Lust en Gratie. Jaargang 14

[p. 47]

Patricia Lasoen
De poort

Toen mevrouw V. nog vooraan in de straat woonde, was haar buur ‘mevrouw van naast de deur’, wat heel gemakkelijk was, want ze woonde vlak naast haar en ze had een telefoon en ze deed vaak boodschappen en je kon haar van alles vragen. Toen mevrouw V. jaren later verhuisde naar een ander huis, een eind verder aan de overkant van de straat, werd mevrouw van naast de deur ‘mevrouw van een eind

[p. 48]

verder aan de overkant’ en er was nu een nieuwe mevrouw van naast de deur die tevens heel gezellig was.

De eerste mevrouw verzamelde poppen uit alle landen want ze was met een piloot getrouwd geweest die haar verlaten had voor een air-hostess en ze had twee zonen, een tweeling, van wie er een heel lief was, bij de opera zong en zijn moeder vaak meenam de stad in. Alle oudere dames in de straat vonden hem een verschrikkelijk lieve jongen en hij groette hen altijd als hij voorbijkwam.

De nieuwe mevrouw van naast de deur bracht daarentegen soms bloemen uit haar tuin en yogurt tegen ontkalking van de botten en ze wist veel en gaf vaak goed raad maar daar stond tegenover dat ze nog een man had die ziekelijk was en voor wie ze veelal op tijd thuis moest zijn, waardoor ze telkens op haar horloge keek. Ook had ze een hond die luid blafte en omdat ze brood gooide op het dak kwamen de zwarte vogels tot over de kleine tuin van mevrouw V. vliegen, om het brood op te eten natuurlijk maar mevrouw v. was er wel bang voor want ze zag de vogels vanuit haar slaapkamer.

De nieuwe mevrouw van naast de deur was dus iets minder leuk als buur dan de vroegere. Gelukkig vond mevrouw V. afleiding in ‘mevrouw van rechtover de deur’. Die was dement en zat de halve dag voor het raam van haar zeer vuile woon-

[p. 49]

kamer - dat wisten ze van de man van het gas - en de andere helft van de dag stond ze op de stoep en schold de andere dames van de straat uit voor hoeren, vooral als er mannelijk bezoek was geweest, ook al was dat heel oud en kwam het ziekelijk - maar met veel moed - op zijn fiets de straat binnenrijden om onder het drinken van een kop koffie zonder suiker oude herinneringen op te halen. De mevrouw van rechtover de deur werd erger en erger en nadat haar man stierf was het niet meer uit te houden. Ze riep en schold op alle voorbijgangers, ze dronk een bak bier alleen uit - dat wisten ze van de winkelier op de hoek - want haar man was dood en haar zoon kwam hooguit een keer per maand en ze waste zich niet meer - dat wisten ze van de dokter. Enkele maanden later werd ze naar een verpleeghuis gebracht en haar huis werd verkocht, nu was het wachten op een nieuwe mevrouw van rechtover de deur. Er hingen wel al witte vitrages voor het raam of waren dat de oude die gewassen waren?

Maar het grootste probleem van de straat waren de jonge vrachtwagenchauffeurs. Die moesten met hun lading binnenrijden door een poort die daar eigenlijk te smal voor was. De muur rond de poort was echter een beschermd monument en iedereen weet hoe belangrijk in deze stad beschermde monumenten zijn, je mag

[p. 50]

ze niet zomaar schilderen of er stukjes van afbreken, je mag er zelfs geen luifel aan hangen naar het schijnt, dat wist de vroegere mevrouw van naast de deur, die nu dus mevrouw van schuin tegenover was maar nog vaak in de stad ging winkelen en dat wist zij van een handelaar in moderne brillen, een winkel waar haar zoon veel ging. Die man had enorm veel last gehad met het gemeentebestuur omdat hij aan zijn zaak een moderne luifel wilde die paste bij zijn etalages maar dat kon niet omdat die niet paste bij de trapgevel die een beschermd monument was.

Omdat die poort in de straat van mevrouw V. te smal was moesten de jonge en vaak buitenlandse vrachtwagenchauffeurs draaien in de straat en zij reden met hun zware wielen op de trottoirs voor de deuren van de dames en dat schiep een band want daar waren ze het allemaal over eens, dat kon niet meer, want hun trottoirs verzakten en dat gaf modder en opspattend slijk als het regende en ook kon je vallen als j e bijvoorbeeld de vuilnisbak buitenzette en j e lette niet op de verzakkingen, en daar hielp geen yoghurt tegen, als je viel dan brak je gegarandeerd iets.

Als de dames echter in protest op hun stoepen gingen staan, met de armen gekruist voor de borst, weet je wel, om de roekeloze chauffeurs duidelijk te maken dat het niet doorging dat draaien en dat over het trottoir rij den, en dan ook nog dat lossen en laden op die ijzeren kleppen, wat een vreselijk lawaai gaf, soms al in de

[p. 51]

vroege ochtend, dan riepen de chauffeurs nog veel ergere dingen naar de dames dan de demente mevrouw van achter haar grijze gordijnen. Het was onduldbaar. Na ettelijke raadplegingen bij de gemeente, de dokter en de mannen van het gas en het water, die de zaak vooruithielpen omdat ze een lek vonden in de straat, toevallig of niet, precies daar waar de zwaarste vrachtwagen hadden gestaan, werden er paaltjes en bloembakken geplaatst in de straat, zodat de vrachtwagens niet meer konden draaien op de stoep.

Nu zou de muur toch afgebroken moeten worden, beschermd of niet, zei de man van wie de poort was, en dat zou weer stof en hinder geven, en in de bloembakken, dat zeiden verschillende mannen uit de straat, zouden de kinderen afval gooien en de jonge kerels, die van het café om de hoek langs deze weg terugkeerden, zouden er misschien in urineren of erger nog.

Maar nu was het te laat, dat wisten de dames, het was hun eigen schuld, maar ze zouden er het beste van maken, er was ergere ellende in de wereld.