Liter. Jaargang 20

[p. 24]

William Kent Krueger
Een doodgewoon gebed
Voorpublicatie

- In maart 2018 verschijnt bij Uitgeverij Van Wijnen de Nederlandse vertaling van de roman Ordinary Grace (2013). In het onderstaande fragment moet vader Drum bidden voor de maaltijd na de begrafenis van zijn eigen dochter. -

*

Mijn vader kwam naar de tafel maar ging niet zitten.

‘Mag ik even uw aandacht?’ riep diaken Griswold. ‘Ik zou dominee Drum willen verzoeken een zegen te vragen voor de maaltijd.’

De zaal viel stil.

Mijn vader nam een moment. Hij was altijd even stil voordat hij bad. Zijn gebeden voor het eten waren meestal zeer uitvoerig en gingen behalve over het voedsel dat voor ons stond ook altijd over alle andere dingen waar we dankbaar voor mochten zijn, met daarnaast aandacht voor hen die het niet zo goed hadden als wij.

Het was in dat moment van stilte, terwijl het hoofd van mijn vader zich vulde met de woorden die hem gepast toeschenen, dat mijn moeder sprak. Ze zei, ‘In Gods naam, Nathan, kun je, alsjeblieft, voor deze ene keer eens gewoon bidden?’

Het was al stil in de zaal, een respectvolle stilte in afwachting van het gebed. Maar die stilte veranderde en waar we nu op wachtten was vol van onzekerheid en misschien zelfs dreiging, en ik deed mijn ogen open en zag dat iedereen naar mijn vader zat te staren. Naar de familie Drum. Het gezin van de dominee. Naar ons zaten te kijken alsof we een ramp waren die zich voor hun ogen voltrok.

Mijn vader schraapte zijn keel en zei in de stilte die gevallen was, ‘Zou misschien iemand anders het gebed willen uitspreken?’

Niemand zei iets en de stilte werd pijnlijk.

Toen antwoordde er naast mij en zachte hoge stem, ‘Ik zal wel bidden.’

Mijn hart stond stil. Want, Jezus, degene die dat zei was mijn stotterende broertje Jake. En hij wachtte niet tot mijn vader zei dat het goed was. Hij stond op van zijn stoel en boog zijn hoofd.

Ik keek naar alle mensen om mij heen. Niemand kon er toe komen zijn ogen te sluiten en deze treinramp te missen. Ik bad zoals ik nog nooit gebeden had, O lieve God, laat deze marteling stoppen.

[p. 25]

Jake zei, ‘Hemelse V-V-V-.’ En toen stopte hij.

O God, bad ik, vermoord me, hier en nu.

Mijn moeder legde haar hand voorzichtig op zijn schouder en Jake schraapte zijn keel en probeerde het nog eens.

‘Hemelse Vader, voor de zegeningen van dit eten en deze vrienden en onze familie willen we u danken. In Jezus' naam, amen.’

Dat was het. Dat was alles. Een gebed zo doodgewoon dat er geen enkele reden was er ook maar iets van te onthouden. En toch ben ik in de veertig jaar sinds ze werden gesproken geen woord ervan vergeten.

‘Dank je wel, Jake,’ zei mijn moeder, en ik zag dat haar hele gezicht veranderd was.

En mijn vader keek verbluft en bijna blij en zei, ‘Dank je, mijn zoon.’

En de mensen kwamen, alsof ze bevrijd waren uit een of andere hypnotische trance, heel langzaam weer in beweging en gingen in de rij staan met hun borden in de hand.

En ik, ik keek naar mijn broer met iets dat grensde aan eerbied en ik dacht bij mezelf, Dank u, God.

Vertaling Dingeman van Wijnen