Lust en Gratie. Jaargang 8

[p. 63]

Op de wieken van verlangen
Annie Wright

Ik wacht. Elke dag wordt de drang sterker, dwingender. Het moet nu spoedig gebeuren. In mijn dromen pak ik je dunne witte enkel en hef hem op naar mijn middel, ik druk mijn lichaam tegen dat van jou en til het haar in je nek omhoog, ik voel hoe je wankelt en voor altijd mijn schepping wordt, mijn dier. In mijn dromen lig je in mijn armen, in de werkelijkheid weet ik niet eens hoe je heet.

Lachwekkend toch? Het hart van een doodgewone sterveling zou ervan breken. Ik ben gelukkig geen gewone sterveling. Je hebt natuurlijk over ons gelezen: staken, zilveren kogels, kruisbeelden, knoflook: al die Transsylvaanse fabeltjes waarmee de handelaars in goedkope horror je doodgooien.

Ik herinner me mijn geboortestad. Ook daar is water. Water dat likt aan rottende paleizen die glanzen van gouden inlegwerk. De ratten vechten er om stukken soppend brood, terwijl ranke zwarte bootjes door de nacht glijden om met nieuwe kadavers het Eiland van de Doden aan te doen.

Daar wikkelde de Prins mij in zijn zwarte cape, scheurde mijn jurk open en boog mijn hoofd achterover... wiekslagen ruisten in mijn oren, ik verloor mijzelf, ebde weg alsof ik voortdreef op een vlot. Het werd zwart voor mijn ogen.

Dat was het moment dat ik gedoemd was tot onsterfelijkheid. Mijn Prins droeg me terug naar zijn Prinses als een halverdronken hondje. Een speeltje waarmee zij zich kon vermaken. Als een pop kleedde zij me aan voor de rol die die dag voor mij was weggelegd: slavin, zigeuner, engel. Soms sloop ik zachtjes achter haar aan en droeg, ongemerkt, haar rood-gouden haar op mijn handen.

Soms liet ze mij bij haar in bed slapen, om haar te troosten als de Prins de nacht in ging. Maar ze had alleen ogen voor hem. Donkerbruin, fluweel - haar blik haakte aan hem vast en ik moest wegkijken.

[p. 64]

Van de Prins heb ik de kunst geleerd. De kunst van het doden, traag en elegant, of bliksemsnel, als de honger over je komt. Hij leerde mij de verscheurende wildheid te temmen, de bevrediging te smaken als het opperste genot. Hij leerde mij te doden en te drinken zonder zelfs maar een druppel bloed te morsen op mijn kleren van zijde en brokaat. Waarop we ons neerlegden, om, opgekruld in uiterste tevredenheid, in slaap te vallen.

Ons leven samen was een ononderbroken zwerftocht: van Venetië naar Parijs naar Baden-Baden naar Petersburg naar Christiania naar Londen naar New Orleans naar Havana... Soms trok ik jongenskleren aan om te kunnen spelen voor de knecht van mijn donkere Meester, de galant van dames met glanzende ogen, snelle waaiers en nerveuze lachjes. Geen woord, geen blik vergat ik, ik vertelde alles terug aan mijn Prinses. Op een keer heb ik een van haar schoenen gestolen, een delicate constructie van welvende bogen en dodelijke punten. Ik verstopte hem onder mijn hoofdkussen.

We zetten weer koers naar Europa. In Amsterdam lieten zij me achter.

Ik was wanhopig. Alles wat ik liefhad was ik kwijt. Ik dwaalde de lange curven van de grachten af en keek schaamteloos naar binnen in de statige, elegante huizen. Alles zag er zo geordend uit, zo bescheiden. Het gaf een eigenaardige troost, als het kloppen van een hart. Ik doodde alleen als ik moest: om mijn dorst te bevredigen, niet mijn verlangen. Dat bleef intact. Maar de strenge kuisheid van deze stad is een façade en al snel ontdekte ik haar donkere zijde: de waterige funderingen waarin zo veel zonden schuilgaan. In de loop van de eeuwen heb ik me vaak afgevraagd of de grachten soms bevolkt worden door een gruwelijke mutatie van meerminnen die zich voeden met stoffelijke resten van mensen en dieren die aan diepten zijn toevertrouwd. Soms lijkt deze stad een bord, volgestapeld met kandij, en drijvend op een riool. Er zijn hier kieren, hoeken die gerond kunnen worden, uitstekende richels waarvan het betreden niemand wijzer maakt die niet de gewone werkelijkheid achter zich heeft gelaten. Een steen wordt van zijn plaats genomen en daar ligt de grondstof voor een riskante verlossing waar ik ooit een alchemist bezig zag met een brouwsel van een geheel andere orde. Onder de brug bij het water worden zaken gedaan. En ook de tijd heeft kieren... alsof de jaren niet alles hebben kunnen wegwassen van het verleden, dat doorleeft en ademt in een onzichtbare vorm.

Bij het licht van de maan kom ik uit mijn hol, om te zien wat de nacht te bieden heeft. Het reukvermogen is bij ons hoogontwikkeld. Ik ruik ze, de kleine meisjes, teer en kwetsbaar. Zoals elke jager volg ik mijn prooi. Ik kijk, ik

[p. 65]

luister. Ik weet wanneer ik moet terugwijken in de schaduwen, en wanneer ik toesla. En van het genot: mijn lichaam op het hare, mijn knie op haar buik, mijn hand op haar mond om haar hoofd achterover te dwingen zodat zij haar witte, hulpeloze hals blootgeeft. Ik heb zo'n pijn van de dorst dat het een genot wordt. Maar mijn tanden zijn scherp als messen en het bloed stroomt in mijn open mond.

Ik jaag ze op, degenen die op jou lijken, op haar. Ik loop waar jij loopt. Ik kan de zachte haartjes in je nek overeind zien komen als je mijn aanwezigheid voelt. Je wilt het. Soms sta je amper een voetstap van me af, ik zou je aan kunnen raken en ik weet hoe: rakelings langs je borsten, een greep in je middel. Eens draaide je je plotseling om, je ogen keken in de mijne met een blik die weet had van een daad die we nog moesten begaan. Mijn schaduw ben je en mijn spiegel.

Ik kom bij je in je droom. Een schim die zo heerlijk is dat je hunkert naar de nacht. Dan komt de slapeloosheid. Een afschuwelijke leegte. Je begint mijn gezicht te zoeken in iedereen die je tegenkomt, in mensenmassa's, in straten van totale anonimiteit. Je begint je aangetrokken te voelen tot eigenaardige, geheime plekken; je voeten brengen je erheen. Dan kom ik je tegen, aan de haven, onder de trappen, bij de muur, en het gebeurt zoals we duizend maal hebben geoefend, maar dan beter. En op dat moment ben je niet meer één. Je gaat stromen, treedt buiten jezelf, tollend als de sterren terwijl je naar mijn keel reikt. Je bent mijn schepping, ik die van jou. Voor de eeuwigheid.