Lust en Gratie. Jaargang 12

[p. 74]

Poëzie

[p. 75]

Lidy van Marissing

Verhoudingen

langs 's heren wegen
schuimen de dames, takelend zich
hoog ter been, makend zich
op met bloedrode verf, de lippen
gespitst

het klikken der hakjes luistert
kantoren op; twee borsten
voorgebonden, wie trippelt niet
met losse handen
waar marmertegels glimmen, wie?

druipneuzen doen ook een duit
in haar tasje, zij wentelt
in andermans weelde
en wetten, zo hoort dat
het klikken

het likken, 's mans wijs
en 's mans eer, zo struinen
de heren, rakelend haar
op de klok, op hun beurt
de wangen bespikkeld met blos

uit de kleren? liefst
op hun sokken

[p. 76]

Ballade

zij ontkomt niet
aan haar eigen stap
met gespen genageld, waarom

is zwart leer weer de mode? 's ochtends
weet zij hoe wuivende haren
's avonds al verouderd zijn, koesterend

in tijd, van glas geblazen
teneinde te worden gebroken, een ster
in de spiegel, zij slaat zich (oogluikend)

gade, om haar gekleurde mond
trekt een spottend lachje, het halve
leven achter zich, voortijdig

gesteund in de rug, geverfd
de krullen, een golfje speelt
langs haar slaap, rimpelend

zingt zij een hit
in de badkuip, waarom nog
met gespen gelopen, gelakt

en gestrikt ten voeten uit? zo werpt zij
haar eigen schoen tussen de veren
waar alles kakelt en hokt

in sneeuw- of driftbui
van opwolkend, rondvlokkend pluis
ontkomt zij niet

[p. 77]

Moeder

ik huis in mijn dochter, hoe
vreemd zij ook wandelt en wegloopt
de deur of een raam uit, niemand
verdwijnt in het niets, met de kleur
van mijn ogen, mijn haar, de vorm
van mijn handen, haar eigen
gedachten? haar spinsels, zij
glinsteren in mijn glas, ik

ken haar, ik ben haar, mij
raakt zij niet kwijt, wie
zijn wij? een ruimte al eerder
verklevend zo dicht, hoe los zij ook
loopt en hoe licht, ontkennend de echo
één glans onze ogen, niemand
spartelend zich ooit tot iemand
brekend mij in haar glas?

[p. 78]

 

men schroeit zich

 

lippen, een keel

 

namen, een brandgat

 

 

 

verkleurde nummers in huid

 

getekend, men krast zich, verast zich

 

weg, blindlopend een arm

 

aan een arm

 

langs deuren en ramen

 

doodstarend achterom

 

 

 

onmogelijke kamer, een kast

 

vol kermende mensen, een badhok vol

 

wreedheid, kuilen van as -

 

kille leegte vult de ovens nog

 

 

 

men schroeit zich aan die pijn

 

geschiedenis, vermenigvuldigd brandgat

 

zet zich voort? oud vuur

 

laait hatelijk op

 

men schrikt zo van zichzelf, geblakerde stem

 

 

 

dat niemand durft

 

te roepen

[p. 79]

 

niemand zit stil

 

intussen, men pakt zich

 

in en uit de kleren, zuigt

 

elkaar op de vingers

 

 

 

tikt zoals men thuis tikt

 

de brief komt nooit af

 

van verlangen, verzegeld

 

loopt men in en uit, de straat

 

 

 

de stad rijdt men rond, men timmert (een huis?)

 

en draaft, vergadert of schaaft

 

handen uit mouwen, drijft handel

 

rakelings snijdend elkaar, scheert

 

 

 

langs sidderend bermgras -

 

wie zit in zon houdt alleen

 

even stil, ogen dicht

 

heft zich op, gezicht naar het licht