Lust en Gratie. Jaargang 3

[p. 38]

pat parker

Cafégesprek

Onlangs werden drie vrouwen opgepakt wegens geweldpleging: zij hadden een vrouw in elkaar geslagen die tijdens een SM-bijeenkomst een hakenkruis op de schouder van een andere vrouw aanbracht.

Dat is iets waarover jij zou moeten schrijven.
Als jij erover praat
zullen vrouwen wel luisteren
en weten dat het goed zit.
Stel je voor: een dichteres in het café
niet op de versiertoer
die mensen zit te kijken
en dan komt er een vrouw
tegenover haar zitten
ze zoekt een spreekbuis voor
het sado-masochisme
onder lesbiennes.
Eerst krijg ik de neiging
het hele gesprek af te doen als het
gewone geraaskal van een S.B.M.

(lees Stomme Bakra Meid:

beledigende

benaming

waarmee minderheden

zekere leden van het blanke ras

aanduiden.)

Dan wil ik hard
de deur uitlopen.
Maar deftige dichteressen smeren 'm niet,

Bar conversation

Three women were arrested for assault recently after they beat up a woman who put a swastika on another woman's shoulder during a S&M encounter.

It's something you should write about.
If you talk about it
then women will listen
and know it's ok.
Now, envision one poet sitting in a bar
not cruising
observing the interactions
and then sitting face to face
with a young woman
who wants a spokesperson for
sado-masochism
among lesbians.
The first impulse is to dismiss
the entire conversation as more
ramblings of a SWG

(read Silly White Girl:

derogatory

characterization

used by minorities for

certain members of the

caucasian race.)

The second is to run rapidly
in another direction.
Polite poets do not run,

[p. 39]

[Vervolg Cafégesprek]

gaan niet over hun nek, of op de vuist.
Wat wij doen is rondzwerven
in onze gedachten.

Dus knikte ik op de juiste momenten
verliet het café
en ging op reis
eerst naar de jaren zestig
terug naar de volgepropte kamertjes
de radicale lesbiennes
de praatgroepen
ik vroeg de vrouwen daar
een voor een
Was het hier nou allemaal om begonnen?
Hebben we de woede van benauwde kroegbazen getrotseerd
zodat vrouwen zakdoeken in hun kontzak konden dragen?
Ik vroeg het ze een voor een.
Hun gezichten vervaagden
rimpels gegroefd in hun voorhoofd.
Ik ging naar de zalen
waar we uren en uren
met flikkers zaten te discussiëren
om samen één beweging te vormen
ik vroeg de mensen daar
een voor een
Hebben we het hier nou voor gedaan?
Hebben we de angst een haat van onze eigen kring getrotseerd
zodat vrouwen zwepen en kettingen konden gebruiken?
De gezichten vervaagden
verwarde gezichten verdwijnen uit het zicht.
Ik ging terug naar de gevangenissen
waar vrouwen bont en blauw geslagen
strijdliederen zongen
met gezwollen lippen
ik vroeg de vrouwen daar

[Vervolg Bar conversation]

throw up, or strike
the other person in a conversation.
What we do is let our minds ramble.

So nodding in the appropriate places
I left the bar
traveled
first to the sixties
back to the cramped living rooms
activist dykes
consciousness-raising sessions
I polled the women there
one by one
Is this what it was all about?
Did we brave the wrath of threatened bar owners
so women could wear handkerchiefs in their pockets?
One by one I asked.
Their faces faded
furrows of frowns on their brows.
I went to the halls
where we sat hours upon hours
arguing with Gay men
trying to build a united movement
I polled the people there
one by one
Is this why we did it?
Did we grapple with our own who hated us
so women could use whips and chains?
The faces faded
puzzled faces drift out of vision.
I returned to the jails
where women sat bruised and beaten
singing songs of liberation
through puffed lips
I polled the women there

[p. 40]

[Vervolg Cafégesprek]

een voor een
Hebben we het hier nou voor gedaan?
Zijn we de straat opgegaan
zodat vrouwen nu hakenkruizen in hun lijf kunnen kerven?

