Lust en Gratie. Jaargang 12

[p. 54]

Poëzie

[p. 55]

Ineke van Mourik

Zeg eens Scheveningen

Uit de open monden van verveeld gapende café's
stromen klanken het plein op,
klonteren samen tot een grauwe brei
die het sombere geluid van de zee smoort.
Op de terrassen staren lege stoelen begerig
naar staalkleurige regenjassen.

Zeg eens Scheveningen

Mijn liefste bezoekt haar zieke oude vader

Zeeblauwe Mercedessen glijden soepel als dolfijnen langs
en stoppen geruisloos voor het kraakheldere Kurhaus.
Uit hun buik stappen blauwgrijs gesteven mannen
met mappen, hun herseninhoud keurig in cellofaan,
alfabetisch gedrukt, gerangschikt in kolommen.
Als sponzen zullen zij bereidwillig nieuwe woorden opzuigen
en ze opbergen in starre formules.

Zeg eens Scheveningen

Mijn liefste heeft geen woorden

Hun door kunstzon bestoven vrouwen verzamelen
dingen gedekt door hun echtgenoten
met klinkende munt, cheques en rode ruggen.

[p. 56]

 

Zeg eens Scheveningen

 

Mijn liefste heeft een handjevol tafelzilver

 

 

 

In de hoge zalen eten bejaarden met zilveren bestek

 

en zeggen ‘bitte’ als ware het een bevel.

 

Hun kleinkinderen graven onbekommerd hun eigen kuil.

 

Buiten in de speelhel worden geweren geleegd,

 

moorden gepleegd door vakantiesuffe hormoongestoorde

 

jongens. Rechthoekig is het moderne leven.

 

Rechthoekig zijn de zachte opgevulde schouders

 

van jonge meisjes. Wandelende kleerhangers.

 

Heteromannen met opgepompte borstkassen,

 

siliconenbiceps en geblondeerde nichtenkuiven

 

paraderen - hun lichaam in erectie - over de koude boulevard.

 

Hun dromen: auto's, geld en steeds Jongere Vrouwen.

 

 

 

Zeg eens Scheveningen

 

Het is een voorrecht oud te mogen sterven

 

 

 

Felgekleurde zomershirts klapperen wanhopig in de wind.

 

De vale driekleur wappert langs de rand van Nederland.

 

Schilders brengen variaties van grijs op hun doeken,

 

zij dragen een walkman van stilte.

 

 

 

Zeg eens Scheveningen

 

Mijn liefste draagt stilte en verdriet met zich mee

[p. 57]

 

Een bus fototoestellen met Japanners op hun rug

 

wordt uitgeladen en beweegt zich kuddegewijs

 

als één lichaam langs Fuji-vergezichten.

 

 

 

Zeg eens Scheveningen

 

Mijn liefste durft niet naar haar foto's te kijken

 

 

 

Reclame is de kleur van een grijze junidag.

 

In het warme zeebad klotsen groene

 

schimmen achter de bewasemde ramen.

 

 

 

Zeg eens Scheveningen

 

Ik vertel je liefste wat ik heb gezien:

 

 

 

De zee heeft schuim om haar mond en

 

eeuwig woest kolken haar golven.

 

In de straten lopen mannen met lange messen.

 

Glashelder is de nacht en zwart

 

door sterren zichtbaar. Het onzienbare is gezien.

[p. 58]

W.O. III

Daar waar zij het wisten
klinkt nog steeds het lied:

‘Treblinka, Treblinka,
vandaag bestaat voor ons alleen Treblinka,
Alleen Treblinka en verder niets.’

Langs de hemelweg
is al het gevoel gestorven,
op de akkers wordt geploegd.
Treblinka, Treblinka,
tinkelende naam, vrolijke klanken,
doodscarillon.
Treblinka, Treblinka,
lopende band van de dood,
waar de aarde beweegt
omdat de lijken zich roeren.
Waar de rivier dichtslibt
van de gemalen beenderen.
Waar ondernemerslust werd beloond:

‘Het was iets met een vier
4000,40.000,400.000?’

[p. 59]

 

400.000 maal 1 moorden.

 

Waar niemand schreeuwt. Waar niemand huilt.

 

Waar niets is gebeurd.

 

Waar mensen naar de kerk gaan

 

om een oude moord te gedenken.

 

Waar wraak als een dikke walm

 

boven de dodenakkers hangt.

 

 

 

‘Treblinka, Treblinka,

 

Vandaag bestaat voor ons alleen Treblinka.’

Na het zien van de film Shoah van Claude Lanzmann