Liter. Jaargang 11

[p. 20]

Wim Hofman
Gedicht

Kamer

ik denk terug aan mijn kamer
kale vloer drie bij vier,
ijzeren bed in een hoek geschoven
kast in een andere hoek
houten tafel, stoel, kastje met schaal en waterkan
peertje aan een snoer aan het plafond, muren
gesausd met hier en daar een bruinrood vlekje
het plekje waar een mug haar laatste rustplaats had
de meubels werden trouwe vrienden hoeveel uren
zat ik op de houten stoel? ellebogen op tafel
hoofd in de handen Aristoteles maakt onderscheid
tussen geheugen en herinnering
gedachten en letters dansten's avonds even
traag als muggen als ik naar bed ging
hingen over de stoel mijn kleren
waardoor hij wel wat leek op mij
een schaduw van mijzelf
een lichte snok aan een touwtje
het licht ging uit en de kamer verdween in het niets
soms kraakte de vloer of de kast
een onwetende houtworm die de wijde wereld in wou
of het tafeltje of de stoel waarop ik gezeten had
alsof ze kuchten en ze zeggen wilden denk niet
dat wij er niet meer zijn wij zijn er nog
wij zijn net ouders of bedienden
of misschien een mix van alle twee
wij slapen nooit we weten dat jij daar ligt
en nee doe nu niet alsof je er niet meer bent
in je dromen zullen we je wakker stommelen