Liter. Jaargang 16

[p. 48]

Hester Knibbe
Gedichten

*

Ik neem de hersens de tong en de wangen,
zei eentje, maar het hart gooi ik weg.

Wij zwegen verbijsterd, liepen de rest
van het lijf na, deelden ons verder niet mee.

Gingen de volgende ochtend de berg op
om voedsel te zoeken, vonden oneetbaar.

Toen hebben we een onschuld geslacht.
We lieten hersens tong en wangen
intact, namen het hart.

[p. 49]

 

*

 

 

 

Laten we stil zijn ter ere van

 

de Moeder van de Goede Raad.

 

 

 

Haar wijsheid heet kerstroos, chrysanten

 

mimosa, haar volgers gering in getal branden

 

theelichtjes pal voor haar voeten, devoot. Zij staat

 

 

 

moeders terzijde die boenen en dweilen, geeft raad

 

aan de man die sjouwt met de bijl en het hout

 

hoort het gemompel aan van de zwerver koestert

 

het snotneuzig kind en verwijst

 

 

 

naar een wereld waar je geen woord of oor

 

op kunt leggen.

[p. 50]

Ja

Liefde, ja er zit altijd een lichaam aan vast
en dat maakt het en maakt het maakt het

soms lastig. Maar het geeft niet, we zijn
al zo lang samen dat we ons in elkaar hebben
opgeslagen, niet meer zoek niet weg kunnen raken.

Natuurlijk, voorbodes kruipen onder de huid, dansen
mee als je danst, rennen mee als je rent, hangen

ook op de bank, zitten daar en later gaat Haper
aan de haal met je dromen, teistert een winter
de oude rivier die wil stromen. Maar het

geeft niet en de sfinx die ons het raadsel
opgeeft wie van wie het meest is niks

om je druk om te maken, we houden elkaar gewoon
bij de hand en waar de weg ophoudt zullen we slapen.