Liter. Jaargang 15

[p. 51]

Joy Ladin
Vers vertaald [2]

Het luiden

Vreugdeschoten. Reuzenraderen. Flitslichten
die het verdriet omvatten, God omvatten,
jouw aarzeling omvatten

tussen klagen en leven. Handen
heffen je op, in de schittering
die je dacht te ontwijken

door verdoemd te zijn of dood. Je bent
verdoemd of dood. Dus?
Het gladde, licht gewelfde lichaam

dat jou door de wereld trok
is nog van jou, nog jou, is nog een leugen, waarheid,
een klepeltje dat wordt geluid

door een enorme klok. Geen idee hoe laat het is maar de klok laat je galmend het nieuws horen

dat nu geen nieuws is, dat je weet

dat je al wist
dat God, jouw God, hij die je opheft,
je niet zal laten gaan.

Vertaald door Hilde Bosma

[p. 52]

Paradijselijke lach- en huilbui

Je bent aan het huilen, je bent opgetogen,
ingestort en uitgebarsten
in kinderlijke imitaties

van God, begraven en opgestaan in jou
als een hopeloze, hoopvolle passie,
een vallei van gezaaide en geoogste tranen,

ellende dansend op een heilloze hei, jaren
van achter jezelf aanhollen, achter de ellende aan
van een zelf, achter de ontlading aan,

vaak ironisch, van dat prachtige
maar kleine wonder van een zelf
dat de deur doorgaat

van een leven dat je niet maken of ontsnappen kunt:
God en de tijd en de dood,
dansend als meisjes op een podium

waar jij ook danst, verrukkelijk onbewust
van het onderscheid -
een conclusie, een volkomen natuurlijke conclusie

van een liefde die geen einde heeft.

Vertaald door Menno van der Beek