

Nog even, dan moet ze wel slikken.

Maar ze krijgt nog wel lucht.

Terwijl Wies had gezegd:

Dat kan op tv wel

Maar niet in het echt.

Als dat lang duurt, dan moet je toch stikken.

Ze denkt aan die film die ze zag vorige week,

Hoe dat meisje daar keek.

Zo moet ze ook kijken:

Alsof ze zo vaak...

En niet almaar denken:

Hij weet hoe ik smaak,

Maar ik zelf niet, misschien wel heel vies.

En dat kan je nooit weten, zei Wies.

Hij smaakt naar metaal

En zijn tong naar sigaar.

[p. 77]

Wies zei: naar asperges.
Dat is dus niet waar.
Dat heeft ze nu zelf kunnen proeven.
Hij zucht in haar haren,
Hij hijgt in haar oor,
Een hand is nu achter,
De andere voor.
Dat zal ze bij hem toch niet hoeven?

Ze denkt aan die film die ze vorige week zag,
Hoe dat meisje daar lag.
Zo moet ze ook liggen
En kreunen van: O!
En niet of ze bang is,
Naar huis wil, of zo.
Maar de tong in haar oor voelt zo vies,
Dat ze alleen maar naar huis wil,
Naar huis wil,
Naar huis
En dan bellen met Wies.

[p. 78]

Minoetje

Ik heb al bedacht
Het zou zo kunnen gaan:
Op een dag gaat de bel,
Een meneer zal daar staan.
Hij heeft jou in een tas,
Hij heeft bloed op zijn hemd
En hij zegt: ze stak over,
Ik heb nog geremd.

Of de dierenarts zegt,
Als hij aait langs mijn wang:
Ik kan niet meer veel voor haar doen, ben ik bang.
Ze moet maar een spuitje, Minoetje, een spuitje.
Die dag komt vanzelf,
Dat weet ik allang.

Dus ga van mijn schoot af,
Minoetje, Minoe.
Ik hou niet meer van je,
Dat heb ik besloten.
Ik wil dat ik denk:
Wat een lelijke poten,
Zo'n lelijke kop,
Wat een rotkleur, oranje.
Ik hou niet meer van je.
Ga weg. Donder op.

Ik ga je niet missen.
Ik weet hoe dat is.
Eerst bij mijn oma
En toen bij mijn vis.
Ik gaje niet missen,
Ik neem wel een ander.
Ik denk: ach, die rotkat,
Ik hield toch niet van d'r.

Ik ga er nooit meer aan denken
Hoe je zat in de zon
En niet aan je staart, hoe die kriebelen kon.
Nooit meer aan je voetjes, Minoetje, je voetjes
En niet hoe je sliep op mijn buik
En dan spon.

[p. 79]

Dus ga van mijn schoot af,
Minoetje, Minoe.
Nee, ga nou niet spinnen.
Nee, weg met die poten.
Ik hou niet meer van je,
Dat heb ik besloten,
Dat ik dat niet doe.
Nee, geef me geen kopje,
Ga weg of ik schop je.
Ik hou niet meer van je,
Minoetje, Minoe.