Lust en Gratie. Jaargang 13

[p. 79]

Feuilleton

[p. 81]

Anne Vegter
Hondevoer voor sociologen

VIII. De jaloezie dient onderzocht. De interne, die van onder het dak met de twee woningen, de interne jaloezie en de straatjaloezie, dat wat tot nu toe als een ongeformuleerde activering van de haat uit beeld bleef. Dat wat door het huis trekt in een toestand van haar aard ontkennende nieuwsgierigheid. Dat wat op het huis afkomt in een toestand van haar aard ontkennende nieuwsgierigheid.

Stom dat ze er niet eerder aan dacht.

Het was het doorlekkende vooijaar dat haar de ingeving had bezorgd. Men stond op een dag een nationaal uurtje eerder op en dreigde met de kippen op stok te willen. Lente. De natuur was ook niet ingedommeld, niet bepaald. Het stonk buiten in het park naar vers gras doortrokken van zekere kwaliteiten ureum. Maar toen Corrie naar buiten staarde, merkte ze dat ze naar binnen staarde. De ramen waren goor, je zag geen pest. Dus Corrie slaat aan het bellen om een of andere glazenboener te bespreken en terwijl ze op het punt staat te happen in een vorstelijke voorjaarsaanbieding, slaat haar hoofd definitief en catastrofaal op hol. In de seconde van het naar een schoonmaakbedrijf bellen, teneinde een schoonmaker te bestellen voor de buitenboel, weet ze met een aan onzin grenzende stelligheid dat haar leven nooit meer zal zijn wat het tot op deze glorierijke dag geweest is.

Voor Corrie uitgestrekt ligt de keuze tussen het lusten van het leven of het lijden van het leven en ei, paasei of niet: dit jaar zal Corrie het er van nemen. De keuze is haar van hogerhand voor de sloffende Corrievoeten gesmeten en haar antwoord luidt: ‘Ja, grote onbekende Geest der lusten, ik zal gehoorzamen.’

Ze bestelde de schoonmaker. Het was een grote, middelbare man van originele bodem. Ze ontving hem binnen, voor het geval dat. Luister schat, sprak zij wuft, je moet een klusje voor me doen. Hij deed het. Zette zijn ladder voor haar huis. Schoof de schuifbare delen omhoog en volgde de gegeven richting. De grote man maakte een paar, zelfs voor een scherp luisteraar onbegrijpelijke geluiden en stak daarop zijn hoofd door het open raam van Alma's kamer want zo hoog was hij juist aangekomen. Hij

[p. 82]

hevelde van linkerzak naar rechter een sponsje als voor het goede gebaar en hevelde van rechter naar linkerhand een fototoestelletje, easy flash. Hij richtte en knipte.

Alma's stoel met losse lappen. Alma's peertje aan enkel stroomdraadje. Alma's tweeënhalfzitter verdwenen onder vijf decimeter kleding. Alma's druipkaars, Alma's lingeriecollages, Alma's ronde tafel waarop felgekleurd kinderspeelgoed. Alma's bed. Waarin Alma.

Toen Alma een paar dagen later eens het huis van voren uit was gewandeld op stap naar etenswaar, klom Corrie eens het huis van achteren in op zoek naar wetenswaar. Ze kon met behulp van de van haar geld gul betaalde ramenlapper flink trapstijgen en waar die middelbare zijn klauwen onder haar rok dreigde te verstoppen in de veronderstelling dat er altijd wel een fysiek voorschot was te halen bij een oud wijf, schoot zij met schokjes de treden langs omhoog en eenmaal in Alma's huis hijgde zij van oude, gefrustreerde, muffe Corrieopwinding.

Wat interessant leek aan haar actie was de vurigheid waarmee ze het oude lijf in een nieuwe strijd wierp: die van een voor allen en met allen tegen een. Zij wenste haar individuele nijd in individuele stijl in collectieve stelling te brengen tegen een doortrapte gifslang die achteloos een liefde verzaakte.

De liefde waar haar lichaam om jankte.

Achter haar stond een naamloze massa. Men juichte, murmelde eenstemmig en toonloos. Nu zou eindelijk iemand de vesting doordringen, het Almahuis, waar geen binnen welkom had geleken dan man na man en dat dus nu ook niet meer. Er woonde een vrouw die niemand nodig had en dat feit moest bestraft, terecht moest Alma gestraft. ‘De mens zij de mens een wolf’, dacht Corrie niet, zover dacht Corrie niet. Oscar, dacht ze, Oscar, Oscar. Ze wist niet waar hij was. In het halfduister van haar denken gistten gedachten als gedrochten. Ze had zich uit haar moeras omhoog getrokken en schudde zich uit in Alma's bovenhuis. Doel: rotzooi veroorzaken, gruwelijke wanorde aanrichten. En moeilijk was dat niet, meende Corrie. Het huis van Alma was een berehol bekleed met haar en pluizen van wat er zoal had overwinterd in haar spichtige armen.

Met een redeloze ijver zette Corrie zich aan de verbouwing. Zij legde de tafel om. Het speelgoed gleed kletterend op de vloer: gesneuveld bekertje, Barbie met verpletterd smoeltje, gebroken vliegtuigvleugels. Het vliegtuigongelukje dreef haar de kreten van verrukking uit de strot en Corrie kreeg er zin in. Zij rukte het beddegoed van het bed, nam een duik

[p. 83]

in het bloesemende dons en scheurde met haar tanden de tijk aan flarden. Vrouw Holle klopte het voorjaar grondig het huis van Alma uit. Zo letterlijk nam zij het idee ‘wolf’ dat zij beestachtig lichamelijk het genoegen uitte waarmee zij Alma's leven toetste aan haar gretige voorstelling ervan. De donsveertjes kleefden aan haar vochtige kin. Ze moest piesen. Ze hurkte op de Barbie.

