Liter. Jaargang 10

[p. 51]

Machteld Teekens
Gedichten

Oral history

Met mijn hoofd vol verhalen zie ik het gras gemaaid
boven dorpelingen in gewijde grond.

Met mijn hoofd onder het Boek
hoor ik hoe klokken worden neergehaald
en als kogels terugkeren.

Met mijn hoofd vol uitgestorven stemmen
sta ik op wacht en draag het schrift
van een onthoofde meester.

Met op mijn hoofd talen die niet verstommen
mijn rug tegen het koude vlees
herinner ik mij wat hij schreef.

Niet verdoofde in mij de verwachting toen het vuur
van zijn geest verviel.

Niet zal ik het boek grijpen.

Niet zal ik uitgroeien tot lezer.

Zijn spreken was een geste
die ik al lezend zou vergeten.

Met mijn hoofd vol verhalen
kijk ik de wereld in vol vertrouwen.

[p. 52]

Heilige familie
Ode aan de Vlaamse Primitieven

Hoeveel modder ons is blijven aankleven na de zondvloed,
meer dan wij willen en weten.
Hoe moeilijk wij ons schoon laten wassen
in het koude water waarin de zon zich niet laat zien.
Hoe ongepast het is ons lichaam
te laten polijsten in wit marmer.
In het zuiden wordt het onderste van druiven
opgerakeld op het vuur, verspreidt
de geur van olie en terpentijn.
Het mengt zich met ons bloed
verwarmt ons door en door.
Hoe de nieuwe mens de Alpen
overtrok en de zon meebracht als heilig hart,
als de jaarlijks stervende wijnrank.

Hij werd vele malen herkend en vereeuwigd in olie
door rossige mannen met baardstoppels
en verschraalde randen aan de boord.

Toen hij de overtocht per ezel had gemaakt
deelde hij karmijnrode en azuurblauwe kleden uit
om onze naakte lijven te bedekken.
Daar zitten we dan, wij, noorderlingen
in het kleine kabinet met uitzicht
door glas-in-loodramen op de brede rivier.
Rode neuzen van de kou.
Daar zitten wij en spelen vadertje en moedertje.
Met een echte pop en houten lepels en kommen.
Daar zitten we, bleek en lispelend, onze smalle vingers
tussen de bladen van een brevier.
De zon van het zuiden in het foedraal van onze ziel verpakt.

[p. 53]

Junijurk
[Het offer]

Een junijurk van crêpe
die in elkaar gedraaid op een prop in de kast moet liggen
om in de vorm te blijven.

Hoge koepel, godstent
waar psalmmuziek kan stijgen.
Na langdurige lompheid van jeans en grote schoenen
een jurk voor zonnige dagen
fladderend om de benen.

Hoge bomen
scherpe woorden
over een god
die kinderen op brandstapels legt.

De uitverkorenen gaan de berg op, zingend,
ze dragen junijurken en hebben bloemen in het haar.
Ze sterven één voor één voor allen.
Allen voor één.

Bomen zijn genadig
ze vereren het geheugen met geschenken
op mooie dagen,
als de zon door het bladerdak zindert.

Als de wind zingt.

Als kinderen vederlicht zijn.

Een kind op de schouders.
Dan hapt een geit in de zoom van de jurk
en eet.