Liter. Jaargang 15

[p. 67]

Tewin van den Bergh
Van daarboven

I

De drang was als de zeur
van een volle blaas
dus snelde ik zonder treden
te tellen naar boven
deur op de knip
neus in het vloerkleed
knieën geknikt

pater noster welde op
de regen stopte
stilte viel als een profiel-
spot precies op mij
precies op mij
viel de stilte

ik weet, ik vind u nooit
maar eens weer -
als ik geen treden tel
durf te ruiken aan de vloer
waarop mijn oma altijd plaste.

[p. 68]

II

Het was geen licht, het was mijn pa
spoorloos gevonden zonder camera
lag ik op de grond te neuzen
en kwam thuis voor ik het wist.
Diepe rust, een adem lang.

Dit mag ik nooit, dacht ik, vergeten,
en ik vergat het vergeten en stond op.

Een leven lang is er een thuis.
Ik weet het nu
en zoek de sporen.

[p. 69]

III

Ik hoor u wel, als ik mijn woorden werp,
mij knikkend buig, ben ik niet doof,
pa van daarboven, ik zal u loven.

Ik hoor wel, dat u in verstomming spreekt,
het maakt me echter veel te week.

Kom met uw hand en trek mij
op, ik wil u voelen als het kleed
waarop mijn knieën rusten,
ik wil de stoppels van uw wang
die schuren bij het kussen.

Ik weet, u bent meester,
maar wat mij knielt
is niet uw vrede.

Ik wil u zien.