Lust en Gratie. Jaargang 12

[p. 103]

Annie Wright
Het verdronken meisje

Het meisje zat in een café aan een Amsterdamse gracht en vroeg zich af wat ze nu zou gaan doen. Haar echtgenoot was die ochtend bij haar weggegaan. Ze voelde zich niet treurig, alleen een beetje in de war. Ze had hem toch al nooit echt gemogen.

Ze hadden in de Karnemelksteeg gewoond, een glibberig, anoniem zijstraatje dat naar pis stonk. Het meisje zou daar blijven. Ze had nog wat geld, genoeg voor brood en een paar flessen wijn. Dat waren voortaan haar eerste levensbehoeften - want ze had nooit leren koken.

Toen ze vanuit het café terugslenterde, kocht ze de wijn en liet het brood zitten. Weer thuis dronk ze zo uit de fles.

‘Waarom ook niet?’ dacht ze strijdlustig. ‘Geen mens die me hier ziet.’ Ze dronk de wijn en voelde zich plotseling stralend en betoverend. Toen viel ze in slaap.

De week daarna bracht het meisje voornamelijk drinkend en slapend door. Toen ze eindelijk weer herrees, keek ze in de spiegel. Een bleke, kwade vreemde, een volkomen onbekende, keek dreigend terug.

‘Verdorven’, dacht ze. En voor het eerst in haar leven vond ze zichzelf aardig. De dag daarop telde ze de rest van haar kleingeld en ontdekte dat ze precies genoeg had voor een laatste fles wijn.

Op de Nieuwmarkt keek het meisje naar de junks die op en neer ijlden tussen dealer en shot. Vroeger was ze bang voor hen, ze dacht dat ze haar iets wilden aandoen. Maar nu niet meer. Ze kuierde door nauwe straatjes vol ramen en staarde naar half ontklede vrouwen, badend in roze licht.

‘Welke zal ik nemen?’ dacht ze. En een mooie zwarte vrouw glimlachte naar haar.

Ze ging zitten op een bankje aan een gracht. Het water leek op donkergroene siroop. Even dacht het meisje dat ze een lijk aan de oppervlakte zag komen en weer ondergaan, en ze kokhalsde van het opgezwollen maden-wit. Lange tijd zat ze roerloos op het bankje. Toen kwam in haar op: ‘Ik zou echt iets moeten doen.’ En toen dacht ze: ‘Er wacht daarginds iets op me. Ik voel het. Er staat iets te gebeuren. Ik hoef er alleen maar op uit te u gaan en het te vinden.’ En weer ging ze op weg.

[p. 104]

Eerst liep ze bij een supermarkt naar binnen om haar fles wijn te kopen. Bij de ingang hing een bord met advertenties voor tweedehandsbedden en goedkope loodgieters. Er zat ook een vacature tussen. De tekst was: ‘Jonge vrouw gevraagd voor veel voorkomende bezigheden. Ervaring niet nodig.’

Vijf minuten later stond ze voor een huis aan de Bloedstraat. Ze keek met grote ogen omhoog naar de indrukwekkende frontgevel, zwaarbeladen met guirlandes van klassiek gestuct fruit. Voorzichtig gaf het meisje een rukje aan de smeedijzeren knop, wat een licht gerinkel in de verte te horen gaf.

‘Misschien is er wel niemand thuis’, dacht ze hoopvol. Maar de deur ging knarsend open en onthulde een androgyn uitziende vrouw van om en nabij de veertig, die van schijnbaar grote hoogte op haar neerkeek.

‘Ik kom voor de baan’, zei het meisje, dat hevig bloosde.

‘Maar natuurlijk!’ sprak de vrouw poeslief. ‘Kom toch binnen. Zeg maar Mana’, voegde ze eraan toe.

Het meisje stapte de gang binnen die helemaal bekleed was met groen marmer: de vloer, de muren en het plafond. Ineens zag ze zichzelf, een onderaards en spookachtig wezen, in een goudgerande spiegel.

‘Wat is er van me geworden?’ dacht het meisje plotseling gekweld, terwijl ze een eindeloze reeks trappen begon te beklimmen.

De deur tegenover haar ging open. De kamer was donker en bedompt terwijl ze over een Perzisch tapijt struikelde dat bezaaid lag met boeken en kleren van de vorige dag. Uit een dakkoepel viel een zwak licht naar binnen en helemaal achterin stond een kolossaal bed met hoog opgestapelde kussens. Geforceerd gemakkelijk ging Maria in een achterovergeleunde houding aan het voeteneind zitten, als een afgerichte hazewindhond. Naast een flikkerende televisie zat een vrouw zo groot als een kind. Een vrouw, niet jong meer, met een massa goudkleurig haar en de lippen van een negerin. Een invalide.

‘Barones’, zei Maria abrupt, ‘moet ik de spullen van het meisje ophalen?’

