Los en vast. Jaargang 1867

[p. 308]

Esopet.

IV. De stervende ezel.

Een ezel, die de geschiedenis kende en wist hoe voor eeuwen de stervende leeuw was verguisd en bespot, door allen die hem te voren hadden gevreesd, ja, die 't zoo ver gebracht had van 't openlijk af te keuren, dat een zijner voorvaderen zich bij die gelegenheid eene treurige vermaardheid had verworven, liet zich, toen hij op sterven lag, door zijne kinderen naar den ingang van een verlaten leeuwenhol brengen en begon daar een zoo klagelijk gejammer aan te heffen, dat 't bosch er van weergalmde.

Van alle kanten kwamen de dieren aangeloopen, nieuwsgierig om te weten wat er plaats had. Ze hoorden allen wel, dat 't geen leeuwengebrul was. Maar 't kwam toch uit den hoek van 't bosch, vanwaar voorheen de stem des machtigen had geklonken.

Toen ze nu bij 't hol kwamen en den ezel zagen liggen, barstten allen in een schaterend gelach uit.

Toen sloeg het hart van den ezel van blijde verrukking 't Tooneel was volmaakt. Zóó had 't voorgeslacht door

[p. 309]

hoongelach den leeuw het sterven verbitterd. Hij sloot de oogen en vergat dat hij een ezel was.

V. De koekoek en de duiven.

‘Och lieve tante’, riepen de jonge duiven tot de koekoek ‘houd u vandaag toch eens doodstil, want anders gaat 't regenen, en als 't regent mogen we nog niet uitvliegen, en we zijn al zes weken oud.’

‘Dom goed!’ antwoordde de koekoek, terwijl ze lachte. ‘Zou je dan denken, dat 't niet regenen zal als ik maar niet roep. Laat ik u dat eens uitleggen’, vervolgde zij deftig, ‘ik kondig den regen aan, maar ik bezorg den regen niet. Begrijpt ge dat?’

De duiven keken elkander aan, maar begrepen er niets van. 't Was ook wel wat hoog voor jonge duiven.

‘Als je mooi weer wilt hebben moet je bij mij niet wezen,’ vervolgde de koekoek met een hoog wijs gezicht; ‘ik volg maar de aanwijzingen der natuur. Mijn eenige verdienste bestaat hierin, dat ik wat meer dan de anderen van de metereologie ken, maar dat begrijpt jelui ook al niet. - Als je mooi weer wilt hebben, vraagt 't dan aan de kikkers. Als die 's avonds zoo zitten te zingen, dan krijgen we den volgenden dag stellig mooi weer. Die hebben 't in de hand.’

[p. 310]

VI. De vos en de raaf.

... ‘Die zal mij al vast niet beet krijgen,’ zei de raaf tot zich zelve terwijl ze met een groot stuk kaas in den bek op een tak zat en de oogen gericht hield op de bewegingen van een vos, die schijnbaar zonder haar op te merken met zijn staart liep te zwaaien, als een dandy op den boulevard met zijn rottingje. ‘Mijn moeder heeft mij wel honderdmaal verteld, hoe een oud-nicht van mij in Frankrijk zich eens door zoo'n praatjesmaker heeft laten foppen. Nou, die dat mij wil doen, die moet vroeger opstaan.’

Zoo meesmuilende volgde zij steeds de bewegingen van den vos, die al dichter en dichter bij den boom kwam... ‘Hij doet net alsof hij me niet ziet’ mompelde de raaf en klemde 't stuk kaas wat vaster in den bek, ‘de huichelaar verbeeldt zich zeker dat ik 't hem in den mond zal gooien...’ en inwendig grinnikte ze, dat 't een aard had.

Ondertusschen was de vos vlak bij den stam gekomen en bleef doodstil staan. Op eens keek hij naar boven, de raaf vlak in 't gezicht, stak toen zijn neus tusschen de bladeren en snuffelde op den grond...... ‘Mis! vrindje,’ klonk 't van boven, maar op 't zelfde oogenblik rolde de kaas naar beneden.

‘Jelui bent niet meer zoo ijdel op je mooie zangers als vroeger,’ lachte de vos ‘maar wel op je snuggerheid, en dat is vrij wat erger!’