Lust en Gratie. Jaargang 9

[p. 74]

Intelligente vrouwen en superhengsten
Marijn van der Jagt

‘We hebben hier drie opwindende, intelligente vrouwen’, kwaakt de presentator van Studs, terwijl hij zijn hoofd in onze huiskamer probeert te steken. Achter hem doemt het smoezelige decortje op met het bruingeblokte vloerkleed en in de uiterste hoek de comfortabele bank met daarop de drie vrouwen. Studs! Zo lang de voorraad strekt iedere avond op rtl4 te zien. Iedere avond een nieuwe kans om te bepalen wie de grootste versierder is. Ook vanavond hebben we weer twee smakelijke mannen die dingen naar de kwalificatie van superhengst. Maar eerst: kennis maken met drie opwindende, intelligente vrouwen. De vrouwen waarmee de would be-hengsten van vanavond mee uit zijn geweest. Oei-oei-oei! Haarscherp zoeft de hand van de presentator over het opgeschoren, platinablonde kapsel van... Naomi! Wat ziet ze er snel uit met haar gestroomlijnde skibroek en dat strakke coltruitje en met die zwarte laarzen met vervaarlijk glimmende gespen. Naomi lacht schalks, kuiltjes in de wangen van deze 23-jarige serveerster. Naast haar twee zwarte pumps met daarboven een paar goddelijke benen. Melissa! Mmmm, wat glimlacht ze innemend vanonder die blonde krullen en wat een openbaring, dat nauwsluitende jurkje om het lijfje van deze 18-jarige secretaresse èn studente. Wauw, en wie hebben we daar! Als dat Stacy niet is! Stacy met de mysterieuze ravenzwarte haren en dat interessante bleke gezicht. Stacy, de 24-jarige verkoopster met de psychedelisch gebloemde zwart-wit blouse.

Met de opwinding zit het wel snor bij deze dames. Dat hebben we onmiddellijk gezien. Maar nu de intelligentie. De presentator valt met de deur in huis. ‘Vertel mij, dames, hoeveel mannen zijn er eerlijk?’ Vermoeide blikken bij de dames. ‘Hoeveel procent, dames, hoeveel procent van de mannen spreekt de waarheid?’ Niet meer dan de helft, schat snelle Naomi. Vijftig procent, stemt Melissa in: ‘Mannen vertellen je in het begin precies wat je wilt horen, en dan

[p. 75]

krijg je pas veel later de harde waarheid te horen.’ Stacy gaat veel verder. ‘Vijf procent’, stelt ze beslist. ‘Niet meer dan vijf procent van de mannen spreekt de waarheid.’ Leer mij de mannen kennen, zegt de strijdvaardige blik in haar ogen. ‘Nico bijvoorbeeld,’ moet Naomi nodig kwijt, ‘Nico had een goed verhaal. Maar ik wil hem nog éven ergens over ondervragen.’ Ze lacht fijntjes en het studiopubliek loeit. Dit kan pijnlijk worden, de mannen van vanavond krijgen het niet makkelijk. De mannen? Waar zijn ze eigenlijk, de mannen? Ze zitten achter met blokken te spelen, maar laat ze nou maar eens komen. Het wordt tijd dat we ze zien.

En daar zijn ze. Een rossige kuif met George-Michaelbaardje en vrolijke pretoogjes: Derin! Van boven tot onder in spijkergoed gestoken, deze 23-jarige manager van een botenclub. En niet zomaar boten, het zijn wèl jachtboten, laat dat duidelijk zijn. Welkom Derin, ga zitten, je hebt het warm gekregen zo te zien. Ja, ja, grijnst Derin onhandig en poseert zich op z'n gemak. Leuke jongen, die Derin. Niet, dames? Maar de dames kijken al uit naar de volgende. Daar is-ie... Nico! Een fractie van een seconde valt het studiopubliek stil. Allemachtig, wat een verschijning. Hij is in één woord enorm. Groot, lang, breed, zijn borst zwelt bijna uit zijn Italiaanse pak, en cool! Langzaam, alsof hij in slow-motion beweegt, begeeft Nico zich naar het tweezitsbankje waar zijn rivaal een flink eind opschuift. Dan kijkt hij op. Achterover geplakt zwart haar en donkere hondeogen. Nico. Een 19-jarige bodyguard. Wat een handen. En die voeten, kijk eens naar die voeten, daar passen die van jou wel twee keer in, Derin, zet ze er eens naast. En inderdaad, twee voeten van ‘jachtboot’-Derin in één van Nico's kano's. Ja, ja, grijnst Derin. En verschrompelt.

