Lust en Gratie. Jaargang 4

[p. 80]

Zeven maal Vonk
Ankie Peypers
Gedichtencyclus

[p. 81]

aan igna

I

alle uren die ik
met juffrouw vonk doorbreng
zijn niet beschikbaar
voor anderen
begrijp je dat?

je kan vragen waarom
ik niet thuis ben het antwoord
is niet beschikbaar
want vonk is er
miss j.w. vonk

als je het weten wilt
ze heet ter huiskamp-vonk
zo staat ze ook dit
jaar nog in het
telefoonboek

maar sinds ze barrevoets is weggelopen
zonder schoenen aan en zonder kousjes
noemt ze zich jw of jeetje
ik warm haar voeten streel ze baad ze
omdat het daar bij haar is in gaan zitten
omdat het aldoor pijn doet in haar voeten

alle uren
die ik met juffrouw vonk doorbreng
zijn uren met een inboorlinge uit overijssel uren
in een bootje dat over rivieren balanceert en
zich in kalme ochtenden gedraagt als in wild water

[p. 82]

 

ze weet nog steeds niet zeker of ze mij

 

of blotevoetendokteressen

 

of watervrouwen of chiropraktes wil of wie?

 

om eindelijk uiteindelijk weer in het zand

 

te kunnen staan waarop haar schaduw valt

 

een lange schaduw als het avond wordt de mooiste

 

 

 

die uren

 

ben ik er voor anderen niet

 

behalve om te zeggen te verzwijgen

 

hoe ze vragend

 

haar linkervoet weer

 

voor de rechtervoet zet

 

zich weer voorttilt

 

 

 

p.s.

 

 

 

haar linkervoet is

 

met een klein verschil

 

dat we gemeten hebben

 

groter

 

 

 

dat weet ze nu pas

 

sinds we het gemeten hebben

 

op het telefoonboek

 

toen het stil was

[p. 83]

II

als ik geboren ben
met de bedoeling
om op te groeien
om haar voet te zien

hoe die zich neerzet
argeloos
of wantrouwend
of hard als muziek
of als mist stil

als ik bedoeld ben
om de voet te zien
die ik bemin

als ik in mijn begeerte
wit als de himalaja of
van koper en blik
als een straatorgel ben

dan wilde ik
dat mijn moeder
zo oud als ik
hier naast me zit
en dat ik haar vertel
over de gekte
van die voet
dat ik haar vraag
of ze dat kende
zo oud als ik

[p. 84]

 

of eerder of nadien

 

en haar vragen of het kan

 

dat ik daarom

 

geboren ben

III

op die rij met witte vaasjes lijk je
met plantjes die hun bladeren een beetje krullen
zo loop je

je springt de gracht niet in al sta je zo
lang op de brug bij de munt met om je en om
je zoveel stilte die ik niet horen kan

soms versteen je wit en treurig in mijn ogen
mensen mengen zich niet met je het verkeer niet

en niet in de valkuil van vier uur de
stompe toren met het zilver van haar carillon

IV

omdat ik windstreken ken en geleerd heb
en vrouwen beter dan hem
kon ik de wind benoemen
en de vrouw die ik tegenkwam

vraagt ze me wat ik vind en waarom
dan zoek ik naar luchtdrukverschillen
en wakkert de zuidwester weer aan
die haar hier bracht

[p. 85]

 

mijn antwoord gaat in het geraas verloren

 

haar naam klinkt zacht ze schrijft iets op

 

ze schrijft een woord dat waait en lacht

V

ze zegt: de letters lokken nietwaar?
ze zijn bijvoorbeeld het enige
zover ik weet dat met je verandert dat van
de echo die je achterlaat de klank benoemt
die later tegen je aan stoot

tegen je huid muur aan je binnenkant

letters lokken toch naar hoe het was?
zeggen als een oude dichteres
ay en minne en iegelyck
uitheems en onverstaanbaar
en drijven je?

VI

kijk maar
al heeft ze lang
de scherven van
woorden opgeraapt
de randen
de botheid
de scherpte betast
in het verdachte
ketsende licht

[p. 86]

 

al heeft ze

 

in het donker

 

rondgekropen

 

getast

 

verzameld

 

wat gebleven was

 

kapotte stukken

 

aan elkaar gelegd

 

vergruizeld

 

gekoesterd

 

een naakt leven lang

 

tussen scherven gezocht

 

voel maar

 

haar handpalm is zacht

VII

het was moeilijk om uit bed te komen
sinds mensenheugenis waren we het matras
waren we het donsbed en de paardedeken
en de zoete taaie lijm van liefde

de wekkerradio
gaf langer mozart dan de nieuwsberichten
en het landschap dat je was was
dichterbij dan afrika of chili
de gordijnen lieten licht door maar
getemperd en onze monden waren
niet getraind om leugens te weerspreken
onze liefde onze hoop op veiligheid

had haar handen vol ze reikten

[p. 87]

 

sinds mensenheugenis niet verder

 

dan het bed die handen en we likten

 

van onze vingertoppen weg wat we

 

gehoord hadden we lazen aten

 

uit eikaars handen in een ploegendienst

 

met helmen lampen cao's

 

van liefde om te overleven

 

en als we opstonden

 

 

 

hingen er kranten voor de spiegels

 

met berichten die je weg moest scheuren

 

om jezelf te zien

 

 

 

zullen we opstaan? vraag je

 

en ik draai me naar je om