Lust en Gratie. Jaargang 14

[p. 95]

Patricia Lasoen
De tuin

Er waren dagen dat Laura opstond met een absolute afkeer voor het aanraken van dingen. Meestal begon het al in bed, voor ze opstond. Ze begon haar duimnagels af te bijten. Eerst een klein beetje van de bovenkant van de nagel maar als die dan te recht en rafelig werd, beet ze ten slotte de nagel helemaal af, tot in de hoek, zodat het vlees en de huid aan de bovenkant van haar duimen geïrriteerd raakten. Als ze dan na het lezen van allerlei reclameblaadjes en oude kranten, die naast haar bed lagen opgestapeld, vond dat ze aan de dag moest beginnen, wist ze zodra ze het brood vastnam - de broodzak alleen al die licht vettig aanvoelde en die vervelend knisperde bij het dichtplooien - dat ze vandaag niet tegen de dingen kon. Als ze alleen al dacht aan het effen schuren van de suède schoenen vol regenkringen

[p. 96]

met het puimsteenachtige sponsje, dan huiverde ze al voor ze de ruwe huid van het sponsje voelde.

Terwijl ze koffie dronk, ergerde ze zich aan het randje van het kopje dat haar bovenlip raakte. Over de gootsteen heen met de druppelende kraan keek ze naar buiten, naar de tuin. Op deze dagen kon ze haar ogen niet goed fixeren. Dat merkte ze toen ze wilde lezen, ze kreeg een wazige indruk van alle voorwerpen die afgelegen waren en het was alsof ze scheel keek of duizelig werd.

Het is de goeie tijd niet meer voor snoeien en enten, dacht ze, dat had vroeger moeten gebeuren, tussen nieuwe maan en eerste kwartier, net na de koude dagen. Zou de pruimelaar ook dit jaar wel bloesems maar geen vruchten dragen? De spleten en barsten in het onlangs geboende tafelblad vond ze verdacht en bijna weerzinwekkend. God weet hoeveel mijten, bacteriën en kleine organismen daarin huisden, waar we helemaal geen weet van hadden maar die ons eeuwen en eeuwen waren voorafgegaan en die ons eeuwen en eeuwen zouden overleven.

In de tuin voorspelden de voorjaarsplanten met kleine scheuten een nieuw seizoen. Onder de rottende laag bladeren en verdorde stengels kwamen, als je ze met je handen wegduwde, kleine groeisels te voorschijn. Sommige scheutjes waren krom en gelig en hadden geen lucht genoeg. Dat kwam door de overal woekeren-

[p. 97]

de lisplant die ze binnenkort naar een verre hoek in de tuin zou verplaatsen of beter nog aan de rand van die plek met dorre planten, waar een vijver moest komen.

De tuin interesseerde haar minder dan vroeger. Dat er kleine plantjes met het onkruid mee uitgerukt werden, dat het fluwelige mos kapot ging onder de onbarmhartige grasmaaier, dat de gesnoeide berkeboom er akelig, bijna obsceen uitzag, met zijn korte stompe zijtakken die als kromme hangende penissen in halve erectie waren overgebleven na het genadeloze snoeiwerk. Het kon haar weinig schelen. Ze registreerde het en zag het stuk gaan en sterven van de dingen en planten meer en meer als een onafwendbaar verschijnsel, passend in een groter geheel.

Ze dacht aan een van de laatste bezoeken van haar moeder. Die had meteen opgemerkt dat haar tuinman een knappe man was, met bijna zwart, dik krulhaar, hele witte, regelmatige tanden en blauw-groene ogen die haar ontzettend vrank aankeken, de eerste keer al. Hij had stevige benen en polsen. Slechts gekleed in korte shorts maaide hij het gras, je zag bij elke duw tegen de grasmachine de spieren van zijn gebruinde buik spannen.

‘Wat een mooie tuinman heb je daar, Laura,’ zei haar moeder die door het raam

[p. 98]

keek. Haar stem klonk meisjesachtig. Maar toen ze even later het gebroken kristallen schaaltje op Laura's toilettafel zag, zei ze met een heel andere stem: ‘Ach ja, alles gaat nu eenmaal kapot, niets blijft heel.’

Ze was het niet gewend om haar moeder zoiets te horen zeggen. Haar moeder die elk gebroken bord wilde lijmen, elke vlek hardnekkig te lijf ging en van sommige mogelijke vlekken vooraf bijna dreigend zei: ‘Pas op, die gaan er nooit meer uit!’ Haar moeder die het de moeite waard vond om alle bloemen af te snijden die in de tuin stonden, te veel om alle vazen mee te vullen.

De tuinman had de eerste keer dat hij kwam werken haar hand vastgepakt omdat ze zich kwetste aan een splinter. Later zei hij dat hij bij de eerste blik in haar ogen besloot haar te zullen bezitten, haar te neuken, zei hij - het klonk zelfs niet vulgair uit zijn mond - zo erg meende hij het, en het was ook gebeurd, niet zozeer uit lust, dacht ze, als wel omdat ze het heerlijk vond zo begeerd te worden.