Liter. Jaargang 10

[p. 34]

Nina Werkman
Gedichten

Bezoek

Dat wij elkaar die eerste handjes geven,
we moeten wel klein zijn: kniekousen, jasjes
met veel ceintuur en knopen voor het aftellen.

We rekenen nog niet, taal zeggen we, we leren
schrijven of het is zondag want ik ben bezoek:
ik ben van waar het anders is. Daarom zingen
ook van mij woorden de versjes in, dat het

past. Wij weten meer: het schip, de vuurtoren,
we weten water nieuws dat ergens overstroomt;
daar is mijn pop, daar ga je mij om aaien, kijk
waar het donkert in de beelden, dat zijn wij.

We moeten zwaaien, het geeft niet, het gaat over
later of niet maar ik ben al weer weg en jij nog
veel te bang voor kusjes.

[p. 35]

Mooi weer

Als jij me nu zou vragen op te staan, als je
zou zeggen: Kom, je gaat met mij de stad in,
naar de markt, het is mooi weer, ontbijten
slaan we over, nieuws kan later.

Of zeggen zou: Trek stappers aan, het is mooi
weer vandaag, we kunnen paddestoelen zoeken
om te eten, we kunnen langs de vogelroute
gaan; je hebt genoeg geslapen.

Dat je zou zeggen: Kom, we doen je rode jasje
aan, het is mooi weer, we lopen door het park;
ik heb het oude brood al in de tas gedaan,
die mag jij dragen.

[p. 36]

Laatste glazen

Waar doe ik ze nu om ze af te maken,
verdund in emerald misschien of grijzer -

Onder de tafellamp als voor het lichte
grijpen, elk op de kant van een bureau
bij vijven of op de kale toog waar ze zijn
blijven staan, dat niemand ook niet ik mij

eraan stoot, dat ze niet vallen, dat ze nog
niet kwijt -

Daarom omzichtig dragen van een plaats
naar weer een andere. Dat ik het ijle nog
kan doorzien van hoe hun randen klinken;
dat ik dat vast kan leggen, en dan vager

het rode onderin, het rode op de bodem
van beide.