Liter. Jaargang 20

[p. 49]

Pauliene Kruithof
Koheleth of Adviesgeroep

A - 1:14

Ik bekeek al het gedoe
onder de zon. Het bleek allemaal ijdel
en grijpen naar wind. Wat krom is
krijg je niet recht.

I - 2:16

Ik vraag me weleens af hoe je over me denkt als
je me niet meer kent. De grap is een verrassing
de clou een clown. Ik hoop stiekem dat je me lief

herinnert. Betrokken, minstens. Fantastischer
zou zijn verstandig, of sterk - je zag mijn wasbord
nooit, op mijn vingers, de stuurders van mijn pen

de streelveer van mijn ziel. Wellicht voel je me
dan gemeen omdat ik hoger klim dan jij, de klif
uit, verder blik. Je weet niet dat het me bloed

kost, dat het licht daar duizelt. Je noemt het een
ivoren toren. Waarvoor mijn moed? Aan een wijze
blijft men evenmin denken als aan een dwaas.

II - 3:5

Ik heb overal schrammen en drink thee van
bloemetjes. Traag zwellen de langwerpig witte

[p. 50]

 

blaadjes tot ik ze ontwaar, de gele balletjes

 

als verdronken zonnen. Als je dood bent

 

 

 

rimpel je niet. Prachtig. Ik staar en eet mijn

 

eigen huid. Wat als leven een kookwas is, als

 

je ziel pijnlijk moet weken tot het puntgaaf

 

 

 

is. Zichtbaar. Onbevlekt je graf in lijkt me wel

 

wat. Ik heb al zoveel verdriet begraven, keien

 

neergelegd - ik wil niet meer. Ik ben kapot. Mijn

 

 

 

bed moet herbouwd. Er is een tijd om stenen weg

 

te gooien en een tijd om stenen te verzamelen.

III - 4:17

Tegenover Jaap de Knaller ligt een dooie vrouw
in het plantsoentje. Helemaal in haar blootje
zo, alsof de struik haar bemint. Het bleke braille
op haar ledematen en buik vertelt zwakjes

van de kinderen die ze vergeten is. Eén woont op
de dijk, de ander tussen ratten. Dichtbij doet ze
haar ogen open. Wijd. Ik controleer de mijne, voel
me gênant. Het enige wat ik over heb is mijn

hoed. Ik reik. Een gezond kleurtje verschieten
is heel niet gek, stamel ik, knikkend. Fier verdwijnt
ze met mijn vragen. Het is net weekend, het dorp

slaapt, mijn twijfel is veilig. Wat is recht? Waarom
ik die een zondaar ziet? Precies nu - ik sjok verder.
Weet wat je doet als je naar het huis van god gaat.

[p. 51]

IV - 5:2

In mijn hoofd ben ik tachtig-plus. Daar heb ik
een kortingspas voor de bus en vertederfactor
voor het voeren van eendjes. De oude broodzak
op de zitplank van mijn looprek. Het is hilarisch

vooral omdat ik energiek race en denkcellen
opjaag met jonge raadsels. In het echt valt het

flink tegen, ben ikzelf de enige grap - het leven
lacht niet - maar als ik voldoende slaap en peuzel
doe ik het wel zelf. Zo. Een kwartje van mezelf
geslagen, wie had dat ooit gedacht? Niet moe -

even lekker in de stoel. Want te veel werk leidt
tot gedroom en te veel woorden tot gebazel.

V - 6:8

Het is onder de tweeëntwintig graden, de r zit
weer in de maand. Ik wankel uit mijn vest met
bont. Heb niet gegeten voor het slapengaan, kan

mezelf niet warm houden nu - schop onder vier
dekens bloed onder mijn nagels vandaan. Zal ik
redding halen? Yoghurt of een kruik - de vloer
is 's nachts de tong van een monster en licht de
verrader van mijn leven. Niet dat ik veel verliezen

kan, enkel mijn hoop dat het meevalt. De wol als
een handpalm over mijn lijf. Wat heeft een arme
eraan te weten wat er in de wereld te koop is?

[p. 52]

VI - 7:6

Er komen steeds liedjes uit mijn kindertijd in
mijn hoofd op. Zomaar, zonder keu of geweide
gedachte. Plots staren mensen - blijk ik hardop

te zingen, een kleuterdeun of geuzenkreet of
erger nog, een bejaarde hymn. Ik ben wel erg

jong voor seniel. Voel me juist sterker dan ooit nu
ik terug ben van de strijd om de wijste te zijn. Ik

mag zo gebutst zijn en serieus, klojo's hebben
laten lopen - ik wacht. Het lachen van een dwaas
is als het geknetter van doorns onder een ketel.

VII - 8:8

Bonzend ligt mijn hart in bed. Ik ben niet flink
uitgeput, of bang - hij doet gewoonweg niets

wat ik zeg. Langer uit dan in, stilletjes tellen
in je hoofd, maar mijn adem luistert niet naar
de wetenschap. Ik hap naar lucht, sla ferm

de dekens terug. Zouden het die eeuwige
herinneringen zijn? Profetes. Gelaten sluit ik

mijn ogen. In de oorlog krijgt niemand verlof.

VIII - 9:4

Vlakbij me woont een jongeman die ietwat op
je lijkt. Vanuit de verte dan - dichtbij kom ik
nooit. Een beetje stevig, wijd hemd, wit, donker
haar, ongekamd, altijd op zijn telefoon, zo

[p. 53]

 

onder moeders vleugels. Ik ril van binnenuit

 

van over de datum moederskindjes, bang een

 

weekdier te treffen waar ik een rug verwacht

 

bang voor glibbers na de kraak. Toch brengt hij

 

 

 

me heimwee naar jou, naar ons bijna, naar mijn

 

hoop op een beschermheer. Die zijn uitgestorven

 

dat weet ik ook heus wel - maar ik ben te lief.

 

Beter een levende hond dan een dode leeuw.

IX - 10:1

Kan iemand me - smeekbede - omleggen? Ik vang
dat liedje op uit de radio over naar huis willen
gaan. Naar de vrede en de warmte, naar de plek
waar mensen je verwachten. Zoeken. De tonen

doorboren mijn lijf. Als ik alle klanken opspaar
is het een spijkerbed, ik strek me erop uit. Ik hoor
nergens - zeker niet in armen. Soms kan een klein

leugentje mijn dag redden. Vandaag niet, dat klare
refrein is een terrorist, mikt bommen op mijn fijne

bestaan. Een dode vlieg bederft het beste parfum.

X - 11:10

Hoe leer je jezelf vergeven? Ook al deed je niets
verkeerd, was je inzet juist formidabel - de pijn

van de mislukking schreeuwt harder. Het is vast
onderdeel van jezelf beminnen. Mijn sterke handen

glijden uit over de ivoren stof, ik struikel over de
diadeem. Krijg het niet aan - de jurk is me te

[p. 54]

 

zwaar en de schemer klopt al aan. Mijn klok loopt

 

sneller dan de tijd. Er is geen agendaruimte meer

 

 

 

voor een rustige adem. Mijn muis fel tegen mijn

 

breinwachter. Jeugd en daglicht zijn zo voorbij.

Ω - 12:12

Ten slotte nog dit
[mijn zoon] wees gewaarschuwd -
boeken schrijven is een werk
zonder eind.