Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 66]

Elma van Haren

I ❤ Fishing

Het licht is hier belachelijk sidderend anders.
Als ik riddervrouw was,
liet ik op deze plek

een vesting bouwen.

Maar riddervrouw met sidderhart,
als ik die eigen burcht moet betreden.
Het donker dat daar slaapt met die tanden
voor het knagen aan het goede humeur,

gezonde verstand.

Het grommen dat ophoudt als ik denk
het te horen.

Welke constellatie, bijeengezet door welke hand? Het middelpunt, de zwierende kern, spotlicht waaronder ik sta, uitgerekend ik!
De wervelingen van het verdwijnen.
De onzichtbare horizon als sneeuwlucht versmelt met sneeuwveld.
De één-voor-één gezichten met hun passerende ademhaling-

Burcht met onverzettelijke muren, die
ruimte binnen/buiten houden.
Iksiddervrouw,

die zich maar niet kan verzoenen

met het ijzeren mij,

dat zich onwrikbaar gesloten houdt

rond het vloeibare melkachtige zelf.

Daarom dat verlangen naar
onnoembaar zijn,

een zekere wezenloosheid.

Naar confectie, assimilatie, mimicry,

naar een breed scala van klappende handen,

inzamelingen, brunches, aktetassen.

Een benoembare veilige plek.

-Is dit de thee die je gezet hebt?
Ja, dit is de thee die ik gezet heb -

Naar romans die goed aflopen
Bloembollen planten.
Het kind verhaaltjes vertellen.

Een middag vissen in de baai en
kijken naar het water.

Het vliegje aan de haak

niet meer dan een zwart veegje

Niet eens meer een kwestie van pijn.

[p. 67]

[p. 68]

[p. 69]

Voorlopig Doornroosje

Alsof ik onder het ijs ben geschoven en
- mijn lichaamsfuncties door de kou vertraagd -
een kwartier lang onder water kan blijven,

terend op de zuurstof in mijn bloed,

zo strekt één nacht slapen zich uit tot honderd jaar.
Ik wacht, maar niet op
‘ooit zal iemand komen om de boeken op tafel
te openen, het stof weg te blazen en
ze opnieuw te lezen, omdat
hij de verhalen niet wil laten verdwijnen’.

Ik wacht,

maar niet om over rozen te horen.

Dat volkomen manipuleerdbare,

zich gewillig aan de snoeischaar onderwerpende en

daarom tot ver in november bloeiende,

gekunstelde

rood en oranje.

Ik wacht,

maar niet op de gedroomde klanken

van het sprookjesuur.

Die twaalf seconden, waarop de twee wijzers elkaar bedekken.
Eén,

samenvallend met de meest breedgemeten toon

(wijd als een trouwjapon).

Niet,

dat suikermoment van ‘wakker gekust’.

Liever de distel!
Pas op,

uit het stekelig zonlicht mag ik de distels niet plukken.

Verboden! Beschermde bloemsoort!

Liever de gladiolen, dolken uit de aarde.

de blauwe regen, die met langzaam geweld de muren ingroeit,

de oostindische kers vol schorpioenkevers.

Liever de valse toon van het

tegen het bederf aanleunende,

ordinair overdadige,

haast perverse

ronken van

paarse seringen.