Liter. Jaargang 15

[p. 43]

Hans Dingemanse
Laten we gaan

I

Kom laten we gaan, want

gouddelvers draven rond in de stampvolle stad
ze zijn behangen met de schepjes en schoppen
van hun veelvoudig verlangen, ze zijn wat

of zullen wat worden, ze kunnen niet stoppen
ze duwen hun drukte op schreeuwschuivers luid
voor zich uit, kakelen kom onder mijn vlerk, delf

hier je eigen geluk, een stukje van god is in ieder
van ons te vinden, ze kunnen niet stoppen
met stilstaan, dus laten we gaan, want de weg

wijst zichzelf.

[p. 44]

II

Geen bergpassen, rotsengten of steiltes waar gevaar
voorstelbaar tevoorschijn kan springen, geen droogte
dorre vlakte of koperen ploert te bedwingen, maar

een werkweek, een jaarloon, een eigen gezin, het begin
van een loopbaan en leerzame boeken, die net als
onverteerd vet in de dode hoeken van ons bestaan

neerslaan. Tot men ons stopzet blijven wij blindgaan
op die leugenachtige loopband waarop ons haasten
geen vat krijgt, tot men ons terugbrengt waar de waarheid

zich doodzwijgt.

[p. 45]

III

Als onze voeten dan eindelijk daar
staan, zien onze ogen de vuurplaats
waar niemand verbrand werd, de dakrand

waar niemand vanaf sprong en in gedachten
de rechtsgang die niemand gered heeft
dan zien we met eigen ogen hoe het leven

zich prijsgeeft.