Liter. Jaargang 11

[p. 52]

Eve Hilderman
Pleister

‘Parameters toch normaal,’ zei de Vlaamse kinderarts smekend. Hij stond erbij als een beeld van Zadkine, terwijl zijn assistent in een archiefkast rommelde.

Er was een storing in het online verwerkingssysteem en de gegevens van de patiënten moesten zolang maar op papier gezet worden. ‘Alle parameters waren geheel normaal.’

De assistent trok zijn pen. ‘Liselotte zou het zijn, niet?’

‘Liselle,’ fluisterde Arno.

De assistent schreef. Achternaam: Herkmans, geslacht: vrouwelijk.

‘Geboren’ streepte hij door. Hij keek op zijn horloge en aarzelde. Toen vulde hij in: tijdstip van overlijden omstreeks 19.25 uur.

Hier schrijft iemand dat ze echt zou bestaan, dacht Arno. Alle gegevens moeten er zijn en ze moeten kloppen, dat is nu belangrijk. De arts draaide zich om en liep de gang in.

‘Lengte?’ vroeg Arno aan de assistent. ‘En haar gewicht?’

‘Kindje wiegen,’ had Tilly het genoemd, half zittend op Arno's buik.

Zijn lid streek van onderen haar schaamlippen aan. Met beide kussens in de rug was het uit te houden. ‘Net zwangerschapsgym, maar dan anders.’

Van Arno moest er altijd muziek bij: Stravinsky, Berg. En vooral Ravel.

De Boléro, natuurlijk. Het langzame deel uit het pianoconcert. En de Pavane pour une enfante défunte.

Het leren van Esperanto viel Arno behoorlijk tegen; met zijn kennis van de moderne vreemde talen had hij verwacht een voorsprong te hebben op andere cursisten. Hij werd snel moe en dacht aan opgeven. ‘Nee,’ zei Tilly.

Ook een nieuw kindje wiegen bleek moeilijk. Ze lagen vaak samen wakker en lieten een zomer lang de gordijnen open.

Sommige mensen moeten gewoon ingewikkeld doen, dacht Arno. Voor iemand anders zou Latijn goed genoeg geweest zijn. Maar ik wil toevallig Esperanto.

[p. 53]

Tegen de tijd dat het gedicht klaar was, moest de steen met een hogedrukspuit gereinigd worden. Zeventien maanden had hij blanco in een bed viooltjes gelegen.

‘Ik heb al veel talen onder handen gehad,’ zei de steenhouwer. ‘Wat staat er eigenlijk? En het is een flinke lap tekst.’

Arno gaf hem het boekje in handen:

Pleister. Voor het slapen gaan en bij het wakker worden.

‘Dit is vogel,’ zei Kleine. ‘Hij woont op een tak. De blaadjes doen pijn aan zijn veren. Hoe moet dat nou?’

Pleister, dat moet, meneertje!

‘Maar,’ zei Kleine. ‘Zijn pootjes doen pijn van de tak. Hoe moet dat nou?’

Pleister, dat moet, meneertje! En snoep.

‘Maar,’ zei Kleine. ‘Zijn oogjes doen pijn van de zon. Hoe moet dat nou?’

Pleister, dat moet, meneertje! En snoep. En een kus.

‘Maar,’ zei Kleine. ‘Zijn snavel doet zeer. Hoe moet dat nou?’

Kleine keek omhoog. Aan zijn neus hing een traan.

einde

Grote Meneer sloeg het boek dicht. ‘En nu geen narigheid meer,’ zei hij.

‘Zo is het wel genoeg geweest.’

Welterusten, Liselle (13-10-2006).

Niet lang nadat de steen was teruggeplaatst - nu net de Steen van Rosette, vond Tilly - gingen ze uit elkaar. Wel bleven ze getweeën de viooltjes verzorgen en onderhielden ze samen de inscriptie.

Na lang aarzelen stuurde Arno het leerboek Esperanto op naar de kinderarts, met Pleister op het schutblad. Het kwam zonder toelichting retour.