Lust en Gratie. Jaargang 12

[p. 16]

Poëzie

[p. 17]

Carl friedman
Heen en terug

Gambiet

Zelfs in het voetlicht van septemberkoren
bewaart het kamp een donker aangezicht:
reusachtig schaakbord in de openlucht
met een teveel aan logge zwarte torens.
Het spel nu stil, het voetvolk lang geslagen
en al wie koning was te paard gevlucht.

Slechts dwazen komen nog om uitleg vragen
met woorden die tot niemand zijn gericht.

[p. 18]

Klooster

Op 't schuine pannendak geen vogelnesten,
maar wel een reeds van verre zichtbaar kruis.
Daaronder wonen de karmelietessen,
niet ver van borden met verdachte teksten-
Trek hier uw kleren uit, u wordt ontluisd
en: Achte immerdeine Vorgesetzten-
zeggen zij kalm hun missen en hun vespers.

De god van Birkenau heeft weer een thuis.

[p. 19]

Nonnen

Ze schuiven log en donker door het beeld,
volwassen kinderen, als spook verkleed.
De speelwei zijdelings met spanningsdraad
en grauwbetonnen masten afgepaald.
Maar dit beklemt hen niet. Een ander rijk
vangt vlakbij aan, allesomvattend wijd.

Wanneer de wind jaagt onder hun habijt,
slaan zij een kruis, tot opstijgen bereid.

[p. 20]

Sobibor

Met brede schermen woekert fluitekruid
tussen de kromme liggers en de sporen.
Een stootblok steekt er rottend bovenuit.
Het heeft, als alles hier, geen functie meer
en elk besef van tijd voorgoed verloren,
maar wacht hardnekkig nog op treinverkeer -

op stoom en davering van een transport
dat bij gebrek aan reizigers werd opgeschort.

[p. 21]

Gross-Rosen

Het kamp is overwegend horizon.
Alleen de galg staat als een uitroepteken
in wolken die saamhorig oversteken
naar groter leegt op de achtergrond.

De vlakke fundamenten van beton
waarop eens cellen steunden en barakken,
verdiepen zich tot schemerige wakken
in ijs dat zoveel zomers reeds doorstond.

[p. 22]

Vught

Eén wachttoren met toch nog prikkeldraad
genoeg om blijkbaar iets van iets te scheiden.
Een jonge vrouw bij de versperring slaat
de kraaien gade aan de overzijde
die klapwiekend zich uit het beeld bevrijden van pijn in zakformaat.

Wat hier nog huist aan kwaad
treft geen van beiden.

[p. 23]