Lust en Gratie. Jaargang 8

[p. 70]

Gedichten
mayra verheijen

Spoorzoekster

Achter mijn blinddoek
niets dan zwart
laat me als een kind verdwalen
gaten in de wereld graven
tunnels naar een spoor
almaar dieper spitten
daar waar handen en voeten
van humus overgaan op bloed
almaar dieper snijden
in de vaten
scherpe randen, pijn proberen
door jaren leugens roeren
om tellen waarheid terug te vinden
blinkende muntjes in troebel rood
blijven zoeken
het vooruitzicht
huid aan huid te raken.

[p. 71]

Herinnering

een langzaam afdalen
de herinnering in
onderweg donker, glibberig vol
ik kan niet bij je komen, hoe
ik ben je naam vergeten
onze namen

wanneer ik afwijk van mijn weg
elk houvast durf kwijt te raken
alleen in onverwachte krommingen
zul je opduiken
sta je voor mij
tot in de kleinste bijzonderheid

rondom jou wordt het lichter, alles
wat aan je vooraf ging, alles
wat na je is gekomen, leeg en donker
zover als mijn oog kan reiken
ik neem je helemaal
mee naar het nu, mee naar je naam

[p. 72]

Sneeuw

laat mij alleen lopen
in dagen vol leegte, nachten vol ongeduld

daarna zal ik op je wachten
de straten zacht als huid, spoorloos wit
waarin een plattegrond sluipt
onze schroom, onze willigheid

jouw ogen gaan liggen in de mijne
kristallen van verlangen
aangeslagen, opgewreven
ijsbloemen heet van begeerte

laten we ons ondersneeuwen, samengesmolten
door het tere wegennet van onze handen

[p. 73]

Zinnebeeld

Van ver lijkt ze gekomen
aan de rand van een afgrond
het hoofd trots en waakzaam opgericht
een schijnbaar koele pose

hoe ga ik haar benaderen
zal ze zichzelf onthullen
of meer en meer toedekken
naarmate de afstand kleiner wordt
waar, op welke hoogte, vanuit welke hoek
raakt haar uitdrukking kwijt, het beeld
dat ik van haar heb

het licht bepaalt haar stemming
ik klim omhoog met de zon
kijk op naar het scherpe profiel, afgerond
door het kapsel dat een slagschaduw
in haar nek kerft
de rug door vleugels zonder gewicht
de klauwen stevig op aarde

een sfinx die het raadsel prijsgeeft
als ik haar liefheb
een roofdier dat met verbeten passie toeslaat
zodra ik haar naar mijn hand zet

of draait de zon halverweg de berg
onze rollen om, bespring ik mijn prooi
zakt het beeld in elkaar
verscheurt een stap dichterbij het raadsel

alleen haar linkerkant een volmaakt portret
uitdagend in zichzelf gekeerd
de rest een door erosie fijn gekauwde steen
een illusie uiteengevallen op een voetstuk
niet vlak voor de afgrond
maar onderaan de rotswand
waarvan ze ooit een deel was.