Liter. Jaargang 11

[p. 54]

Menno van der Beek
Drieluik

[I] Dollekervel

Een lange man met krullen en misschien sandalen
geeft een injectie. Rustig komt het lood
omhoog. Eerst voelt u niets meer in uw benen

en daarna volgt de rest. Hij met zijn naald
staat al bij iemand anders. In uw hoofd
hebt u nog tijd. En hoeft u nergens heen.

Ik aarzel geen moment. Ik blijf hier staan
dus hij ontsnapt. En niemand die iets zegt

want zijn gezicht is weg. Ik ken zijn naam niet
maar ik keek op zijn vingers. Wat hij heeft gedaan

heeft u veranderd. Nu bent u de man geworden
die een geheim heeft waar hij moeilijk mee kan leven.

[p. 55]

[II] Ave, verum corpus

U maakt nog één geluid. Uw ogen springen open
en wat er ook gebeurt, u ademt niet meer in.
Het zweet koelt op uw voorhoofd. U wordt omgekleed

en nog gekust. Dan lopen wij de kamer uit
om aan een heel nieuw leven te beginnen
terwijl u deze avond voor uzelf heeft,

stel ik me voor. Het licht gaat uit. U neemt de lift
in bed. Met iemand die niets zegt. En in de kelder

wacht u in alle rust op een begrafenis
waar u nog geen seconde over nadenkt

in alle rust. Het hele witte ziekenhuis
steekt als een smalle steen boven u uit.

[p. 56]

[III] Slaapwandelaar

Lo malo de la muerte no ha de ser más que la primera noche.
Juan Ramón Jiménez

Nieuwsgierig opent hij één oog. Hij draagt geen pak
maar de pyjama lijkt wel nieuw. Hij komt rechtop zitten
en gooit zijn benen links over de koude rand.

Dan staat hij op de tegelvloer, tast naar de broekzakken
die hij niet heeft, en klopt links op de borst
op zoek naar sigaretten. Alles is veranderd.

Dit is een souterrain, dus zijn hier kleine ramen
waar hij, de vingers om de tralies, onder kan gaan staan

en als hij schuin omhoog kijkt, wordt de nacht al lichter.
Nu is het woensdagochtend. Langzaam loopt hij terug

om met gevouwen handen, languit op zijn rug, straks
stil te worden opgehaald. Want hij kan wachten.