Liter. Jaargang 20

[p. 5]

[Gedichten]

Lauden

Ik land op één of andere manier
en steviger dan zeeschuim spoel ik aan:
ik kom uit bed. Ik glim niet echt gezond.
Ik krijg van u de vroege ochtend, Heer,
zoals u aardbevingen aan gebouwen geeft.
En dat vergeet ik dan.

U stopt die suiker in

de geur van de meloen, vol met het sap
van wat u bent (ook ik word rijper).
De zomer en de zin om te bewegen
komen van ver: daarmee wrijft u de heupen
van de insecten los en daarna alles.
En dat vergeet ik dan.

Net als de zee,

nog zo'n machine zonder geheugen,
geloof ik niet dat u mij hebt gemaakt.

[p. 6]

Priem

Ik geloof niet dat u mij hebt gemaakt,
dit paar trillende handen,
deze koorts, deze platvoetendans
van pezen, deze gordijnen

van huid over een skelet.
Ik ben wat ik ben: een broze
ribbenkast en het vogeltje
van adem dat er in rondfladdert.

Stap voor stap ga ik rechtop lopen:
met in mij de eonen en de kramp
van een eindeloos voorgeslacht.

Zon ligt weer op de bladeren.
Ik denk dat ik u in de wind zie
maar dan denk ik dat ik de wind zie.

[p. 7]

Terts

Maar dan denk ik dat ik de wind zie
als een bedoeling, ons voortjagend
met het weer. Alle stukjes
lucht die u bij elkaar gebracht hebt
dragen op één of andere manier
de regen. Ze weten op één of andere manier

zich te groeperen, uit te waaieren, weg te duiken
voor de sneeuw, de stranden glad te harken,
en de gewelfde meeuwenvleugels te laten bollen.
Als wind in een schelp: ze herkennen
u in zichzelf. Ik zal u ontdekken,
ik kan u als een hint in de dingen zien.

Dat kan ik. Ook dankzij het raam:
ik ken u als een opengaan.

[p. 8]

Sext

Ik ken u als een opengaan
van de gordijnen, als het licht losbarst
in de lucht. Maar nu is het middag
en de middag is niet de goede tijd

om u met de hete bol van een menselijk oog
op te jagen. Dus draai ik onrustig rondjes
als een kromme bezem door deze
huiskamer en ik probeer
een oor voor u open te houden. Ik probeer het.

Ik hak een groot gat in mijzelf voor u.
Om een trillende blindheid te zijn
in de oneindige vibratie
van uw mompelende juli
hak ik een groot gat in mijzelf voor u.

[p. 9]

Noon

Ik hak een groot gat in mijzelf voor u
maar u bent stil. U bent verlegen:

een enig kind, dat zich nog steeds verstopt
als het beschuldigd of geroepen wordt

en u geeft doorlopend niet thuis
voor wie u achterna zit. Ik zal niet

geweigerd worden: u bent de tong
die ik blind uitsteek tegen dit smekende

vlijmscherpe rood-glimmende scheermes
vol fijne draadjes van mijn bloed,

ik weet dat u het bent: u bent
het gif in het serpent, de slang

die ik probeerde niet te zijn,
mijn Heer. Ik weet dat u het bent.

[p. 10]

Vespers

Mijn Heer, ik weet dat u het bent:
uw adem blaast de

alziende zon weg

en nu stikt de horizon in de

avondschemer. Al was het maar één keer,

ik zou u willen horen overslaan
met mijn hartslag, dubbelslaan
als ik stuiptrek als ik opvouw
langs de lijnen van de wensen die ik in mijn huid kerf.

Maar, Heer, u bent de kloof

tussen de hoop

en wat gebeurt:

u wint. Dus wat blijft voor mij over
als wat mij overblijft gekomen is?

[p. 11]

Completen

als wat mij overblijft gekomen is:
als wat dan overblijft gebroken achterblijft
in iets dat voor de deur is neergestort:
als wat mij overblijft gekomen is
en niets geworden is en nooit iets wordt
dit koninkrijk dat komt waar niets van komt:
als wat gekomen is weinig meer is
dan wat achtergelaten is en als
wat achter is gelaten minder is dan dat
wat is gekomen ooit in eeuwigheid:
als wat dan overblijft bedoeld zou zijn
voor mij en als wat mij dan overblijft
als dat dan niets is en ook nooit iets wordt
komt dan dit koninkrijk dat nooit iets wordt:

[p. 12]

Nocturne

Kom naar dit Koninkrijk dat Nooit iets Wordt:

ik noem de onderdelen van de nacht. En één voor één
heb ik met beurse lippen, met mijn mond
de deeltjes licht heel even vastgehouden en zelfs nu nog
ben ik een labyrint van straling die ik meekreeg
in mijn miljoenen maal miljoenen cellen,
het trots aanzwellend donkere geluid
waarmee de golfbewegingen een lichaam afbreken
tot spetters met elementair materiaal. Ik weet het,
ik heb ze rechtstreeks meegedeeld gekregen
de krachten en al de omstandigheden
die eens het universum uit de leegte kneedden
en ik kan meepraten als het begin bevend herleeft.

