Liter. Jaargang 13

[p. 69]

Jane Leusink
Gedichten

Het dorp is geen vrouw die iedere man zou willen kennen

Je slenterhaast er in een jaar of tien doorheen
je denkt: ze heeft ons gekend maar ze ziet ons niet meer
je kunt zeggen wat je wilt maar ze heeft ons niet vastgehouden
zoals wij haar voor zo lang het duurde toen de rug toekeerden
herinnering in meervoud aan vrienden en feest in de kroeg
hemel zonder er eerst voor te hoeven sterven

Maar heeft zij op ons gewacht? ook al bewogen wij nog zo traag
over de landbouwgronden, verschenen wij aan de horizon
als kinderwagen en duwde een almachtige buik een boerderij
omver, ook al liepen wij tot halverwege het volgende dorp of
besloegen met Lutje Gerrit de daken met oud-Hollands blauw gesmoord
en vorsten, ook al hoorden wij overal ronkende John Deers en
wemelde het van voorjaar in de lucht en wind in de vitrage

ook al probeerde zij in middeleeuwse mist vrouwhaftig
haar uiteinden binnen de boorden te houden najaar in najaar uit

Een dorp kan dat niet, lichtheid en modder waren nooit ver
weg maar zij herinnert zich niets, naar de rust toe moet je gaan
om haar te kennen maar hoe moet je dat duiden? en waar blijf je dan?
het maakt je volgzaam een weinig licht vat je het leven daarna

Je kijkt een dorp diep in de ogen en wat je al vermoedde:
geen vrouw die iedere man zou willen kennen, wel zwervers
bleven wonen en plassen op de warme zolders van de bakkerij
kinderen bleven spelen tussen de graven, gauw als water
van heinde en ver, voordat dauw en dag je op de huid
gingen zitten en je weg moest zijn, weg van het zeurende
zeer in je schouderblad waar je nooit monter nooit mee
zou samen vallen want kijk: heimwee met melk en biertjes alom

[p. 70]

Wat ik zou willen met paarden maar nooit heb gedaan

Ik zag twee paarden in de wei hun liefdesadem
die blauwe nacht in maart toen jij mij tweemaal riep
en ik toch naast je liggen mocht
je schoof wat op en maakte ruimte voor mijn schaamte
die warmgeslingerd in jouw beslagen adem lag
het werd volstrekt geen kwestie van je longen smeren
die lieten dat niet toe, dat punt was effectief
gemaakt, jij lag te ziek maar wel op koers
al hoefde je geen groene thee en nam je in
de spiegel afscheid van jezelf, verpakte mij
in feestpapier - stak ik toen schielijk naar jou over?

dat deed ik niet, in deze vorm klopt het van drie-
dimensionale paarden van steigeren en briesen
(nooit klom ik op een paardenrug) in maanlicht dat
de zielen tillen gaat, van zwiepen van de paarden-
staarten waardoor van luchtverplaatsing mijn rokken waaien
gaan en adem snakt uit mijn geroofd gezicht
dan moet er fictie tegenaan, een soort geschapen
feiten: idee van uitrekken en vlechten en aanvallen
van poëzie -, op zo'n Drents weitje leunen zowel
bosrand als je rug, kruip ik terug en laat
het denken aan de grote paardenhoofden over

geen veldbeemdgras dat zich om mij bekreunt
mijn sporen voedt, geen taal die blaast of bloeien
gaat, jij nam de dood liet mij het leven, nu kan ik nooit
meer ongemerkt als paarden staan of bijna leunen
gaan maar praat van pijn voor eeuwig met
mijn tanden naar beneden. O, kwam jij maar terug.