Honderden, honderden vrouwen
trekken voorbij
nee, marcheren voorbij
scanderen, zingen, schreeuwen
ik kom terug bij de stem
de jonge stem in het café
en ik ben woedend
de gedachte aan vrouwen die spelen voor
nazi's, agenten, verkrachters
hoont me
bespot me
er gaan woorden door me heen
het gebeurt altijd met wederzijds goedvinden
we worden onderdrukt door andere potten
die het niet begrijpen
en ik ben terug in het café
razend
de stemmen zijn geteld
nee, nee nee nee
hiervoor hebben we het niet gedaan
hiervoor doen we het niet.

Wij hoeven niet voor slachtoffer te spelen
wij hoeven niet te oefenen in pijn
wij hoeven machteloosheid niet te voeden
die liggen allemaal bij de voordeur op de loer
achtervolgen ons door de straten
en dringen elke dag weer ons leven binnen.
Wij moeten geen onderdak bieden
aan fascisten en beulen
in het echt of in de verbeelding
de grenzen zijn te vaag.

[Vervolg Bar conversation]

one by one
is this the way we did it?
Did we take to the streets
so women can carve swastikas on their bodies?

Hundreds and hundreds of women
pass by
no, march by
chant, sing, cry
I return to the voice
the young voice in the bar
and I am angry
the vision of women playing
as Nazis, policemen, rapists
taunts me
mocks me
words drift through
it's always by consent
we are oppressed by other dykes
who don't understand
and I am back in the bar
furious
the poll is complete
no, no no no
this is not why we did it
this is not why we continue to do.

We need not play at being victim
we need not practice pain
we need not encourage helplessness
they lurk outside our doors
follow us through the streets
and claim our lives daily.
We must not offer haven
for fascists and pigs
be it real or fantasy
the line is too unclear.

[p. 41]

[Vervolg Cafégesprek]

Mijn geliefde is een vrouw

& als ik haar omhels -

haar warmte voel -

ben ik gelukkig - veilig

dan/denk ik nooit aan de

stemmen van mijn familie -

hoor ik nooit mijn zusjes zeggen -

schuurmeiden, manwijven, verkeerde kant -

kom eens langs, maar laat

je vriendinnen thuis -

wij hebben er geen moeite mee,

maar zeg het niet tegen mamma

die gaat eraan kapot

voel ik nooit hoe mijn vader

zich omdraait in zijn graf

hoor ik nooit mijn moeder huilen

Mijn God, wat is dit voor een kind?

Het haar van mijn liefste is blond

& als het strijkt langs mijn gezicht

voelt het zacht aan -

voelt het als duizend vingers

die mijn huid aanraken & me omhelzen

en ben ik gelukkig.

dan/denk ik nooit aan het jongetje

dat spoog & nikker naar me riep

denk ik nooit aan de agenten

die me schopten en zeiden ‘kruipen jij’

denk ik nooit aan Zwarte lichamen

in bomen opgehangen of doorzeefd

met kogels

hoor ik nooit mijn zusjes zeggen

haar van bakra's stinkt

ze zijn niet te vertrouwen

[Vervolg Bar conversation]

My lover is a woman

& when i hold her

feel her warmth -

i feel good - feel safe

then/I never think of

my families' voices -

never hear my sisters say -

bulldaggers, queers, funny -

come see us, but don't

bring your friends -

it's okay with us,

but don't tell mama

it'd break her heart

never feel my father

turn in his grave

never hear my mother cry

Lord, what kind of child is this?