Wat oninteressant leek aan haar actie was de mate waarin zij haar verliefdheid op Oscar als argument misbruikte voor het mangelen van Alma's interieur. Alles moest kapot, alles ging aan flarden. De Corriewaanzin was niet langer aan een menselijke maat gebonden. Invoelendheid? Voorkomendheid? Gewoonlijk zat zij in duster op de rand van haar bedje en rookte zware shag.

Ze had het lot beter in eigen hand kunnen houden. Die voorspelbare jaloezie op een verhouding waarvan zij de helft had willen zijn of iets minder dan de helft om genoegens van geperverteerder soort niet buiten de deur te houden, droeg niet al te best bij aan het beeld dat Corrie van zichzelf had kunnen hebben. Gelukkig voor Corrie zelf was een beeld van de Corrie die zij nadeed, niet aan de Corrie die zij was besteed. Zij werkte zich geobsedeerd op tot deze voortgaande daad tijdens de boodschapjes van Alma. Zij was niet van het soort Corrie dat bedenkt dat daden kunnen ontkiemen in jaloezie die geplant is op onomkeerbare en bovenmaatse vrouwennijd.

Alma zou er ogenblikkelijk en absoluut een verraderlijke lucht aan hebben geroken. Ze herkende de kruidige onderlinge serpente vrouwennijd omdat ze het tegendeel goed kende: de opgeblazen onderlinge mannennijd. En ofschoon Alma nog geen kans had gehad de waarde in te schatten van de rondzwiepende buurvrouwenkracht, zou ze kunnen zien dat haar huis straalde van intrigerende onvervulde vrouwenverlangens van de jaloerse soort. Hier hakte een vrouw iedere eventuele damesverbondenheid aan splinters door zich elk voorwerp toe te eigenen en het te verkleinen tot de maat van muis. Ieder voorwerp goed voor vuilnis.

Maar het waren niet de verlangens naar een of andere man, deze, die, desnoods de Oscar. Zeker niet. Het was het onverbloemde verlangen naar een vrouw, die vrouw willen zijn, haar lot willen ovememen en desnoods te lijf gaan en boven alles uit, hoog boven het dak uit, boven de buurt uit, ver boven de stad uit, kringelde de rookpluim van het verlangen van Corrie Groen. ‘Ik wil Alma Jager zijn’, was in het wit te lezen dat scherp

[p. 84]

afstak tegen de voorjaarshemel. Maar dat wist Corrie niet. Die keek niet hoog of op of om. Die scheurde en vrat en dacht: Oscar.

In dit geval wilde Corrie dus Alma zijn. Zij hunkerde naar de relatieve vrijheid die Alma zichzelf toestond en omdat twee Alma's er eentje te veel is, wilde Corrie Alma uitroeien, met meubeltjes en al. Vanwege de dagelijkse herinnering aan de tuin die zij van zichzelf had willen maken, dat fleurig totaal van geurige zomerbloempjes, die zalige grasmat waarop ieder die zij graag om zich heen zou verzamelen nederplofte? Vanwege de appelboom die zij had willen worden, het geplukt willen zijn? Vanwege het droge, verschrompelde appeltje onder aan de stam dat de vogels zelfs krijsend de lucht in kreeg? En zij moest dat appeltje spelen? Die rol wilde ze natuurlijk niet.

Of gewoon, zomaar, uit verveling (zie hoofdstuk III). Kapot slaan, uit het eigen vel springen, eindelijk de eigen kracht eens voelen, het binnengeraas, de authentieke scheppingsdrang gewaarworden en die belonen met authentieke destructiezin. Kracht op leeftijd, kracht niettemin die als vermaak te gelde kan gemaakt.

Of toch gewoon wegens Alma's jongheid? Omdat levensdebutanten in trek zijn? Een alledaagse jaloezie.

Alma ligt tot nu geen nacht wakker van de eigen présence. Die vraagt zich deze dagen voornamelijk af wie haar huis heeft aangerand en haar inboedel verkracht.

Wie heeft er op mijn stoeltje gezeten?

Wie heeft er van mijn bordje gegeten?

Wie heeft er in mijn bedje geslapen?

Dit vraagt Alma zich af met een ruis in haar lichaam, de opmaat voor een wild geraas, eentje waarvan later wel eens werd gezegd dat, had er iemand een tikje beter op de lucht gelet, was het allemaal een beetje beter afgelopen, iets overzichtelijker, een druppeltje minder bloed, niet al die paniek, minder overvloedig lustvol rampzalig.

Alma vraagt zich niets over Corrie af. Alma snuift als een hond de hoeken af, steekt hier en daar haar eigen pootje op om eigen nest, waarin vreemde geur, met huisgeur te bedekken. Zij heeft een geheugen voor vreemde geuren, bastaardgeuren, ongewenste geuren, en geur na geur mengt zij van geur op geur een monstercocktail. Zij verhit het drankje. Schudt het flesje, trekt de kurk er af. Er schiet een monstertje uit op, klein, snel groter tot immens. Daar is de indringer die haar vliegtuigje heeft laten neerstorten. Die stinkt zoals alleen een vijand stinken kan en dat is een mengsel

[p. 85]

van een mannen- en een vrouwengeur, daar kleeft iets exotisch aan, maar walgelijk, een wilde geur, maar walgelijk, een opwindende geur die haar lichaam tracht binnen te dringen, walgelijk, dat is de zalige geur van een prooi, een monster. Daar wil een jager al jaren op jagen, maar hij vindt dat niet, dat beest. Dat beest wordt zijn levenswerk. Jaren met jagen gewacht.

De daad onbewust maar welbewust voorbereid.

De krachten verzameld.

Die in een nachtmerrie samenvat.