‘Natuurlijk, Maria. Waar zei je ook alweer dat je woonde, Meisje?’

‘Karnemelksteeg’, antwoordde het meisje van haar stuk gebracht.

‘Voortaan woon je hier. In ons huis aan de Bloedstraat. Maria zal je naar je kamer brengen.’

De volgende morgen staarde het meisje door haar zolderraam naar de tuinen die door een rechthoek van huizen waren ingesloten; geheime tuinen

[p. 105]

met reusachtige parasols en verlaten tafels en stoelen. Onder een kastanjeboom ging een zomerhuis schuil; de deur stond open en de ramen waren vernield. Er cirkelde een helikopter boven.

Op de stoel naast haar bed lag een dienstmeisjeskostuum: een zwarte jurk, kousen, een wit schortje en een met kant afgezet hoofddoekje. Ze zag haar eigen kleren nergens, maar er was een kleine tas bij de deur gezet. De tas was open en haar echtgenoot keek haar vanaf hun trouwfoto beschuldigend aan.

Het meisje dat het leven altijd al een droom had toegeschenen, trok het uniform aan. Het paste perfect.

De achtertrap leidde van haar kamer naar de keuken. Maria stond tussen rekken vol koperen pannen en keukenmessen koffie te zetten. Ze gaf het meisje een kop.

Ze zaten zwijgend bij elkaar toen een grote zwart-witte kat over de houten tafel tussen hen in op en neer trippelde. ‘Faustus!’ snauwde Maria. ‘Stoute kat! Wat heb je nou gedaan!’

Ze pakte een vochtig doekje en begon de haren te verwijderen die aan de mouw van de jurk van het meisje waren blijven kleven.

Het meisje voelde zich opeens door zwaarte bevangen. Ze begon weg te zakken en haar armen hingen willoos langs haar zij. Maria schreeuwde haar toe dat ze stil moest blijven staan en natuurlijk deed ze wat haar werd gezegd.

‘Als ik mijn ogen sluit, val ik flauw en kom ik nooit meer bij bewustzijn’, dacht het meisje. Maar het was te laat. Ze voelde hoe Mana's gespierde lichaam haar omklemde en haar achteruit op tafel duwde. Een hand werkte zich omhoog tussen haar dijen en drong diep in haar binnen. De hand trok terug. ‘Heel goed, jongedame’, zei een lage, chocoladebruine stem. Haar broekje werd snel uitgetrokken, haar knieen omhooggebogen en haar benen uit elkaar geduwd. Vingers trokken aan haar schaamhaar, maakten haar open en wrongen zich naar binnen tot in een plas van vuur die over haar rok en dijen stroomde. De hand drong binnen en trok terug. Drong binnen en trok terug. Hield stil. Wachtte tot ze het in wanhoop uitschreeuwde. Drong weer binnen. Ze voelde hoe ze zich er omheen sloot in schokkende golven. Een wit licht vervulde haar wezen.

Het meisje lag daar lange tijd - open, overmeesterd. Toen zag ze de camera.

Ze was bevestigd bovenaan de muur, vlak onder het plafond; een bewakingscamera die ze gebruiken om mensen te bespieden. Langzaam, be-

[p. 106]

hoedzaam gleed het meisje van de tafel op de vloer. Ze merkte dat ze huilde; ze had het gevoel dat ze verdronk en naar adem snakte terwijl Maria zelfvoldaan glimlachte.

‘Zeg eens goedemorgen tegen je Barones’, zei Maria, wijzend naar de camera. ‘Je kleine vertoning is zeer gewaardeerd. Ik denk eigenlijk dat deze regeling ons allemaal zal bevredigen.’

Het meisje draaide zich om. Toen wist ze wat er gedaan moest worden en haar oog viel op een fonkeling van zilver. Terwijl ze het mes van het rek griste, liep ze op Maria af en richtte het op een punt tussen de tweede en derde knoop van Mana's sneeuwwitte zijden hemd. Nu was het haar beurt om te glimlachen, een kalme, serene glimlach, terwijl ze met haar volle gewicht op het handvat Maria in de borst stak. Terwijl de wereld begon te vergaan, keek het meisje naar de scharlaken bloem die zich over het helderwitte hemd verspreidde. Zo rood als een vulva.

Later, veel later, lag het meisje op de keukenvloer met Maria in haar armen. Ze luisterde naar het verlaten geluid van sirenes en geschreeuw in de verte.

Toen stonden er twee mannen in de gang. Ze hielpen haar overeind, met zachte hand, alsof ze om haar gaven. Ze voerden haar de straat op waar een mensenmenigte op haar wachtte. Haar handen werden op haar rug geboeid. Maar het meisje vond het niet erg. Ze vond het helemaal niet erg. Nu wist ze tenminste waar haar leven heenging.

Vertaling Bobbi Linschoten

[p. 107]