My lover's hair is blonde

& when it rubs across my face

it feels soft -

feels like a thousand fingers

touch my skin & hold me

and i feel good.

then/i never think of the little boy

who spat & called me nigger

never think of the policemen

who kicked my body and said crawl

never think of Black bodies

hanging in trees or filled

with bullet holes

never hear my sisters say

white folks hair stinks

don't trust any of them

[p. 42]

[Vervolg Cafégesprek]

voel ik nooit hoe mijn vader

zich omdraat in zijn graf

hoor ik nooit mijn moeder praten

over haar zere rug na het vloeren schrobben

hoor haar nooit huilen -

Mijn God, wat is dit voor een kind?

Mijn geliefde heeft blauwe ogen

& als ze naar mij kijkt

drijf ik in een warm meer

voel mijn spieren van verlangen verslappen

ben ik gelukkig - veilig

Dan/denk ik nooit aan de blauwe

ogen die me vuil aankeken

drie krukken verderop

in een café

hoor ik nooit mijn zusjes tieren

over Zwarte mannen met syfilis,

als fokstieren gebruikt -

getier van onvruchtbare kinderen -

zie ik ze ineens stoppen op een

kruispunt om die ouwe witte teef

de stuipen op het lijf te jagen,

voel ik nooit hoe mijn vader

zich omdraait in zijn graf

herinner ik me nooit hoe mijn moeder

me leerde jawel meneer & jawel mevrouw te zeggen

om te overleven -

hoor ik nooit mijn moeder huilen

Mijn God, wat is dit voor een kind?

En als we naar een pottenbar gaan

& mijn mensen me mijden omdat ik door de barrière

[Vervolg Bar conversation]

never feel my father

turn in his grave

never hear my mother talk

of her back ache after scrubbing floors

never hear her cry -

Lord, what kind of child is this?

My lover's eyes are blue

& when she looks at me

i float in a warm lake

feel my muscles go weak with want

feel good - feel safe

Then/ i never think of the blue

eyes that have glared at me -

moved three stools away from me

in a bar

never hear my sisters rage

of syphilitic Black men as

guinea pigs -

rage of sterilized children

watch them just stop in an

intersection to scare the old

white bitch.

Never feel my father turn

in his grave

never remember my mother

teaching me the yes sirs & mams

to keep me alive -

never hear my mother cry,

Lord, what kind of child is this?

And when we go to a gay bar

& my people shun me because i crossed

[p. 43]

[Vervolg Cafégesprek]

ben gegaan

& haar mensen kijken om te zien

wat er mis is met haar - welk gebrek

haar in mijn armen dreef -

En als we door de straten lopen

van deze stad - alles vergeten en elkaar aanraken

of hand in hand lopen en de mensen

staren, loeren, fronsen & schelden

naar die potten -

Weet ik weer -

Elk woord dat me is geleerd

Elk woord dat me is gezegd

Elke daad die tegen me is begaan

& dan haat ik -

ik kijk naar mijn geliefde

& twijfel - een ogenblik -

Dan/houd ik haar hand steviger vast
En ik kan mijn moeder horen huilen,
Mijn God, wat is dit voor een kind.

[Vervolg Bar conversation]

the line

& her people look to see what's

wrong with her - what defect

drove her to me -

And when we walk the streets

of this city - forget and touch

or hold hands and the people

stare, glare, frown, & taunt

at those queers -

I remember

Every word taught me

Every word said to me

Every deed done to me

& then i hate -

i look at my lover

& for an instance - doubt -

Then/i hold her hand tighter
And i can hear my mother cry.
Lord, what kind of child is this.

Vertaald door Monica Linschoten. (Met dank aan Gloria Wekker, Martha Vooren, Ineke van Mourik en May van Sligter.)

Pat Parker

‘Bar Conversation’, uit: Pat Parker, ‘Jonestown and Other Madness’, Ithaca, New York (Firebrand Books), 1985.

‘My Lover is a Woman’, uit: Pat Parker, ‘Movement in Black. The Collected Poetry of Pat Parker 1961-1978’, Trumansburg, New York (The Crossing Press), 1983.