Liter. Jaargang 16

[p. 37]

Mart van der Hiele
Parabel 1 t/m 3

1

Het gras, voormalig, kort
en pa, het snoer nog in zijn hand -
wij dachten: hij wil zeker weten
dat het niet te kort is. ‘Achteraf,’
zei pa, ‘vind ik die aandacht voor
mijn dood wat overdreven, dus...’
Wij knikten wijs, slurpten de laatste
limonade van de bodem, sproeiden onze
rietjes leeg over zijn brillenglazen

2

want zo was pa. Eens, toen het gras
in plaggen op een hoop lag (‘Zo'n verpieterd
zooitje kun je geen gazon meer noemen’)
en er vers was ingezaaid, ontdekt hij
Nijs en hangt hem aan een draad erbij.
‘De schrik der mussen,’ grapte pa. ‘Let maar eens op.’
[Nijs is Syndroom van Down-gerelateerd,
mijn zusje was er jaren zoet mee. Dat gazon
droeg zeker niet de zegen van mijn moeder, nee.]

3

Tot zover dan het gras dat met
zijn onschuld zo'n enorme rol
gespeeld heeft in het leven van
mijn ouders. Over gras valt niet
te twisten, Bas (zo heette pa)
at gras, hodie mihi et gras tibi. Amen.