Lust en Gratie. Jaargang 10

[p. 32]

Drie gedichten
Anna Enquist

Laatste zomer met de kinderen

Het onschuldige water hierboven herbergt
slechts smalle vis. Schijnheilige moeder
sneeuw heeft zich teruggetrokken in die
tere rondingen onder de bergtop. Klaterend,
schaterend neerwaarts, heupwiegend en
schreeuwend bergaf, bergaf. Na de cascades
de eerste sluis, veroordeling tot de bedding.
Vertraagd en vergiftigd klotsen rond de harige
buik van de rijnaak, zeulen wat achteloos
werd meegegeven: matrassen, plastic flessen,
een wit, gerimpeld kind. Niet terug kunnen.

In de verloskamer juichen ze bij het omge-
keerde doelpunt van de geboorte. Niemand
voorziet de wraak van de keeper die hoog
op de witte tafel ligt, met lege handen.

[p. 33]

Vulcanisch

Het bergmassief zweeft in de hete mist;
ik klim erop, klim naar de top, omwille
van zweet, van blakende benen. Gestolde
stenen liggen als grote dieren onder mijn
vredig verlamde schoen. Onzichtbaar duw
ik de tijd vooruit, want voor je het weet
gaan zij heter en hoger en roder bewegen,
opent het land haar muil en slorpt aarde
en schroeiend gruis daarin, gorgelt mij
weg met een sissende zucht. Nee, dat kan
er niet bij tussen afgrond en kuil. Schreeuw
om de man met zijn antwoord paraat op de
enige zinvolle vraag: waar wij zijn, en hoe
laat. Lever je over aan klok en aan kaart,
aanvaard het uur en de stuurse hand, omwille
van lucht, van brekende beelden, stom land.

[p. 34]

Herinneringsplicht

Zo'n sterrenhemel stulpt zich niet over de stad waarin
ik leef. Daar hoogstens een te volle maan, wanneer het past.
Hier stijgt de kale nacht en brengt - lichtjaren ver! - het
strenge kind, gekromd boven de sterrenkaart en vastgebeten
in die tomeloze vaart, zeeën van tijd waarin haar klein
vernuft verdronk. Ze zou niet rusten voor ze wist hoe alles
zwart en helder tegelijk kon zijn. O sterren wat heb ik ver-
waarloosd vergeten verloren in textuur van huid (mannen-
wangen, baby-billen), snertliedjes van liefde, plaatsing
van lichaam tegen lichaam. Tijd was haasten of verlangen.

Deze avond, dit weiland. Heldere toegang tot zwart
heelal. Nu met de rug naar de toekomst beseffen dat
al wat ik zie niet meer is doch slechts is voorzover
ik het zien zal. Het onweert dof in het volgende dal.