Lust en Gratie. Jaargang 2 (1985)

Lust en Gratie. Jaargang 2

(1985)– [tijdschrift] Lust en Gratie– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 46]
willemien gerstenhauer Gedichten
[pagina 47]
Ja, zei ze en toen? vroeg het kind ademloos toen? zei de oude vrouw het begin moet eerst verteld de dorpskerk was het begin de rode plavuizen waarover ze naar voren liepen het groen van de boers geverfde banken de koperen kaarsenkroon maar de zwarte toga stond als een schot waarlangs de blik afschampte dus ja zei ze, ja tegen de bomen die buiten bewogen achter het raam het ging als het ging later nam ze het kind vet biggetjeskind toen nog spartelkind onder de arm en liep het bos in hij toen hij thuiskwam hij brulde en sloeg in woest verdriet de boel kort en klein zo zal het gegaan zijn 't was druk in het hart van het bos vol leven vol vrouwen vol werk en gepraat aan de oever van een rivier voltrok zich alles biggetjeskind werd lang en soepel zijn haar dat stroomt nog waar is hij? vroeg het kind de oude greep in de wol en spon toen keek ze naar het kind in de buurt soms, zei ze

[pagina 48]
Aan iet 1 ik heb bericht van je tegoed uit die rivièra boven pluk je in de tuin der engelen nu cameeënkopjes en drukt ze aan je ontvlammend hart? mijn vader zat bewonderd door de zusters naast je bed en waakte staag over de regels van moraal en wetenschap hij had gewonnen: je eigen initiatief dat je zo lief was lag in de vorm van fruitmes en veiligheidsspeld - zo veilig niet - buiten je verkleind bereik hij las gedichten voor jij zei ‘voor hem ben ik al dood’ en jij lag ver uit het bereik van mijn verwarde deernis deernis hebben we nooit uitgewisseld jij die je had verbonden aan mijn vader - die zijn dochter liefhad en verachtte - aan mijn broer die voor het naar bed gaan slapendzusjepestte - ik was niet interessant niet mooi ik was je toegevoegd als dochter - jij kon me alleen je wijsheid geven en dat verveelt, is het niet?
[pagina 49]
naughty woman jaagster op vrouwen met jongenskopjes jongens speelkameraad meerdere van de meeste mannen gezegend zij het lak aan gevestigde meningen dat jij me hebt geleerd maar je kracht je tederheid je hartstocht heb je met ons niet gedeeld ik zie de engelen kleine bliksemschichten naar je grijpende vingers schieten en in muziek die streng en juichend opklinkt uit jezelf - en niks geen twijfel meer van ‘op mij zit niemand te wachten’ - word je tot luide stilte in Sion illa urbs tranquilla ik wil je meten met je eigen maat mijn deernis hoef je niet zullen we ruilen: geef mij je minachting voor ‘stomme wijven’ geen mens zal het weten ik begraaf het bij nacht en misschien zouden we af en toe kunnen proberen samen te neuriën? 2 ik zal niet meer in rouw me buigen over leeg gebleven bladzijden van je talent niet meer
[pagina 50]
met assen vingers in je leven bladeren ik nodig je uit tot vrolijk zijn de geschiedenis wil ik herschrijven je kunt niet om me heen ik vang je blik en nodig je tot vrolijkheid geldige noch ongeldige redenen staan meer tussen ons ik verklaar me even oud zo mooi als ik niet durfde zijn en kus je in vrolijkheid ik tart je en vang je blik ik hoorde gisteren je muziek en al je kracht en kunde schoten als wuivende bomen omhoog wie durft nog spreken van mislukking mismoedigheid ik teken je lichaam en plaats op de bodem er een tulpebol in als een vlam dans nu met vuisten omcirkel met vuisten stamp, stort een cycloon - de vlam in haar stille hart - een cycloon van woede uit laten we dansen met vuisten! ik kus je ik raak je lichaam aan wat ben je: mijn stiefmoeder mijn geliefde
[pagina 51]
mijn zuster? pas nu je me aanziet in vrolijkheid laat ik je gaan en verbleek terug tot de wereld der levenden je ziet me gaan en ik met de blik van mijn rug zie je verbleken 3 jou verrukt tot moeder gekozen heb ik ooit tot bron van enkel goeds verklaard, eindelijk drinkend onverzadigbaar als een veel jonger kind vulde ik mij tot mijn grenzen en verloor mezelf tegelijkertijd later droeg ik je onafheden mee hoedde je wonden in mijn eigen vlees lang is de weg tussen moeder en dochter laat aangeland verknaag ik met muizetandjes de sarkofaag waarin ik je waarin je je hebt verstopt, zo levend en ondeugend tref ik je aan ‘gooi die rommel maar weg’ zeg ik ‘die handvol mannenstreken je bent nu al zo lang dood ik zou je moeder wel kunnen zijn’ en ik wend me een slag en zeg tot mijn zoon: ‘niet beeldhouwen! komposteer me maar vast
[pagina 52]
doe je ogen dicht en neem mondjesmaat naar behoefte’ Van let Stants (1904-1968) werd de Pastorale voor orkest (1923) op 1 december 1984 in De Doelen te Rotterdam uitgevoerd door het orkest van het Rotterdams Conservatorium o.l.v. Otto Ketting. Het was de eerste heruitvoering na de oorspronkelijke uitvoering in 1923 door het Utrechts Stedelijk Orkest o l.v. Evert Cornelis.
[pagina 53]
willemien gerstenhauer foto annaleen louwes

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Willemien Gerstenhauer
beeld van Willemien Gerstenhauer