Lust en Gratie. Jaargang 1

[p. 101]

Strofen
Elly de Waard
Diana Blok

Strofen is het titelgedicht van de vierde bundel van Elly de Waard. Deze bundel verschijnt dit najaar bij De Harmonie te Amsterdam.
Van Diana Blok en Marlo Broekmans verschijnt, eveneens dit najaar het fotoboek Invisible Forces bij Bert Bakker te Amsterdam.

[p. 102]

1.

De wereld stoot mij af, een maan
Die van de horizon afglijdt om op te gaan
In een geboorte, ongewenst en ongemeen -
Het is middernacht, ik lig alleen.

[p. 103]

[p. 104]

[p. 105]

2.

De duisternis verstoffelijkt zich tot werkelijkheid,
Ik ben de lamp die in de afgrond van zijn val kijkt en ik leid
Van angsten en van vrezen een bestaan,
Een draad is mijn trapeze en daar hang ik aan.

[p. 106]

3.

Als mijn pupil zich aan de jouwe hecht,
Houd hem dan vast, want ik zink weg,
Ons beider focus is verwijd
Ontsloten tot oneindigheid.

[p. 107]

[p. 108]

[p. 109]

4.

Contact - mijn ogen schoten wortel in mijn hart!
De wind die door de passen naar beneden duikt
Maakt dat de geest wervelt,
Zoals de wind zelf, in zijn huid.

[p. 110]

5.

De woorden vallen uit de schaal
Van de computer als seconden uit een digitaal -
Damp wappert van de thee als losse meisjesharen,
Ik zie dit helderder dan ik mij kan verklaren.

[p. 111]

[p. 112]

[p. 113]

6.

Verlangen is een blind en stom begrip,
Een koelwater dat altijd opgewonden is.
Denk het in hoge mate cerebraal en weet,
Het paradijs is als de dieren, animaal.

[p. 114]

7.

Je borsten zijn als druppels zelf van melk,
Nu je je bukt en je je tors over mij welft -
Een even ongerepte lijn als die van sneeuw
Die afdaalt naar een dal met voedsel waar ik niet mag zijn.

[p. 115]

8.

Je naaktheid ligt varkensvolmaakt,
Je roze vlees schijnt door de ramen,
Naakt als een beest dat wordt geslacht,
Naakt, op een gevoel na van zich schamen.

[p. 116]

[p. 117]

9.

Mijn moed gevatte hand glijdt langs je hals, je borst,
Symbool van waarnaar en van wat
Ik dorst - o laat mij op je liggen, een soldaat
Die aangeschoten is en sterven zal op straat.

[p. 118]

10.

Als ik dan voor je sterven moet, laat het
Met vliegend vaandel zijn dat ik voor je sterf,
Als ongedoofde peuken in een nacht van as
En even waardig, even ongetemd.

[p. 119]

[p. 120]

[p. 121]

11.

Liefde is vlees, het is een bloem doorvoed
Met bloed, een handschoen voor één vinger, het gemoed -
Een lichaam, nat van aandacht, dat ik lik,
De spil waarom je billen draaien, dat is liefde, dan ben ik.

[p. 122]

12.

Ik volg de nerven van je vlees
Of ik een blinde was, ik lees
De wil af van je levendheid, zo dicht
In je nabijheid ben ik nooit geweest.

13.

Mijn tong schrijft letters op je rug
Die naast mij ligt en mij beschut,
In mijn verzuchting kom ik op verhaal
En wat ik schrijf is schuttingtaal.

[p. 123]

[p. 124]

[p. 125]

14.

Ik ben een dichter die zijn weg
Alleen moet gaan, die monden volstopt
Met het voedsel van zijn woorden en die zich
Afvraagt: doe ik goed zo?

Ik kijk

15.

Naar het rijzen van de maan haar schijf
Die in melkwitte plassen vormen
Van het raam over de vloer
Heeft uitgegoten en ik schrijf.

[p. 126]

16.

Stil is het verkeer van brieven, als van fietsen,
Maar nu het pad is opgebroken en je hand verlamd,
Nu is er niets meer dat ons bindt en hangt
Het web van mijn gedachten als losse rafels in de wind.

[p. 127]

[p. 128]

17.

En altijd lekken de daken
Op andere plekken, als ze gemaakt zijn, altijd
Blaast wind in de muren gaten,
Ring van koude om mijn nek.

[p. 129]

18.

Het waaien mengt zich met het brullen van water
In de machine - o wat kost meer, dit
Of het zweet waarmee koorts slapende
Mijn borst bedekt?

[p. 130]

[p. 131]

19.

De stilte van de telefoon en vorst
Die ijlend op de aarde ligt. Mijn hand grijpt,
Glijdend langs de draad, de knop
Van het elektrisch licht. Slaap,

20.

Dieper dan het kussen, dieper dan de nacht,
Winter en inkeer is er, imker ben ik van een droom
Die sneeuwend terugkeert naar de korf, de borst,
Van werken het geringe loon.