Het zijn krachtige verschijningen, de vrijgezellen die Studs bij elkaar op de bank weet te zetten. Drie plaatjes van vrouwen, twee binken van mannen. Niemand die op het eerste gezicht afvalt. Gescreend op uiterlijk, op spontaniteit, op vlotte babbel en ogenschijnlijke complexloosheid. Tot zover niets nieuws onder de zon, dat is bij Op goed geluk en bij Liefde op het eerste gezicht net zo. Maar wat deze Amerikaanse dating-show zo vreselijk aantrekkelijk maakt, is de manier waarop je al die Cosmo-girls en -boys onderuit kunt zien gaan. Hoe je de poses kunt zien verkruimelen, hoe je de glanzende gezichten kunt zien verbleken. Studs is genadeloos - dit is Amerika, man. Dat is even wat anders dan die brave Hollandse jongens en meisjes die braaf uit het hoofd geleerde braaf-dubbelzinnige tekstjes oplepelen. Tekstjes die geschreven zijn om de

[p. 76]

zenuwen van de kandidaten te verhullen, hun verlangen, hun eenzaamheid, hun gestotter, hun doodsangst om af te gaan. Tekstjes waarmee de kandidaten worden beschermd tegen hun meest onhandige en beschamende zelf. Maar bij Studs wordt er niets verhuld. Bij Studs wordt er niemand beschermd. Er valt veel te veel te onthullen, daar hebben we het al druk genoeg mee. Want anders dan bij andere dating-shows zijn deze kandidaten al een avondje met elkaar uit geweest voor ze op de buis verschijnen. Allemaal. En dat avondje uit wordt bekritiseerd door de dames. Scherp en schaamteloos. Opdat de heren er nog eens iets van leren.

‘Vinden vrouwen je aantrekkelijk, Derin?’ Jazeker, grijnst het rossige baardje met de vrolijke ogen: ‘Over het algemeen wel.’ ‘Nou, die vraag hebben we aan de dames voorgelegd. En dit hebben ze geantwoord.’ Derin krijgt drie antwoorden, het is de bedoeling dat hij raadt wie van de dames wat heeft gezegd. Maar hij moet eerst even slikken. En de kijker thuis ook. ‘Hij is wel geschikt voor mijn huisgenote’, was een antwoord. En: ‘Hij ziet er uit alsof hij net uit bed komt.’ En: ‘Zijn hoofd is te klein voor zijn lichaam.’ Derin kan het wel schudden. Het ging eigenlijk al mis bij die schoenen. Kleine voeten, daar moet je als man heel wat appearance of persoonlijkheid tegenover stellen. Maar de appearance is de dames niet bevallen. Naomi viel over dat te kleine hoofd. ‘Je hebt best een aardig lichaam,’ zegt ze schappelijk, ‘maar je hoofd past er niet op. Het is net een speldeknopje.’ En ze kijkt triomfantelijk naar Nico. Stacy was het van die huisgenote. Die valt op kleinere mannen. ‘Ik wil ze groot, iets om vast te houden.’ En ze kijkt demonstratief niet in de richting van Nico. Melissa heeft niet zoveel commentaar. ‘Hij ziet er gewoon slaperig uit’, zegt ze wakker, en giechelt.

Na deze rampzalige eerste ronde gaat het gestadig bergafwaarts met Derin. Hij bleek niet doortastend te zijn geweest bij het avondje uit met de dames. Stacy: ‘Ik vroeg: waar wil je heen? Hij gaf niet echt antwoord, dus heb ik hem maar meegenomen naar een bar waar ik heb gewerkt.’ Hij blijkt krenterig - ‘Ik heb zelf de fooi gegeven’, zegt Naomi, de serveerster - en heeft de vrouwen meegenomen naar de goedkoopste gelegenheden. Zijn verweer, ‘De vrouw is gelijk aan de man, dus kan zij ook best meebetalen’, wordt cynisch aangehoord en even later door Stacy in gewijzigde vorm tegen hem gebruikt. ‘Hij heeft als motto dat je vrouwen slecht moet behandelen of zo.’ Derin briest dat hij dat nooit zo heeft gezegd, maar het is te laat. Het gaat niet meer om hem. Het gaat alleen nog maar om Nico. Nico de romanticus - ‘That's a family

[p. 77]

thing, I'm a Sicilian.’ Nico de vrouwenverwenner - hij liet de obers Happy Birthday zingen voor Melissa, organiseerde bij Stacy thuis een zelfgemaakte Italiaanse maaltijd met kaarslicht en voerde Naomi lepels slagroom. Nico the great kisser, ook een family thing. ‘Zeggen vrouwen dat je goed kunt kussen, Nico?’ ‘They usually don't have to say anything.’ ‘Geweldige lippen, passen precies op de mijne’, concludeert Naomi parmantig. ‘Als hij m'n nek had gekust, had ik alle controle verloren’, zucht Stacy, terwijl ze onderuit zakt in de bank. Alleen Melissa is niet echt overtuigd: ‘Good kisser, but he didn't turn me on.’

