Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 42]

Najoua Bijjir
Het nadir

Alsnu, ontbloot ik mij

Alsnu, zink ik voor altijd weg in zijn schoonheids' oog

Op het bankje, in de armen van de zee. Levende golven springen op en doemen weer weg in water, tot niets.

Intra muros lig ik in Morpheus' armen.

Voorovergebogen steunen mijn ellebogen tegen mijn knieën. Meer dan het water en de wind, die met mijn warrige haardos spelen, voel ik niet. Alleen de zee brengt mij rust, alles zuigt zij uit mijn hoofd, alle ellende, alle geluk. Zij be-

[p. 43]

schermt mij, als een moeder vlijt zij mijn hoofd tegen haar borst, en de wind is de hartslag van de zee.

Mijn hoop kronkelt zich een weg door mij heen. Ook al stoot ik haar van mij af, zij sliert zich telkens weer om mij heen, veilig, warm. Maar hetgeen ik verlang zal mij nooit gegeven worden, zal ik nooit meer verlangen.

Vandaag en de rest van mijn leven voel ik een leegte in mijn hart, een leegte die nooit gevuld kan worden, die nooit gevuld mag worden. Of hij moest er zachtjes in blazen, tegen mijn borst, tegen mijn oren en mijn nek, zachtjes, over mijn gezicht.

Zonder hem ben ik voor de helft alleen.

Zijn huid is donker. Zijn herfstbruine ogen glinsteren in het avondlicht. Zijn haren hangen slapjes over zijn bol en dansen van tijd tot tijd met een zwaai mee in de wind. Hij is zo schoon. Hij draagt de schoonheid van de aarde.

Als de wereld nu zou stoppen... we zouden voor eeuwig naast elkaar zitten, op het bankje, aan de zee. Straks ben ik bang, straks ben ik bang van tijd, straks ben ik al-

[p. 44]

leen. Ik durf de waarheid niet door te slikken, het stokt in mijn keel, tot het mij knelt. Pijn in mijn hoofd en oren, tranen die zich niet naar buiten laten voeren, ik voel ze niet meer. Geen winter in mijn lijf - een stilte. Een stilte die voelt als niets.

Geluid van dokkerende kiezels. Mijn gympen slepen heen en weer over de grond. De brug aan de Maas ziet zuiverblauw - een schone zwaan onder de nachtkoepel - de wolken hebben zich dichtgeklapt, felle zwaailichten haasten door de lucht... De wereld toont zich wijd - en ik ben nauw en klein.

Mijn borst begint te slaan. Opnieuw laaien de pijnlijke tranen door mijn hoofd en keel. ‘Gefeliciteerd, dokter.’

Eerst is hij stil, achterovergebogen, met zijn handen aan de mouwen van zijn jack geklampt. Hij is stil en leeft met me mee. Ik weet dat er niets is wat hij voor mij kan doen. Zijn benen rusten als gestreken kaarsrecht in zijn spijkerbroek. Zijn kleine maatjes 38 kruisen elkaar. Met schoonheids' ogen staart hij voor zich uit, de diepte in. Net als ik.

‘Ik heb alles voor je over,’ verhaalt hij de horizon.

Verbaasd kijk ik naar hem op.

Met een oogwenk vangt hij mij.

[p. 45]

‘Hoe bedoel je?’ vraag ik hem - alsof ik zijn taal niet spreek.

‘Ik heb alles voor jou over,’ herhaalt hij vrolijk.

Ik schiet in de lach. Ik giechel: ‘Alles? Jaja...’

‘Alleen datgene wat geen kwaad in de zin heeft. Maar voor de rest...’ bevestigt hij zijn woorden, zijn gelofte.

Ik zweef. Met een zucht zak ik voorover. Ik tik met mijn vingers tegen mijn wipneus. Het vlees onder mijn gekortwiekte nagels voelt koud aan, kouder dan mijn gezicht. Het is zomer in Nederland.

De woorden bewegen zich, op en neer. Maar telkens komen ze tot stilstand, komen geen stap verder dan gisteren of de dag daarvoor, nu hij mij heeft verteld dat hij die baan heeft gekregen. Dat hij is aangenomen voor een baan in het Morgenland.

Ik verzet me.

Hij verzet zich.

Ik houd stand. Ik blijf zwijgen, net zo lang tot hij verdergaat. Als hij verdergaat weet ik dat ik zijn stappen niet meer zal horen.

[p. 46]

Hij legt zijn hoofd op zijn linkerschouder en houdt zijn losse rechterarm vast, alsof die elk moment van zijn lijf kan vallen. ‘Je weet dat ik een druk leven leid. Dat ik geen tijd heb. Maar nauwelijks voor mezelf...’

Ik staar nog altijd voor me uit.

‘Kun je je voorstellen hoe het is met iemand te leven die weinig tijd voor je heeft, iemand die altijd op pad is? Ik heb jeniets te bieden...’ Hij komtnietuit zijn woorden. Zijn rede eindigt in een zucht.

‘Ik begrijp het. Ook ik zou door de wereld willen trekken en mensen willen ontmoeten. Als ik daartoe de kans zou krijgen dan zou ik die nemen. Net als jij.’ Ik keer me naar hem toe en kijk hem moedig in het gezicht. ‘Weet je waarom ik van je houd? Ik voel me zo trots...’

Hij glimlacht met het gezicht van een dweper.

Een laag pitje in mij hapt naar zuurstof, maar stopt net op tijd, voor ik zou verbranden in mijn eigen vlam. Hij wil wel, maar hij kan mij niets geven. Het pad van verbroedering ligt steeds dichterbij.

De hoop slaakt een zucht, strekt zich uit naar een kans. Moedeloos wuif en zwaai ik haar weg. ‘Ga weg! Straks scheur ik nog uiteen, vanbinnen.’ En: ‘Ga weg, straks scheurt híj! En dan is er niets wat ik nog voor hem zou kunnen doen..!’

[p. 47]

Ik heb honger noch dorst, heb het koud noch warm.

‘Mag ik je morgen bellen?’ Hij fluistert. Zijn stem klinkt beschaamd.

‘Natúúrlijk! Natuurlijk mag je dat.’

Lichte regendruppels besproeien mijn gezicht, de grond ziet dof en donker. Alles wat ik nodig heb zit naast mij. Ik moet het laten gaan.

Een woestijnroos leeft zonder haar regen
Rustiek is haar larmoyante leven
Parhelium in haar woestijn
Rustiek zonder haar regen
Calamiteus zonder haar regen
Zichzelf zonder haar regen
En het nadir?
‘Kom tot haar...’