Lust en Gratie. Jaargang 6 (1989)

Lust en Gratie. Jaargang 6

(1989)– [tijdschrift] Lust en Gratie– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 55]
gedichten Elly de Waard eenzame narcis, tere soldaat, die daar zo dapper in de koude staat, gescheiden van de overige narcissen - ben je op een veldtocht zoekgeraakt? wat is het dat je zo afzonderlijk maakt en dat je in de bittere wind het sierlijk neigen naar elkaar van de anderen moet missen? pionier?
[pagina 56]
de ruigte, het stroeve van de werkelijkheid hervond ik, uitgegleden op het gladde van de verbeelding en van dromen was ik - eindelijk kwam een eind aan wat ik had geleden en ervoer ik dat er niets meer tussen mij en de dingen stond: de niet stralende nieuwe maan laag boven het kreupelhout tegen een hemel als een vacht zo zwart, zo diep geen schaduwen, geen licht haar sikkel was een kier een zwak gespiegeld weerlicht maar wel strak getekend - en met plezier en tastend over de grond zocht ik een nieuwe weg, een nieuwe ruimte - die ik vond
[pagina 57]
de nacht die ik doorkruis is niet dezelfde meer sinds ik jou ken. Het zwart is zoveel zwarter en de sterren blikkeren te hard. De schaduwen zijn monsterachtig en de wolken stormen langs de maan als fronsende gebergten rollend af en aan en in de diepten tussen hun toppen, dieper dan enige oceaan is tot op heden ieder ruimteschip vergaan. En op de aarde zijn de wegen verlaten als betonnen strepen en is het overal als onder viaducten zo onherbergzaam - sinds ik jou ken is het eenzaam
[pagina 58]
Zo ver verwijderd van je huis droeg ik je last langs boulevards van stof en gruis - o reiziger die na het janken van de wind het doet er niet toe waar de zang van de ijskast bij zijn thuiskomst vindt en die de luiken sluiten kan tegen het huilen buiten
[pagina 59]
de stad is transparant, als in email gezet zijn de gebouwen - verdwenen is het grauwe dat grauwer is dan muizevel of rat en waarbij zelfs het asfalt, dat onder een film van regen glanst alsof het leeft, als iets natuurlijks afsteekt; de lucht is blauwend en verguld op snee en bomen aderen verfrist het leder van de hemel waarin de maan een dunne plek is en het stoplicht schijnt en wisselt van smaragd af tot robijn
[pagina 60]
de boom draagt een gestadig zoemen in haar kruin alsof de bladeren een pruik van bijen zijn, niet aangeblazen door de wind, maar door de kracht van duizend kleine motoren binnenin, een gonzen als het koor van een zwerm vliegen, die bij het naderen van mijn stap en masse verschrikt van een paardevijg opvliegt, een zoemen, eindelijk, zo intens, als soms ook hangen kan in kroegen, als men na kantoortijd of een dag van zwijgen zich publiekelijk ontremt
[pagina 61]
ik het gevoel heb dat onder mijn blik het water van het vijvertje verdikt en het wezen van het kroos, waarin als in aspic gevallen blad schijnt ingelegd, tot mij begint door te dringen en dromen zich als guirlandes vlechten en slingeren door mijn hoofd - lange stukken straat en gracht waarlangs ik met haar ren of loop - o bouwlawaai dat als een jonge olifant trompettert door de Leidsestraat
[pagina 62]
de wind bootst het geluid van jagers na, o het is oorlog in de lucht, o hoor ze onheilspellend in hun duikvlucht zingen! Van de toppen van de bergen volgt een raid die de witgehelmde koppen van de golven afbreekt en ze in triomf vernevelt - de baai is nu doorschijnend bleek maar de onthoofde, gescalpeerde zee brengt altijd nieuwe troepen op de been, in alle windrichtingen stuiven haar herauten heen - o het is om haar, om haar en om geen ander en met haar kleur in mijn banier dat ik aan deze luchtslag deelneem, deze slachting met als overwinnaar geen

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Elly de Waard