Liter. Jaargang 17

[p. 35]

Juliën Holtrigter
Gedichten

Daar gaat de bloemist

Daar gaat de bloemist met zijn kransen,
die net als de dichter belang heeft bij sterfte,

het delicate herdenken, het stilstaan bij kuilen
en resten, hij haast zich.

Spullen hebben zijn klanten te over, maar tijd?
Wanhoop en haastwerk achter een masker

van glanzend drukwerk. Lachende derden willen
ze zijn, tot op het laatst.

Alles draait op den duur om verdwijnen. Daarom
zetten ze blijvers als hardstenen klokken en klepels

in een omlijsting van snoeistrakke heesters.
Voortschrijdend licht tegen lood om oud ijzer.

Illusionisten en rouwbegeleiders, dubbel beleg
op hun brood, hangen als vleermuizen

ondersteboven, rekken de tijd.

[p. 36]

Mestkever

Glanzend zwart, onberispelijk strak
in het pak, gelukkig gebukt onder de last

van zijn pantser, rolt de kever zijn shit
als een dief in de nacht naar een rustige plek,

de zon een lamp voor zijn voet, de maan
een licht op zijn pad, ieder koestert zijn eigen

verdriet, daar blijft een ander vanaf.
Schijnt er geen zon en geen maan dan scant

zijn speldeknopbrein het heelal. Zo vindt hij
altijd de weg.

Te zwaar om te vliegen is hij, maar heilig
genoeg om boven zichzelf uit te stijgen.

[p. 37]

Gouden icoon

Wat is ze toch moe.
Ze sloft, ze zucht en ze bezemt.

Ze veegt het vuil naar zich toe,
doet steeds een stap achteruit.

Zo leest ze de krant, van achter naar voren,
zo eet ze: vijgen, een visje, radijs

en dan rookt ze.
Uit haar as zal ze opstaan, gelooft ze.

Met kruiken in kousen en fotoportretten
ligt ze te bed.

Voordat ze zich omdraait, richt ze haar blik
op de gouden icoon in haar hoofd

en dan slaapt ze in.

[p. 38]

Korstmos

Ik ben weer te laat en schuif aan.
Mijn eten is koud, vader leest voor uit Jesaja.
Vierkante, vurige woorden, marmeren klanken.

Door het geopende raam staren stilstaande
wolken naar binnen, machtige scharen,
duizenden schimmen van zieners en dwazen.

We zitten en roken en schaken.
Dan gaan we slapen.

Ik klim door mijn slaapkamerraam en dwaal
door de tuin met de zerken.
De hemel is helder.
De oude tombes verkennen de sterren.

Het firmament etst zich diep in de schimmels
en mossen. Er is verlossing in aantocht,
van lichtjaren ver.