Liter. Jaargang 13

[p. 64]

Jan de Bas
Gedichten

Een paar dagen voor kerstmis

De man vraagt me heel vriendelijk
- ik vind het zelfs verdacht -
of ik even tijd heb. Een afgemeten
antwoord rolt over mijn lippen,

stuitert een paar keer tegen de man
zijn oren en verdwijnt met het regen-
water in een afvoerputje. Hij draait
zich om, een straatkrant in de hand,

op zoek naar een volgende passant.
Ik steek mijn duim op, knik voor hij iets
kan zeggen: ‘Ja, zeker meneer.’ De zon
begint te schijnen. Ik zie zijn vleugels.

[p. 65]

Omtrent het spreken van de waarheid

Wanneer iemand zwijgt, zal hij daar zijn redenen voor hebben.
Wat men er ook van vindt, hij spreekt niet de waarheid.
Er zijn mensen die in een diepe, lange stilte de waarheid ervaren.
In een bos wordt weinig gesproken, maar tijdens een boswandeling
zijn de woorden die over en weer gaan niet te tellen.
Het zijn er nog meer dan de bladeren van een net gepasseerde eik
(het hangt er natuurlijk wel van af in welk jaargetijde je in het bos loopt).
Tijdens zulke gesprekken dient de waarheid geëerbiedigd te worden.
Leugens trekken sporen in het leven, maken alle andere woorden verdacht
(ze vormen de potentiële regels van de onwaarheid)
en kunnen mensen zo in verwarring brengen dat ze verdwalen
in hun denken, zoals kleine kinderen de weg in het bos niet meer weten
omdat ze vergeten zijn kruimeltjes te strooien
(sprookjes zijn niet waar gebeurd, maar ze zijn wel waar).
Het spreken van de waarheid houdt ons
- fluitend, zingend, huppelend, dansend - op het juiste pad,
al weet geen mens precies waar dat pad naartoe leidt.