Er is geen eind,

Wat Al Geweest Is

Komt Weer Langs

[p. 13]

Vigilie

Er is geen eind: wat al geweest is komt weer langs
komt straks weer langs: maar uitgerekt: en dan
en dan: en dan opnieuw: er komt geen einde aan

aan het begin en dan: er is altijd weer dan
en weer geboren worden: een ontstaan en dan:
de nacht die draait en in de dag verandert

in volle glorie en opnieuw: er komt geen einde aan:
de zegen van en dan en weer van voor af aan:
het onbeperkte jawoord van de aanvang

begint hardnekkig weer van voor af aan: en dan
komt het oneindig nawoord dat ontmantelt
tot alles opkomt weer van voor af aan

het gloeien van de eindeloosheid en daarna
het eindeloze drijven weer van voor af aan

[p. 14]

Metten

Het eindeloze drijven weer van voor af aan:
het gloeien en het steeds weer aangroeien
aan wat ik kan en ben en wat ik hebben kan.
en dat begrijp ik dan.

Al ben ik ook gemaakt

naar een versleten beeld,
ik ben een onderdeeltje van de lens.

Ik ben zoals een zenuw in een klier is.

En dat begrijp ik dan. Al ben ik ook gemaakt
als wat ik ben, ik ben een kapstok voor het eeuwige,
ik ben een bank voor wat daarvan wordt uitgeleend.
en dat begrijp ik dan.

Al zakken vlokken vuur

door de gevallen sneeuw, al smelt de ijskap
en al bevriest de oceaan of breekt de dijk
op één of andere manier ben ik geland.

[p. 15]

Aantekening van de auteur

Quarantaine is een gedicht voor de mogelijkheid van God, in elkaar gezet als een sonnettenkrans, in de traditie van John Donne's ‘La Corona’. De tien onderdelen van Quarantaine ontlenen hun logica en hun ordening aan de christelijke cyclus van monastieke gebedsuren, ook bekend als de canonieke of heilige uren (‘Horae Canonicae’), die de traditionele periode van versterving en afzondering van veertig dagen en veertig nachten in één dag samenvat. Deze cyclus ontleent elementen aan diverse bestaande en historische tradities, katholiek, koptisch en oosters-orthodox, bijvoorbeeld door in ieder van de tien gedichten te verwijzen naar een bijbels gebeuren of naar een religieuze overweging. Het werk begint met de lauden, het vroege gebed, ‘in de nacht’ (zie Psalm 119: 148), bij het morgenlicht of net daarvoor (03:00 u), en het prijst God voor het opgaan van de zon. Daarna komt de priem, het vroege ochtendgebed of het eerste uur (06:00 u), dat verwijst naar de schepping, de verdrijving uit Eden en het verschijnen van Jezus voor Kajafas (zie Mattheüs 26: 57-66). De terts, het gebed midden op de morgen, of het derde uur (09:00 u), wordt geassocieerd met het neerdalen van de Heilige Geest met Pinksteren (zie Handelingen 2: 1-4); de sext, het zesde uur of het middaggebed (12:00 u), verwijst naar de kruisiging (zie Mattheüs 27: 31-43); en de noon, het negende uur of namiddaggebed (15:00 u), naar de dood van Jezus (zie Mattheüs 27: 45-52). Bij zonsondergang, of als de lampen worden aangestoken, passen de vespers, het elfde uur van de dag (18:00 u), met een meditatie over het ‘Licht van Christus’, en de completen, het twaalfde uur of het nachtgebed overwegen de dood, het ‘uiteindelijke in slaap vallen’. Het middernachtelijk uur (00:00 u), afwisselend de nocturnen, de vigilie en de metten genoemd, verwijst naar de drie stadia van Jezus' gebed in Gethsemane (zie Mattheüs 26: 36-44).

[p. 16]

Malachi Blacks (1982) meest recente werk is Storm Toward Morning (Copper Canyon Press, usa, 2014) en zijn gedichten verschenen in allerlei tijdschriften en bloemlezingen. Daarnaast is zijn werk op muziek gezet en gebruikt voor exposities, in Amerika en elders op de wereld. Black geeft les aan de University of San Diego en woont in Californië.

Uitgave ter gelegenheid van het twintigjarig bestaan van literair tijdschrift Liter.

www.leesliter.nl