Liter. Jaargang 12

[p. 26]

Wiel Kusters
Gedichten

Query

Een vraagteken kan

te dom zijn voor woorden,

zoals ook dit hier zich

schaamt en wegkruipt in

deze. Langzaam begint

het te spoken.

Geraamtes van bladeren

ritselen achter mijn niets

ontziende rug.

Grijs met jonge ezels-

oren huiswaarts gekeerd

uit Homerus,

Euripides, Dante, Claus.

Gedachtenisprentjes

uit Oma's gehedenhoek

bestendigden haar prevelen

in het aangezicht

van twee vissen

in een kom. Gedroomde

foto's van een slang

die zichzelf tot peren

[p. 27]

 

bekeerde. En heuse van

 

een heilige vader,

 

niet bekomen van de hik,

 

 

 

op zijn sterfbed in Rome.

 

De onbekende buurman

 

die ik als kind hoorde

 

 

 

kermen van kanker,

 

als het geen jammeren was -

 

ik had de vragen nog niet

 

 

 

waarmee ik nu luister,

 

verlangend naar stilte

 

van toen; dat zij viel.

 

 

 

Maar vandaag een moeder

 

met een bijl, zegt men mij,

 

ontscheppend haar dochter,

 

 

 

tezamen met haar vader.

 

Het meisje met de bloem

 

achter haar oor,

 

 

 

de bloedrode lippen

 

die het leven, begreep ik,

 

onophoudelijk kusten.

 

 

 

Een afgrond die vragen

 

onmogelijk maakt,

 

omdat hier geen woord,

 

 

 

waarmee ook verzwaard,

 

ooit een bodem bereikt.

 

In en buiten ons beelden,

 

 

 

zolang er betekenis is,

 

zelfs onbegrepen.

 

Maar wat als die beelden.

 

 

[p. 28]

 

herinnerd of niet,

 

neutraal willen lijken,

 

onophoudelijk vergaand,

 

 

 

zelfs geen vragen,

 

gewoonweg zich vormend,

 

verglijdend in elkaar,

 

 

 

verontrusting zich uitdrijft,

 

in zwijnen zich wentelt

 

en knort? De poel van

 

 

 

het dagelijks leven,

 

dat daarin tot schrikbeeld

 

zich vormt wat in aanleg

 

 

 

gegeven, maar nooit eerder

 

dan nu zich vertoont

 

in beklijvende onttekenis?

[p. 29]

In memoriam Kees Fens

regen begint
en houdt op
niet alleen eens
maar ook ergens

ginds waar jij staat
waren de wolken laatst
even donker
als hier waar het nu
licht is

maar wat ik zag
van waar ik sta
was regen elders

grijze banen
verticaal
die het drijvende
duister duidelijk
met de wereld
verbonden

terwijl toch
eeuwig alles
onvoltooid
zou blijven

[p. 30]

Voor pasen

Laat het een kamer zijn die blijven mag
in storm en regen, ik de man die vlak
daarna de liefste haar gestalte ziet en niet
meer weet van dood dan leven.

In de veranda beweegt zij langs
het raam, dwars in de vlagen, knipt
dorre takken uit resten van hortensia's,
tussen buien, achter glas, onbereikbaar
ver nabij, terwijl uit alle hoeken van de kamer
klinkt Erbarme dich. Niet elders is zij daar.