Als het duidelijk is wie van de mannen van Studs de hengst is en wie de eikel, laat de dating-show z'n ware gezicht zien. De vrouwen hebben niets meer in te brengen. Van hun oordeel hangt niets meer af. De opwindende vrouwen hebben hun intelligentie verbruikt bij het opzij schuiven van Derin. Nu gaat het erom wie van hen Nico kan krijgen. Niet voor niets zijn er bij Studs twee mannen en drie vrouwen. De winnaar van de rivaliserende mannetjes wacht een roedel vrouwtjes, die op hun rug gaan liggen als het mannetje nadert. Nico hoeft niet meer te worden ‘ondervraagd over zijn verhaal’, zoals Naomi zo dreigend had gesuggereerd. We zullen nooit weten waarover dat ging. Naomi laat intussen haar tattoo zien, omdat Nico vertelt over die op zijn bovenarm. Ze stroopt haar mouw op. ‘Déze is niet zo sexy’, suggereert ze uitdagend, alsof ze er nog meer heeft op intiemere plekjes. Oh, maar Stacy wil ook een tattoo, knikt ze heftig. Dat wilde ze al heel lang. En ze gooit haar ravenzwarte haren opzij en gunt ons een blik op haar nog-net-niet-gekuste hals. Aan Melissa gaat het een beetje voorbij, dat is blijkbaar niks voor de secretaresse èn studente. Terwijl de dames naast haar voortvarend hun lichaam in de strijd gooien, giechelt Melissa en houdt haar goddelijke benen stijfjes over elkaar geslagen.

Resten nog twee essentiële vragen. ‘Wie van de twee heren, denken jullie dames, wordt het eerste kaal?’ Ik zou zeggen Nico, uit objectieve haar-theoretische overwegingen, volgens mij is het zelfs al een beetje begonnen bij de 19-jarige bodyguard. Maar de dames maken het karwei af. ‘Derin’, roepen ze in koor. ‘Omdat hij zoveel gel gebruikt’, verklaart Naomi deze onwaarschijnlijke keuze. ‘Wie van de twee heren, denken jullie dames, is beter in bed?’ Dat zal Nico wel wezen. En weer wordt Derins emancipatorische standpunt getransformeerd tot vrouwenhaterij. Met deze essentiële vragen nadert het paringsritueel z'n einde. Het mannetje mag kiezen. Voor de beleefdheid geven we eerst

[p. 78]

Derin het woord. Tsja, die heeft zeer juist begrepen dat geen van de dames nog eens met hem uit wil. Hij kiest Melissa, want Stacy wil duidelijk iemand die groter is en Naomi wil duidelijk een heftiger type of guy. Waar zou hij haar mee naar toe nemen als zij hem ook zou kiezen? Hij zou met haar uit een vliegtuig willen springen, hij weet ergens waar dat kan, dan zetten ze dat ook nog op video. Arme Derin. In deze context kan zijn avontuur slechts worden gezien als een dubbele zelfmoord. Nee, dan Nico. Die neemt de vrouw van zijn keuze mee naar het haaieneiland, daar zullen ze in één slaapzak op het strand slapen, en hij zal haar het hele weekend voeren. Woooh! Het studiopubliek wordt uitzinnig, de vrouwen glimmen, en dan gebeurt het. Nico kiest Melissa. Nico wil niet met de snelle Naomi, ‘Die is me te dominant.’ Nico wil niet met de mysterieuze Stacy, ‘Die is me te passief.’ Nico, die enorme Nico, die lief is voor zijn moeder, die nooit kaal wordt en die met vrijen doorgaat tot zonsopgang, Nico wil die kleine blonde Melissa in zijn grote handen. Bedeesde Melissa. Melissa die de mannen niet zo afkat, die niet sneller wil zijn dan de man, maar ook geen duister mysterie. Melissa die niet per se vlot en modern hoeft te zijn, die niet zoveel voorkeur heeft en zo lief lacht. Melissa, de studente èn secretaresse, die zich niet meteen laat verleiden - ‘Good kisser, but he didn't turn me on’ - kuise Melissa. Melissa waaraan nog iets te veroveren valt, maar die het de mannen daarbij niet te moeilijk maakt. Die geen spitse bergtop is als Naomi en geen duister dal als Stacy. Melissa is wat een vrouw moet zijn: een glooiend heuveltje, waar een man op kan liggen zonder dat hij bang hoeft te zijn dat-ie verdwijnt.