Lust en Gratie. Jaargang 4 (1987)

Lust en Gratie. Jaargang 4

(1987)– [tijdschrift] Lust en Gratie– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 71]
Gedichten Twee cycli Willemien Gerstenhauer
[pagina 72]
vader 1 op kronieken perkamenten fundamenten - mijn vader kent ze allemaal - staan de huizen opgepropt met de rug naar de rivier - waar mijn vader nooit in zwom - en gravin elizabeth ondergronds dood uitgestrekt van de binnenpoort tot aan de kerken en het oud stadhuis ligt sinds vijftien zoveel de beknopt gebleven stad onbeweeglijk te besturen alleen gebleven zit mijn vader met zijn rug naar het raam daarachter de tros torens manende stenen hand al de dode vrouwen van zijn leven verhaspelend keert hij tevreden in tot elizabeth de moeder 2 je filmstermooie jongensgezicht heb je zelf in het album geplakt van je dochtertje je kijkt in de lens langs gestrekte arm
[pagina 73]
in je blote overhemd sta je met kuis gesloten boord losjes leunend tegen een boom mik je met de blik van een kunner aan het eind van je schone overhemd richt je hand, vaandrig, een pistool op ons 3 beeldschone puber naast zijn moeder moedertje klein in de kerkbank op de lege plaats - ach zij wilde dat graag - van de vader jezus wat is daar weinig gehuild stenen verdriet ons later voor brood gegeven 4 god behoede je naaktheid ik bedek je niet met de mantel der liefde uit je klein en wankel geworden oudemannenlijf kraaide je stem ‘nu hebben we haar eindelijk voor ons alleen’ stijf en strak en getemd lag ze, de rimpelingen die ze had gemaakt in het wijde water van de wereld had je eindelijk buiten de muren van het huis gesloten
[pagina 74]
ik haak de mantel van de liefde die me wurgt los bij mijn hals ik haal de pluche gordijnen van de ramen van het sterfhuis en zet de schaar erin hooguit tot winterjasje voor als het sneeuwt om je leven lang de glorie van de dood te vieren had je het uniform niet nodig reserveluitenant god hoede je naaktheid als hij zin heeft sla het kruis erover het zonnekruis dat niet meer rolt maar met één poot als doodstuig in de aarde ankert wie zal mijn naaktheid hoeden in het end laat de zon maar mijn beenderen bleken

[pagina 75]
snoer als er gaten vallen in mijn bestaan roep ik u met verkeerde namen roep ik ‘liefste hou van’ en vraag me lacherig af van wie roep ik en onrust zend ik kuilen van schaamte plemp ik uitstaande schulden delg ik wie roep ik geen man al eeuwen voor de hand gelegd is wie geen mens: te nauwe tunnel voor de ongetemde lust tot leven zo nietsontziend heb ik wie liefgehad? mijn moeder toen het water van de dood onzichtbaar tussen wieg en bed doorbrak en ons losspoelde van elkaar, of onder een dek van vrolijk pianogerammel het stervenszieke broertje, mezelf de lucht de bomen wie/wat dring ik tot leven? nietsontziend doorboren we met weke schedel onze moeder en wij worden weer tot doortocht voor onze kinderen, geregen zijn we aan een stroom van leven.
[pagina 76]
grote rivier meeslepende die me smijt als losgeraakt grind die me draagt als een schip op een wateren hand wrede klovengraver onoverschrijdbaar stromend tussen mannen en vrouwen en één bocht verder: levende vijver waar aan de oever wij onze haren kammen en lachen en praten vrouwenvolk onder elkaar ik roep de stroom van genot die ons wekte en achteloos wegwerpt stroom eerbiedwaardige die zich jij noemen laat stromen wil ik dwars door mijn liefste al mijn verrukking en mijn gulzige tranen storten in hem obstakels wegspoelen wil ik want onverdraaglijk treurig is de stroom die stokt, ik beuk met heilig geweld de verkeerde kaden ik weet het van lente tot laat in het najaar moet ik me aan de leuning binden en mijn ogen niet afwenden van de molenloop. geen schoep mag ik missen van het rad zonder eind
[pagina 77]
dat zich door getemd en afgeleid water treden laat geregen ben ik aan een snoer van eeuwig water dat ik slurp en pis en dat me dorstig en bang te verdrinken dagelijks uitbreekt als zweet

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Willemien Gerstenhauer